Τρείς νεαροί φίλοι στοχεύουν, ο καθένας από τον δικό του λαβύρινθο, τον έρωτα στο απέναντι μπαλκόνι. Το προσκλητήριο φτάνει στον προορισμό του σε ελεύθερη πτώση. Ένα έργο που ξεγυμνώνει τις παθογένειες, τα αδιέξοδα αλλά και την ανομολόγητη ευαισθησία ενός φύλου και μιας φυλής.
Το έργο, με χιούμορ αλλά και προβληματισμό, με ευαισθησία αλλά και σκληρότητα, αφηγείται τις καθημερινές ανησυχίες μιας παρέας για το μέλλον τους, τη φιλία και τους «ανίατους έρωτες». Από τη νέα γενιά του ελληνικού θεάτρου (Γιάννης Διαμαντής, Πέτρος Σπυρόπουλος, Γιωργής Τσουρής) σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.
Η Ταυτότητα της Παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Σκηνικά – κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Γιωργής Τσουρής
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Βοηθός σκηνοθέτης: Άννα Παντελάκου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Διαμαντής, Πέτρος Σπυρόπουλος, Γιωργής Τσουρής
Κρατήσεις: 6945 312875
Σημείωμα συγγραφέα
Τρία αγόρια μοιράζονται το ίδιο διαμέρισμα και μαζί τη θέα του κοριτσιού στο απέναντι μπαλκόνι. Στον –συρρικνωμένο σε μια βδομάδα για ν’ αντέξει η σκηνική τους περιπέτεια – χρόνο, θα προλάβουν να μάθουν πολλά για τις αγωνίες, τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, παλεύοντας – μισοαστεία, μισοσοβαρά – να τα βγάλουν πέρα με το φόβο της ενηλικίωσης, που, όσο περισσότερο προσπαθούν να τον διασκεδάσουν, τόσο απειλητικότερα τους δείχνει τα δόντια του. Δέκα (και κάτι χρόνια) μετά το πρώτο τους ανέβασμα, συνεχίζω ν’ αναρωτιέμαι για την τύχη τους.-
Άκης Δήμου
Σημείωμα σκηνοθέτη
Η παρακολούθηση μιας κοπέλας σε ένα μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας αποτελεί για τους τρεις νέους άντρες του έργου μας μια διαρκή απασχόληση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέσα από τον κωμικό και ανάλαφρο πολλές φορές διάλογο τριών ανδρών που συμπράττουν και συγκρούονται κρυμμένοι απέναντι από το αντικείμενο του πόθου τους, ο Άκης Δήμου καταφέρνει εκτός από το να ψυχαγωγήσει, να δώσει και μια ακριβή σκιαγράφηση του αστικού αυτισμού και της απώλειας ουσιαστικής επικοινωνίας των σύγχρονων ανθρώπων. Η ενηλικίωση των ηρώων – με βάση τη σχέση τους με το άλλο φύλο και εν συνεχεία σε όλα τα επίπεδα των χαρακτήρων τους – μοιάζει να συμβαίνει μέσα σε ένα «κλουβί», είτε αυτό είναι ένα διαμέρισμα, είτε ένα προσωπικό «φρούριο», από όπου κανείς δε «βλέπει» πραγματικά τον απέναντι αλλά αυτά που έχει ανάγκη να δει σε αυτόν.
Στις ιδιαίτερες συνθήκες που πλέον ζούμε, οι παράγοντες που «οχυρώνουν» τον καθένα μας είναι σαφώς περισσότεροι και εντονότεροι. Η κρίση (οικονομική και αξιακή) έχει ευνοήσει τις ιδιοτελείς συμπεριφορές και έχει δημιουργήσει έναν τρόπο ζωής ακόμα πιο μοναχικό. Το «κρυφοκοίταγμα» του Άκη Δήμου – τοποθετώντας το στο σήμερα – μπορεί εκτός από καίριο να γίνεται και σπαρακτικότερο. Η ενδεχόμενη απώλεια πολιτικής συνείδησης των συμπαθέστατων ηρώων του μοιάζει να αποτυπώνει μια κατάσταση σημερινών απογοητευμένων ή μπερδεμένων πολιτών. Πολιτών παγιδευμένων.
Στο κορίτσι απέναντι ο καθένας βλέπει την απελευθέρωση από την προσωπική του παγίδα. Βλέπουν το επόμενο βήμα τους. Βλέπουν όμως το κορίτσι;
Γιώργος Παλούμπης
