Είδαμε την «Πρόβα Νυφικού» στο Ρεξ- Αντίσταση και ρομάντζο

Η παράσταση πέρασε μια περιπέτεια, με αρχικό σκηνοθέτη τον Βασίλη Βαφέα, ο οποίος ήρθε σε ρήξη με τους ηθοποιούς και τελικά την σκηνοθεσία ανέλαβε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Σωτήρης Χατζάκης.

Η δράση του έργου τοποθετείται σε μια επαρχιακή πόλη το 1939, παραμονές του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Στον αρραβώνα του Απόστολου με τη Αγγελική όλοι είναι χαρούμενοι εκτός από εκείνη. Έχει λάβει την ίδια μέρα ένα ανώνυμο γράμμα που λέει ότι ο Απόστολος την απατά; Για να ξεφύγει από το μαρτύριο της αμφιβολίας, η Αγγελική και η οικογένειά της στρέφονται στον οικογενειακό φίλο, αστυνόμο Πέτρο Μανιά (Θέμης Πάνου), και του ζητάνε να μάθει την αλήθεια. Ο Μανιάς είναι ερωτευμένος με την Αγγελική, ωστόσο της κρύβει ότι ο αρραβωνιαστικός της είναι αδίστακτος και άπιστος. Έτσι ο γάμος γίνεται.

Ακολουθεί ο πόλεμος και ο Απόστολος γίνεται συνεργάτης των Γερμανών. Έτσι γίνεται  διπλά προδότης- προδότης του γάμου του και της πατρίδας. Συνάμα είναι και τοκογλύφος. Αντίθετα, μέλη της οικογένειας της Αγγελικής και ο Πέτρος Μανιάς αγωνίζονται για την αντίσταση. Έτσι η σύγκρουση μεταξύ τους δεν είναι μόνο ερωτική, αλλά αποκτά και εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά. Η παράσταση δίνει μεγάλη έμφαση στις αντιστασιακές δράσεις- ίσως υπερβολική για ένα ερωτικό έργο. 

Η παράσταση του Χατζάκη προσπαθεί με ρεαλισμό να αποδώσει την δραματική ιστορία. Από την άλλη, υπάρχουν και στιγμές αρκετά κωμικές, κυρίως στους αστυνομικούς. Αρκετά συμβολικός είναι ο χαρακτήρας της Ευανθούλας (Ελεάνα Στραβοδήμου). Αυτή η κοπέλα υποτίθεται ότι έχει κάποια νοητική υστέρηση και βρίσκεται «πέραν του κόσμου τούτου». Ντυμένη με λευκό φουστάνι και με λουλούδια το κεφάλι, μετατρέπεται κάποιες στιγμές σε χαρακτήρα-σύμβολο, καθώς φαίνεται να συμβολίζει διάφορα πρόσωπα της τρέλας: στην οικογένεια, στην κοινωνία, στις ερωτικές σχέσεις, ακόμα και στην Ελλάδα, που στο τέλος της παράστασης εισέρχεται στην τραγωδία του Εμφυλίου. 

Η αλλαγή σκηνοθεσίας ίσως να επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα. Η ανάμειξη του κωμικού με το δραματικό προβληματίζει κάπως. Συχνά οι σκηνές κόβονται αρκετά γρήγορα, ώστε να χωρέσει σε μία παράσταση η πλούσια δράση του έργου. Κάποιες αστοχίες υπάρχουν, όπως το γεγονός ότι ένας αντάρτης πηγαίνει να δει τη γυναίκα του μέσα σε μια γερμανοκρατούμενη πόλη, φορώντας τη στολή του αντάρτη. H λογική λέει ότι θα προσπαθούσε να μπει κρυφά σε μια πόλη φορώντας πολιτικά ρούχα. Το σκηνικό, που είναι το ίδιο σε όλη την παράσταση, δεν βοηθάει ιδιαίτερα στην απεικόνιση της δράσης. Τα ωραία κοστούμια εποχής, αντίθετα, τονίζουν το ρεαλιστικό χαρακτήρα της παράστασης. Η μουσική και το τραγούδι στην παράσταση είναι υψηλού επιπέδου.

Ως προς τις ερμηνείες, ο Άλκης Κούρκουλος μπαίνει με άνεση στο πνεύμα του «καμαρωτού καθάρματος» (του Απόστολου). Ίσως σε κάποιες στιγμές να καμαρώνει λίγο παραπάνω από το φυσιολογικό, για την απανθρωπιά του, θέλοντας ίσως να δείξει ότι ο Απόστολος κυριεύεται από τις ορμές του ανεξέλεγκτα. Η προδομένη σύζυγος Αγγελική, η Ευγενία Δημητροπούλου δεν παίζει καλά. Δείχνει αρκετά ψεύτικη και με αφύσικες αντιδράσεις σε αρκετές σκηνές. Αντίθετα, η άλλη πληγωμένη από τον έρωτα γυναίκα, η Δανάη Σκιάδη έδωσε μια δυνατή ερμηνεία. Ο Θέμης Πάνου και ο Νίκος Μαγδαληνός είχαν καλές κωμικές στιγμές. Η Θέμις Μπαζάκα, η μητέρα της Αγγελικής, έδωσε μια αξιόλογη ερμηνεία. Το ίδιο ισχύει και για την παντρεμένη Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, παθιασμένη και ζηλιάρα ερωμένη του Απόστολου, με ισχυρά ηθικά διλήμματα. Ενίοτε όμως πέφτει στην παγίδα του υπερβολικού παιξίματος.

Σε γενικές γραμμές, είναι μια μέτρια παράσταση, που συνδυάζει αρκετά στοιχεία, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο γοητευτικά,  χωρίς απόλυτη αρμονία.

Γιώργος Σμυρνής