Χορεύοντας από την κόλαση στον παράδεισο

Γεννημένη στη Σιέρα Λεόνε κατά τη διάρκεια ενός από τους πιο αιματηρούς εμφυλίους πολέμους μιας ηπείρου γεμάτης από παρόμοιες αποτροπιαστικές ιστορίες, η Μικαέλα έμεινε ορφανή από τριών χρονών όταν ο πατέρας της σφάχτηκε από τους αντάρτες και η μητέρα της πέθανε από την πείνα. Για τον επόμενο ένα χρόνο της ζωής της έμεινε σε ένα ορφανοτροφείο στο οποίο έτυχε ιδιαίτερης κακομεταχείρισης εξαιτίας μιας δερματικής πάθησης που λέγεται λεύκη και που είναι ιδιαίτερα ορατή στα μέλη της μαύρης φυλής και από όπου σώθηκε όταν την υιοθέτησε το ζεύγος Τσαρλς και Ελέιν Ντεπρίνς.

Το χρόνο που πέρασε στο ορφανοτροφείο, το κοριτσάκι είχε μόνο έναν τρόπο να κρατηθεί ψυχολογικά: την εικόνα μιας μπαλαρίνας στο εξώφυλλο ενός περιοδικού που ο αέρας έφερε στο φράχτη του ορφανοτροφείου· το περιοδικό ήταν το αμερικανικό «Dance Magazine» και είναι μυστήριο πώς βρέθηκε σε ένα χωριό στη Σιέρα Λεόνε όμως έγινε και η Μικαέλα έσκισε το εξώφυλλο και το κράτησε κρυμμένο πάνω της για να της δίνει κουράγιο. Το πάθος της να γίνει «σαν τη μαγική εκείνη χορεύτρια» στο εξώφυλλο (η οποία, για την ιστορία, ήταν η Μαγάλι Μεσάκ, μια από τις πρωταγωνίστριες του American Ballet Theater τη δεκαετία του ’80) την οδήγησε μεγαλώνοντας να κάνει μαθήματα χορού, να εμφανιστεί σε τοπικούς ερασιτεχνικούς διαγωνισμούς, στο αμερικανικό «Dancing With The Stars» και τελικά, να γίνει μέλος του Εθνικού Μπαλέτου της Ολλανδίας, ενός από τα μεγαλύτερα μπαλέτα στον κόσμο.

Ακούγοντας την Μικαέλα Ντεπρίνς να αφηγείται την ιστορία της στην (αγγλόφωνη) συνέντευξη που έδωσε στο ολλανδικό δημόσιο τηλεοπτικό δίκτυο είναι αδύνατον να μη συγκινηθεί και να μην εμπνευστεί. Το τατουάζ «Ποτέ μην κοιτάς πίσω» που έχει στο δεξί της χέρι η 19χρονη, σήμερα, χορεύτρια είναι κάτι παραπάνω από σλόγκαν: είναι μια φιλοσοφία ζωής που αν κατάφερε να μεταφέρει εκείνη από τις σφαγές της Σιέρα Λεόνε στις παγκόσμιες χορευτικές σκηνές, σίγουρα μπορεί να καταφέρει οτιδήποτε για οποιονδήποτε.