Το έργο Brilliant Traces της αμερικανίδας Cindy Lou γράφτηκε το 1989 και αποτελεί σχεδόν ψυχογράφημα με έντονο ωστόσο το οικείο και εγγενές προς όλους μας κωμικό στοιχείο που βασίζεται κυρίως στην συναισθηματική αναπηρία. Είναι μια ιστορία για δύο φυγάδες της καθημερινότητας που αισίως οι δρόμοι τους συναντιούνται. Μιας νύφης που το σκάει και ενός άντρα που έχει ριζώσει στην ερημιά του…
Σημείωμα σκηνοθέτη
Η Rosannah Deluse και ο Henry Harry είναι νέοι, πληγιασμένοι και φοβισμένοι. Παλεύουν και πονούν. Διακατέχονται από μια περίεργη οικειότητα, είναι ευάλωτοι και μπερδεμένοι. Ο τρίτος χαρακτήρας στο έργο είναι το κενό – το διάστημα. Μεταβάλλει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε ανθρώπους και πράγματα. Ο ανοιχτός, ρευστός χώρος μας επιτρέπει να δούμε διαφορετικά. Μας δίνει επιλογή, οπτική γωνία, ελευθερία κίνησης.
Όταν όμως μας απορροφά, μας τρομάζει το κενό, τότε και η σχέση μας με εκείνο παγιώνεται, γίνεται ένα στέρεο πράγμα και έπειτα σκοντάφτουμε πάνω του. Δεν είναι πλέον άδειος ο χώρος. Δεν νοιώθουμε ελεύθεροι. Και τότε αρχίζουμε να φοβόμαστε. Δεν είναι πλέον στις δυνάμεις μας να δεχτούμε τα πράγματα όπως είναι γιατί εξαιτίας του φόβου έχουμε χάσει την ελευθερία μας. Τα πράγματα στα οποία πέφτουμε πάνω τους διαρκώς, μας καθορίζουν πιο πολύ απ’ ότι εμείς καθορίζουμε τον εαυτό μας και χάνουμε έτσι την πίστη σε εμάς τους ίδιους, ενώ όλα και όλοι που εισέρχονται στο παγιωμένο/κλειστό τοπίο μας, έχουν την δυνατότητα να μας πονέσουν, να μας αγνοήσουν, να μας απορρίψουν και να μας απογοητεύσουν.
Παρόλα αυτά εξακολουθούμε να πηγαίνουμε μπροστά ψάχνοντας για ένα ξέφωτο χωρίς φόβο και όμως ακόμα και τότε πέφτουμε πάνω σε ανθρώπους και πράγματα που μας φοβίζουν. Και κάπου εδώ ξεκινάει το έργο μας.
Το Brilliant Traces, μέσα σ’ αυτόν τον φρενήρη χορό του πάθους με το χιούμορ, της υπερβολής και της ανθρώπινης αδυναμίας, αποτελεί μια τέτοια εφήμερη στιγμή. Είναι σαν μια νιφάδα χιονιού που λιώνει ή σαν ένα αστέρι που πέφτει ή σαν έναν άνθρωπο, μοναδικό, σύνθετο, πρόσκαιρο σε τούτο τον κόσμο.Έχουμε δύο εναλλασσόμενες εικόνες άγονης γης. Η μία είναι ζεστή και ασφυκτική και η άλλη παγωμένη και απομονωμένη. Και οι δύο εικόνες ωστόσο είναι σκληρές και επίπονες. Ανάμεσα στις πιο επίπονες εμπειρίες είναι η αίσθηση του να χάνεις τον έλεγχο.
Η τέχνη πηγάζει από την πίστη ότι ο άνθρωπος είναι εν γένει καλός και το ότι σπουδαία πράγματα μπορούν να γεννηθούν από μια μικρή, φαινομενικά τυχαία, σπίθα νοημοσύνης.
Διάρκεια: 80′
