Οι πρώτες μου Βαλεντίνες…

Με αφορμή τον Αγιοβαλεντίνο, θυμήθηκα το πρώτο κορίτσι που αγάπησα και αμέσως μετά το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και έτρεχα στη Ρεζέρβα να της πάρω ένα σούπερ τέλειο δώρο. Τότε η Ρεζέρβα ήταν μια κάποια πρωτοπορία.

Το πρώτο κορίτσι που αγάπησα ήταν η Λένα Μπ., καλή της ώρα. Πηγαίναμε στην Πέμπτη Δημοτικού και ο βασικός λόγος που μου άρεσε είναι ότι δεν άρεσε σε κανέναν άλλο. Πολύ σημαντικό το μονοπώλιο για μένα, ήθελα να είναι μόνο δική μου (για να της πιάνω θαρρετά το χέρι στο τέρμα δεξιά παγκάκι σε κάτι κούνιες της Κάτω Ηλιούπολης). Η σχέση μας τελείωσε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Δεν τσακωθήκαμε ποτέ και πάντα ένιωθα ότι την αγαπώ. (Με το γιαγιαδίστικο τρόπο, τα ‘χουμε πει και στο ‘Δεν υπάρχει έρωτας’).

Το άλλο κορίτσι, αυτό που ‘ερωτεύτηκα’ στην Πρώτη Γυμνασίου ήταν η Φανή. Της Φανής δεν της έπιασα καν το χέρι. Αυτή είναι και ο βασικός λόγος που γράφω το σημερινό ντελίβερι. Πιθανότατα, πρέπει να σηματοδοτεί και την τελευταία φορά που γιόρτασα (μόνος μου) τον Άγιο. Αυτό που θέλω να πω εδώ και τέσσερις παραγράφους ότι σαν την πρώτη φορά που το μυαλό μας ξύνει η ιδέα του έρωτα, του ενθουσιασμού, του ενδιαφέροντος για το Άλλο Πλάσμα, αυτά που συμβαίνουν στο κεφάλι μας είναι ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΑ και τόσο επικά που θυμάσαι:

Πού σε βρήκαν, πότε σε βρήκαν, σε ποιο δρόμο περπατούσες όταν είδες μια φίλη της που ευχόσουν ότι θα τη δει μετά και θα της πει ότι σε είδε, πόσα εκατοστά πετάνε τα αυτιά από το κεφάλι της, τι φόρεσε χτες, τι φόρεσε σήμερα, πόσα ‘γεια’ έχετε πει και εκείνη τη φορά που έτρεξες στην τουαλέτα να σπάσεις τέσσερα σπυράκια γιατί το σχολείο θα πήγαινε εκδρομή και δεν έπρεπε να σε δει σε τέτοιο χάλι.

Ε, αυτή η δεξαμενή χαράς (ανε-ξαρ-τή-τως αποτελέσματος) στερεύει σταθερά όσο μεγαλώνεις κι επειδή νερό είναι και εξατμίζεται, κάπου στα 30 ίσα που αχνοφαίνεται στον πάτο. Αν υπήρξε έρωτας, υπήρξε στην εφηβεία, έρχομαι να με συμπληρώσω. Τότε που δεν είχες απωθημένα, τότε που το αποτέλεσμα δεν άγγιζε τη χαρά της προσπάθειας, τότε που όλα συνέβαιναν πρώτη φορά.

Μπορεί εν χορώ να κοροϊδεύουμε τους Βαλεντίνους και τις 14/2, μπορεί να αγαπάμε τον κυνισμό μας, μπορεί όντως οι ερωτευμένοι να γιορτάζουν κάθε μέρα (θα ‘πρεπε), αλλά το πεδίο το ‘χουμε αφήσει να βρωμίσει από καιρό. Ναι, εννοώ ότι θα ήταν γαμάτη έκπληξη αν μια φίλη μου από το Savoir Ville ή το COSMO μου έλεγε ότι έχει κανονίσει κάτι, οτιδήποτε ρομαντικό για σήμερα. Έστω μεταξύ σοβαρού κι αστείου.

Η σοβαρότητα μάς μάρανε. Η σοβαρότητα και η λαχτάρα μην παραδείξουμε το μέσα μας και δώσουμε πάτημα και αέρα στον άλλο. Εγώ λέω να κλειστούμε και σε καμιά σπηλιά για να πετύχουμε το τέλειο cover για τα συναισθήματά μας. Τι λες;