Τρίτη ηλικία και άλλες ασυναρτησίες…
Είναι κάπως σχετικές ιστορίες –και ταυτόχρονα κάπως άσχετες: από τη μια είναι ο 97χρονος σήμερα Τακεχίσα Σάιτο ο οποίος στα 90 του και μετά το θάνατο της γυναίκας του αποφάσισε να ασχοληθεί με την ξυλογλυπτική (η δουλειά του ήταν τορναδόρος) και μέσα σε επτά χρόνια κατάφερε να βρει μια νέα πνοή και να συνεχίσει τη ζωή του και από την άλλη ο 78χρονος Βασίλης Δημητρίου, ο τελευταίος εναπομείνας ζωγράφος αφισών για κινηματογράφους τη δουλειά του οποίου μπορεί κανείς πλέον να δει στη μαρκίζα του «Αθήναιον» στους Αμπελοκήπους.Του Γρηγόρη Μιλιαρέση
Από μια μεριά ο κ. Δημητρίου με εντυπωσιάζει πολύ περισσότερο –μπορεί να είναι 12 χρόνια νεώτερος από τον σχεδόν αιωνόβιο κ. Σάιτο όμως εξακολουθεί να δουλεύει με προθεσμίες (και μάλιστα σφιχτές: δύο γιγαντοαφίσες την εβδομάδα) και δη σε μια χώρα που, αντίθετα με την Ιαπωνία, την πατρίδα του κ. Σάιτο, δεν έχει καμία υποστηρικτική υποδομή για τους ηλικιωμένους. Αλλά από την άλλη δεν μπορώ και να μη θαυμάσω έναν άνθρωπο που αποφασίζει να αρχίσει κάτι καινούριο στα 90 του –οι περισσότεροι 50χρονοι που ξέρω έχουν παραιτηθεί και απλώς περιμένουν να πάρουν σύνταξη ή να πεθάνουν.
Πλησιάζοντας τα 50, οι ηλικίες αυτές αρχίζουν να μη μου φαίνονται τόσο μακρινές –και μαζί τους αρχίζω να συμφιλιώνομαι με την ιδέα ότι η μισή μου ζωή έχει περάσει ήδη. Από την άλλη, βλέποντας τέτοιες περιπτώσεις (και ευτυχώς στην Ιαπωνία είναι αμέτρητες, ίσως το μόνο καλό μιας χώρας με μεγάλη γήρανση πληθυσμού) συνειδητοποιώ για μια ακόμα φορά ότι ο διαχωρισμός που έμαθα μικρός (και που οι κοινωνίες μας πλασάρουν όλο και περισσότερο), ότι δηλαδή ό,τι κάνει κανείς στη ζωή του πρέπει να το κάνει ως τα 45 είναι μια ανοησία.
Σαφώς μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα κάνεις μετά τα 45 (ή τα 55 ή τα 65 κ.ο.κ) αλλά μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα κάνεις ούτε μετά τα 25 ή τα 35. Αυτό που έχει σημασία –και εδώ οι κ.κ. Σάιτο και Δημητρίου ταυτίζονται, νομίζω- είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις και να το κάνεις. Η ιδέα ότι η ηλικία σε περιορίζει –πέρα από εκεί που πραγματικά σε περιορίζει- είναι απλώς αυτό, μια ιδέα και είναι στο χέρι καθενός από μας να την υιοθετήσει ή να την απορρίψει. Και αντίθετα με την κοινή πεποίθηση, απορρίπτοντας αυτό που διακηρύσσει η κοινωνία δεν παθαίνεις απολύτως τίποτα.
