Το Τέταρτο Κουδούνι – Της Αγίας Παρασκευής/Wind ανήμερα…

Κι η Ένωση μη Κερδοσκοπικών Θιάσων που ακόμα τους χρωστάει το υπουργείο κάτι προϊστορικές επιχορηγήσεις σηκώθηκε κι έκανε ενώπιον των ευρωπαίων εταίρων τη διαμαρτυρία της και τους ξεμπρόστιασε τι (δεν) πράττουν υπέρ του πολιτισμού. Αλλά η Κίνηση Μαβίλη, ολ’ αυτά τα παιδιά που παλεύουν να κάνουν θέατρο με τις πιο αντίξοες συνθήκες, με το τίποτα, τσάμπα, και που τους φτύνει το υπουργείο Πολιτισμού(;) με την πλήρη αδιαφορία του, ήταν που ‘χε την καλή, την πολύ καλή ιδέα. Όοοχι, δεν τον έκραξαν. Όοοχι, δεν τον αποδοκίμασαν. Όοοοχι, δεν τον γιαούρτωσαν τον κ. υπουργό. Όοοχι, δεν του ύψωσαν πανό. Όοοχι δεν τον έβρισαν. Ούτε του πέταξαν ντομάτες. Ή πέτρες. Βρήκαν μια πιο λιτή λύση. Και πιο αποτελεσματική: έσκαγαν ομαδικά στα γέλια -στα χάχανα είναι το πιο σωστό και ταιριαστό- στις… κρίσιμες περικοπές της εμβριθούς ομιλίας του. Και τον καταχειροκροτούσαν -με ουρανομήκη «μπράβο». Αυτό. Μόνο. Συμπαρασύροντας και πολλούς απ’ τους παρευρισκόμενους. Και, κατόπιν, τον άφησαν να γελοιοποιηθεί από μόνος του αμυνόμενος. Και χρησιμοποιώντας το πολύ πτωχό λεξιλόγιο που διαθέτει για να το χρησιμοποιεί σε περιπτώσεις σαν κι αυτή – «συνδικαλιστές», και ξανά μανά «συνδικαλιστές», και «δεν τιμάτε τη χώρα», και «κατευθύνεστε από συγκεκριμένο κόμμα», και «τα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς στα οποία ανήκετε», και «μην κρύβεστε πίσω από την ανωνυμία», και «σας βλέπω ποιοι είστε», και δώστου τα «είναι ντροπή σας», και ξαναδώστου τα «είναι ντροπή σας»… (Βρε, ντροπή δική σου είναι!). Και τα μάζεψε τα χαρτιά με τις μπουρδολογίες -μια αιωνιότητα και μια μέρα θα του φάνηκαν αυτά τα δέκα λεφτά- και την έκανε άρον-άρον.

Συγχαρητήρια για το εύρημα στην «Κίνηση Μαβίλη». Θεατρικότατο. Να το υιοθετήσουν. Κι αν τιμήσουνε και προσεχή, αναλόγως εμβριθή εισήγησή του, ας βάλουν και εισιτήριο. Θα κόψουν μονέδα. Κι ας του δώσουν κι ένα ποσοστό. Βγάζει γέλιο αυτός ο υπουργός. Πιένες έκανε -και κάνει- το σχετικό βιντεάκι στο YouTube. Περιζήτητο! Στην καλύτερη παράδοση της παλιάς ελληνικής κωμωδίας. Άρα κατάλληλο και για χρήση στην προσεχή προεκλογική εκστρατεία του κ. υπουργού. Ε;

*(Ίσως προσέξατε πως απ’ το περασμένο «Τέταρτο Κουδούνι», όταν γράφω «υπουργείο Πολιτισμού», το συνοδεύω μ’ ένα κολλητό ερωτηματικό εντός παρενθέσεως:(;). Υπουργείο Πολιτισμού(;). Φαντάζομαι πως οι λόγοι που το κάνω είναι πια απολύτως ευνόητοι).

                                                                                  ***

«Νονούς για να βαφτίσουν τους σταθμούς της στο μετρό και τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο σχεδιάζει να αναζητήσει η εταιρεία Σταθερές Συγκοινωνίες (ΣΤΑΣΥ), σε μια προσπάθεια να αυξήσει τα έσοδά της από τη διαφήμιση. Μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας θα μπορεί για παράδειγμα, έναντι συγκεκριμένου τιμήματος, να ντύσει με τα χρώματά της έναν πολυσύχναστο σταθμό δίνοντας σε αυτόν και το όνομά της (π.χ. Μοναστηράκι Vodafone-Wind-CosmOTE κ.λπ.)», διάβασα. Να δω εγώ όλους αυτούς τους δεκάδες Αγιοτάδε σταθμούς με πρόσθετα βοηθήματα, να δω εγώ Skoda/Άγιος Δημήτριος, και Wind/Αγία Παρασκευή, και Antenna/Αγία Μαρίνα, και Σκλαβενίτης/Άγιος Ελευθέριος, και Vodafone/Άγιος Νικόλαος, και Durex/Άγιος Αντώνιος και να πεθάνω.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

