Εύα Κοτανίδη: “Αν οι Pussy Riot ήταν άντρες, μάλλον δεν θα είχαν ξυλοκοπηθεί”

Η παράσταση ασχολείται με την πορεία της γυναίκας στο πέρασμα των χρόνων. Πώς σας γεννήθηκε αυτή η ιδέα;
Με απασχολεί, σαν γυναίκα, σαν άνθρωπο, η εξέλιξή μας. Πώς φτάσαμε ως εδώ που είμαστε σήμερα, τι έχει προηγηθεί, τι έχει παρερμηνευτεί, τι έχει κερδηθεί, πού έχουμε παγιδευτεί, τι μας απελευθέρωσε, τι όχι…. ήθελα να καταλάβω για να με καταλάβω καλύτερα, για να μας καταλάβω καλύτερα. Έτσι ξεκίνησε μια αναζήτηση που έχει σαν αποτέλεσμα αυτή την παράσταση.

Με ποιο τρόπο προσεγγίσατε το κείμενο; Σε ποια σημεία εστιάσατε και ποια σημεία σας δυσκόλεψαν;
Η διαμόρφωση του κειμένου ήταν ομολογουμένως το πιο δύσκολο παζλ που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Μετά από ένα χρόνο έρευνας, το υλικό ήταν αρκετό κι ήταν δύσκολο να μπει σε μια τάξη. Ευτυχώς είχα δίπλα μου το Μάνο τον Καρατζογιάννη, στην αρχή, που μου υπενθύμιζε καθ’όλη τη διάρκεια της διαδικασίας ότι δεν χρειάζεται να τα πούμε ΟΛΑ μέσα σε μια παράσταση και στη συνέχεια τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη και τους ηθοποιούς της παράστασης (Ευαγγελία Τσιάρα, Κατερίνα Μαούτσου, Θεοδοσία Σαββάκη, Γιώργο Τζαβάρα, Γιάννη Παππαγιάννη) με τους οποίους ξανα-δουλέψαμε το κείμενο και το φέραμε στην τελική του μορφή έτσι ώστε να μην γίνεται διδακτικό και “ντοκιμαντερίστικο” αλλά ψυχαγωγικό και ενδιαφέρον ανά πάσα στιγμή για τον θεατή.

Η εικόνα της καταπιεσμένης γυναίκας, που θίγεται στο έργο, πώς σας κάνει να αισθάνεστε;
Στο έργο δεν θίγεται μόνο η εικόνα της καταπιεσμένης γυναίκας αλλά και αυτή της απελευθερωμένης γυναίκας. Καταπίεση στην Ανατολή, ελευθερία στη Δύση. Εμείς λοιπόν που έχουμε ελευθερία να είμαστε όπως θέλουμε, πώς διαχειριζόμαστε αυτή την ελευθερία; Όταν κάποιες γυναίκες στον πλανήτη ακόμα υποφέρουν; Όσες φορές κάνω αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου, νιώθω πολύ αμήχανα.

Ως γυναίκα έχετε αντιμετωπίσει συμπεριφορές μισογυνισμού;
Ευτυχώς όχι, δεν έχω αντιμετωπίσει κάποια συγκεκριμένη μισογυνική συμπεριφορά, εκτός αν την έχει διαγράψει το μυαλό μου. Έχω όμως πολλές φορές αντιμετωπίσει αμφισβήτηση από άντρες αλλά και από γυναίκες όταν εκφράζω ελεύθερα τη γνώμη μου ή απαιτώ αυτά που δικαιούμαι.

Πιστεύετε πως η ελληνική κοινωνία “θρέφει” τον μισογυνισμό; Είναι η Ελλάδα μια χώρα προοδευτική ή συντηρητική πάνω σε αυτά τα θέματα;
Δεν πιστεύω πως η Ελλάδα “θρέφει” τον μισογυνισμό, αλλά σίγουρα είναι κάπως πιο συντηρητική κοινωνία από άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ενώ η ισότητα των δυο φύλων θεωρείται πλέον δεδομένη στη Δύση, νομίζω πως υπάρχουν ακόμα Έλληνες και Ελληνίδες που δυσκολεύονται να το εφαρμόσουν πρακτικά στη ζωή τους.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο “όχι” που έχετε πει στην καριέρα σας, για να μην κάνετε εκπτώσεις στη δουλειά σας;
Έχω πει κάποια όχι όταν δεν με ενδιέφερε πολύ ο ρόλος ή όταν δεν ήταν αρκετά τα χρήματα, αλλά δεν είναι κάποιο απ’αυτά τόσο “τρανταχτό” ώστε να το αναφέρω. Απλά από μικρή δεν πήγαινα πάντα σε όλες τις οντισιόν προκειμένου να έχω δουλειά. Πήγαινα εκεί που με ενδιέφερε η συνεργασία. Κι όταν δεν είχα δουλειά στο χώρο έκανα και άλλες δουλειές για να βιοποριστώ. Δεν το φοβήθηκα ποτέ αυτό.

Υπάρχει κάποιος ρόλος-απωθημένο που ονειρεύεστε να ερμηνεύσετε κάποια στιγμή;
Αν υπάρχει λέει. Ένας και δύο; Αρκετοί. Ελένη από “Τρωάδες” του Ευριπίδη, Μάγκυ από “Λυσσασμένη γάτα” του Τενεσί Ουίλιαμς, Ματίλντ από την “Επιστροφή στην έρημο” του Μπερνάρ Μαρί Κολτές, Βεατρίκη από το “Πολύ κακό για το τίποτα” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και πολλούς ακόμα. Υπάρχουν και τόσοι άλλοι ρόλοι σε έργα που δεν γνωρίζω και θα ήθελα να ανακαλύψω. Κάθε ρόλος είναι μια πρόκληση!

Πρόσφατα τα μέλη των Pussy Riot ξυλοκοπήθηκαν από αστυνομικούς που επιτηρούν τους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του Σότσι, επειδή προσπάθησαν να ερμηνεύσουν ένα τραγούδι. Θεωρείτε πως αν ήταν άντρες το θέμα δεν θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις;
Ναι, θεωρώ ότι αν ήταν άντρες, μάλλον, δεν θα είχαν ξυλοκοπηθεί! Οι Pussy Riot είναι οι σύγχρονες σουφραζέτες, οι φεμινίστριες της εποχής μας. Αυτές και οι Femen αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών με τρόπους θεαματικούς και προκλητικούς, προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή και να εισακουστούν, να περάσουν το μήνυμά τους και τις θαυμάζω απεριόριστα για την τόλμη τους. Τις έχουν λοιπόν βάλει στο μάτι για τη δράση τους κι αυτός είναι ο κύριος λόγος που το θέμα πήρε τις διαστάσεις που πήρε.

Τι “πρέπει” να κρατήσει κανείς φεύγοντας από την παράσταση “Woman”;
Ο στόχος είναι να κρατήσει το ότι πέρασε καλά! Η παράσταση είναι ψυχαγωγική, έχει τραγούδια, μουσική, χιούμορ, υπέροχα βίντεο αρτ της Κλεοπάτρας Κοραή που τη “ντύνουν” σκηνικά. Είναι παιχνιδιάρικη ενώ συγχρόνως σου μαθαίνει και πράγματα.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Να ασχοληθώ με τα live μου, με τον δίσκο μου -που έχω αφήσει στη μέση-, να πάω καμιά εκδρομή να δω λίγο φύση και να οργανωθεί μια περιοδεία της παράστασης. Και ανάμεσα σ’ όλα αυτά: ξεκούραση! Ναι, δεν ξέρω πώς θα το καταφέρω, αλλά χρειάζεται!