                                                                                 ***

«19 έως 28 Φεβρουαρίου: ‘Μαμά, η ζωή είναι αγρίως απίθανη’. Σκηνοθεσία: Ά. Μπρούσκου» έγραφε το πρόγραμμα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά που ανακοινώθηκε απ’ τον Οκτώβριο. Κι είχε τυπωθεί και σε μονόφυλλα φλάιερ. Περίμενα να ξαναδώ την παράσταση πάνω σε κείμενα της Μαργαρίτας Καραπάνου που ‘χε κάνει -και παίξει, μαζί με την Παρθενόπη Μπουζούρη- η Άντζελα Μπρούσκου στη αρχή της προπερασμένης σεζόν στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση ξαναδουλεμένη.

Την περασμένη Τετάρτη 19/2 να ‘χει βουίξει ο τόπος: Το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» του Λάκη Λαζόπουλου και του «Alpha», με guest τον αοιδό Γιώργο Μαργαρίτη, να ‘χει μεταδοθεί το περασμένο βράδυ, 18/2, ζωντανά απ’ το Δημοτικό του Πειραιά. Ξέρετε, το ανακαινισμένο αρχοντικό θέατρο του 19ου αιώνα για το οποίο, στα λαμπερά νέα εγκαίνια του, ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς το χαρακτήριζε «το στολίδι του Πειραιά», μιλούσε για «συνέπεια και συνέχεια» κι ευχόταν «να συνεχίσει την ιστορία του, να γράψει νέες σελίδες, να συνεχίσει την παράδοση, αυτό το αισθητικά όμορφο και κοινωνικά χρήσιμο κτίριο» για να καταλήξει ότι «το Δημοτικό Θέατρο είναι ένα σύμβολο ότι η πόλη ξαναγεννιέται, ότι η χώρα ξαναγεννιέται». Ακριβώς απ’ αυτό.

Βεβαίως, ο καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο να κάνει τη ζωντανή εκπομπή του με τον κάθε Μαργαρίτη του απ’ το Δημοτικό Θέατρο, απ’ το Εθνικό -καλομελέτα…-, απ’ το Μουσείο της Ακρόπολης ή ακόμα κι απ’ την ίδια την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα. Το θέμα είναι αν θα του δώσουν την άδεια οι «υπεύθυνοι». Εδώ, οι «υπεύθυνοι» του τη δώσανε καθότι, προφανώς, κρίνανε πως πολύ ταιριάζει το περιεχόμενο της εκπομπής με το πλαίσιο. Ίσως το όλον πράγμα να συμβόλιζε και τον τρόπο που εννοεί ο κ. Σαμαράς ότι «η χώρα ξαναγεννιέται». Θέλω να ελπίζω, πάντως, πως η απόφαση ελήφθη άνωθεν και δεν την προσυπέγραφε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Τάκης Τζαμαργιάς -αν και, έτσι, δεν καταλαβαίνω ποία η έννοια «καλλιτεχνικός διευθυντής»…

Πέραν αυτών, αναρωτήθηκα: «Μα στις 18 Φεβρουαρίου δε θα ‘πρεπε να ‘χει πρόβα τζενεράλε η Μπρούσκου;». Δεν είχε. Διότι η Μπρούσκου, που ‘χε αρχίσει από αρχές Ιανουαρίου πρόβες, έμαθα πως, κατά κάποιο τρόπο, τελικά, εκπαραθυρώθηκε. Δεν έμαθα τους ακριβείς λόγους. Αλλά θα περίμενα τουλάχιστον μια ανακοίνωση απ’ το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Αν όχι για τους λόγους, για τη ματαίωση της παράστασης. Ως ένδειξη σεβασμού προς το κοινό.
(Α, και μια απορία: το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» θα μεταδίδεται απευθείας απ’ το Δημοτικό Πειραιά σε μόνιμη βάση;).

                                                                               *** 

Στις 17 Ιανουαρίου σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» για το μονόλογο του Γιον Άτλι Γιόνασον «Βυθός» τον οποίο θ’ ανεβάσει -το πρώτο θεατρικό έργο απ’ την Ισλανδία που παρουσιάζεται στην Ελλάδα- τον Απρίλιο, στο «104», ο Κωστής Καλλιβρετάκης με ερμηνευτή τον Θανάση Δόβρη: μονόλογο αντλημένο απ’ την πραγματική αλλά απίστευτη περιπέτεια ενός ισλανδού ψαρά που σώθηκε από ένα ναυάγιο κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες. Και σας έλεγα πως το γεγονός έχει εμπνεύσει και την -ισλανδική- ταινία «Djúpið» του Μπάλτασαρ Κόρμακουρ σε σενάριο του ίδιου του Γιόνασον. Ε, λοιπόν, η ταινία αυτή -του 2012- προβάλλεται στις αθηναϊκές αίθουσες (με τον αγγλικό τίτλο της «The Deep») ακριβώς τις μέρες αυτές -και μάλιστα με καλές κριτικές. Δείτε την, να πάρετε μια ιδέα πριν δείτε και την παράσταση.

                                                                                 ***

Κάθε βδομάδα, κάθε μέρα μάλλον, στο athinorama.gr/Θέατρο/Τελευταία εβδομάδα. Με την… αγωνία: ποιες παραστάσεις κατεβαίνουν και δεν πρόλαβα να τις δω;
Πού να προλάβεις πια να τις δεις όλες, όταν έχουν γίνει εκατοντάδες; -κατά ριπάς οι πρεμιέρες, 525 μέτρησε απ’ τον Οκτώβριο η Ιλειάνα Δημάδη σε -περασμένο- «Αθηνόραμα». Κι όταν παίζονται για περιορισμένο διάστημα κι οι περισσότερες λίγες έως ελάχιστες φορές τη βδομάδα -κάποιες ακόμα και μόνο μια! Τρέχω, τρέχω αλλά… Μερικές τις προλαβαίνω στο τσακ, την τελευταία μέρα. Κι όταν μου αρέσουν, λυπάμαι που δεν πρόλαβα κάτι να γράψω έγκαιρα. Αλλά είμαι της άποψης «γράψε, γράψε, κάτι θα μείνει». Συχνά άλλωστε αυτές οι βραχύβιες παραστάσεις επαναλαμβάνονται στον ίδιο ή σ’ άλλο χώρο.

Έτσι, τελευταία μέρα είδα στο «Από Μηχανής» τον «Κροκόδειλο» της Κατερίνας Μπερδέκα. Διασκευή για το θέατρο απ’ την ίδια -που υπέγραφε και τη σκηνοθεσία- κι απ’ τον Στράτο Σωπύλη ενός διηγήματος (1865) που δεν μπορείς να το πιστέψεις πως το ‘χει γράψει ο Ντοστογιέφσκι: ειρωνικό, σατιρικό, δηκτικό, απολαυστικό, που αγγίζει το παράλογο… Και που μάλλον στα –μεταγενέστερα- διηγήματα του Τσέχοφ παραπέμπει. Και μια παράσταση με γνώση στημένη, με εφτά καλοδουλεμένους, καλοκουρδισμένους καλούς ηθοποιούς, απλή, αφηγηματική αλλά καθόλου βαρετή, με στιλ, με χιούμορ, με άψογους ρυθμούς, που κατέβαζε το λόγο κι άγγιζε την ψίχα του κειμένου. Τη φχαριστήθηκα.

                                                                                      ***

Όποιος πει πως η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση δεν προωθεί το καινούργιο και το διαφορετικό και το ουσιαστικά πρωτότυπο θα πέσει η στέγη να τον πλακώσει. Το φεστιβάλ «Transitions 1. Balkans», αν και θα προτιμούσα τον τίτλο στα ελληνικά, δεν υπάρχει που λένε τα παιδιά – ή οι παλιμπαιδίζοντες. Στα όρια περφόρμανς, χορού, θεάτρου, εικαστικών και μουσικής, καλλιτέχνες από Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Μαυροβούνιο, την υφ’ ημών αποκαλουμένη ΠουΓουΔουΜου (όπου Μου=Μακεδονία…), Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, οι οποίοι ταράζουν τα ύδατα της διεθνούς σκηνής με τις ριζοσπαστικές φόρμες τους και τον έντονα πολιτικοποιημένο χαρακτήρα τους, για εννιά μέρες (5 με 16 Μαρτίου) σκοπεύουν να καταστήσουν την Στέγη ανοιχτή πλατφόρμα διαλόγου αποκαλύπτοντάς μας μια όψη των Βαλκανίων που δεν μπορούμε, ίσως, να φανταστούμε. Δεν ξέρω πού να πρωτοπάω.

                                                                                     ***

Το τελευταίο ανέκδοτο: «Επόμενη προτεραιότητα η μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης» δήλωσε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Περισσότερα κείμενα του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, στο προσωπικό του blog, “Το Τέταρτο Κουδούνι“