Είδαμε τη “Νυχτερίδα” στη Λυρική Σκηνή – Το μέλλον περνάει από τα 60’s

Η υπόθεση
Εν συντομία, η υπόθεση της “Νυχτερίδας” του Γιόχαν Στράους του νεότερου, περιστρέφεται γύρω από το παιχνίδι-παγίδα που στήνει ένας μεγαλοαστός δόκτωρ, ο Φάλκε, σε ένα φίλο του, τον Αϊζενστάιν, για να “πατσίσει” από μια πλάκα που του είχε κάνει ο δεύτερος και τον εξέθεσε. Καταφέρνει να τον σύρει στο πάρτυ ενός ξένου αξιωματούχου, του Ορλόφσκι, όπου θα παρευρίσκεται και η γυναίκα του Aϊζενστάιν, η Ροζαλίντα, χωρίς κανένας από τους δύο συζύγους να γνωρίζει από πριν για την παρουσία του άλλου. Αυτό θα οδηγήσει σε αποκαλύψεις, καθώς αμφότεροι έχουν “λερωμένη τη φωλιά τους”, αφού “τσιλιμπουρδίζουν” με τρίτους, ή τουλάχιστον το σκέφτονται. Στην όλη υπόθεση μπλέκονται και οι Αρχές, καθώς ο Αϊζενστάιν θα έπρεπε να βρίσκεται στη φυλακή, έχοντας καταδικαστεί σε ποινή ολιγοήμερης κάθειρξης, για ένα δημόσιο καβγά του. Όλα αυτά θα αποκαλυφθούν σε ένα κρεσέντο κωμικής ελαφρότητας.

Η διασκευή
Η ελληνική διασκευή της “Νυχτερίδας” από τη Λυρική, εμπεριέχει πολλή πρόζα, σε μια απόλυτα σύγχρονη, οξυδερκή και αστεία μετάφραση από τον Δημήτρη Δημόπουλο. Κάθε συμβάν της αρχικής υπόθεσης της οπερέτας του Στράους, προσαρμόζεται στην ελληνική πραγματικότητα της δεκαετίας του ’60, με έμφαση στις απεικονίσεις και τις μίξεις των άκρων: π.χ. παιδιά των λουλουδιών-χωροφύλακες, ρωσικά-γαλλικά μπαλέτα, μπουρζουαζία-υπηρέτες. Βλέπουμε επίσης χαφιέδες, Τεξανούς κροίσους, μέχρι και κοσμοναύτες. Λαός και Κολωνάκι διασκεδάζουν υπό τη γλυκιά επήρρεια της “απόλυτης σταρ”, της σαμπάνιας.

Μοιάζει με ελληνική ταινία του ’60 αυτή η παραγωγή, και λίγο με “Το Πάρτυ” του Μπλέικ Έντουαρντς λόγω των σουρεαλιστικών της στιγμιοτύπων. Οι χαρακτήρες, τα τεκταινόμενα και το κείμενο θίγουν άλλοτε με λεπτή ειρωνεία και άλλοτε με μεγαλύτερη σαφήνεια κοινωνικά φαινόμενα και γεγονότα του παρελθόντος (που ορισμένες φορές γίνονται και επικίνδυνα επίκαιρα). Όμως την ώρα που “ο κόσμος καίγεται”, πάντα θα υπάρχει μια μικρή ή μεγάλη σφαίρα όπου η ζωή συνεχίζεται για όλες τις πλευρές. Και η “Νυχτερίδα” της Λυρικής δείχνει μια τέτοια στιγμή στην κορύφωσή της.

Οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία
Τη βραδιά που παρακολούθησα την παράσταση, το κοινό ευτύχησε να δει πολύ καλές ερμηνείες από τους περισσότερους πρωταγωνιστές της Β΄ διανομής. Και λόγω της αισθητικής και χρονολογικής τοποθέτησης της διασκευής στα 60’s, οι συνειρμικές αντιστοιχίσεις με τον ελληνικό κινηματογράφο, ήταν σχεδόν αναπόφευκτες, κάτι που ως κοινό σημείο αναφοράς μπορεί να λειτουργήσει θετικά στην συνείδηση του κοινού που δεν είναι πολύ εξοικειωμένο με το λυρικό θέατρο.

Ο Δημήτρης Πακσόγλου ως Αϊζενστάιν και η Έλενα Κελεσίδη ως Ροζαλίντα ήταν “έκτακτοι” υποκριτικά – ο μεν σαν άλλος “μπερμπάντης” Λάμπρος Κωνσταντάρας, η δε σαν ελαφρώς αλλοπαρμένη αλλά πανέξυπνη Μαίρη Αρώνη ή Ρένα Βλαχοπούλου, που ζει “στον κόσμο της”, αλλά την κρίσιμη στιγμή λειτουργεί πανέξυπνα.

Η Κάτια Πάσχου, που ερμήνευσε την “καπάτσα” υπηρέτρια Αντέλα, η οποία στον χορό μεταμορφώνεται σε στάρλετ, θυμίζει μια λαμπερή Μάρθα Καραγιάννη ή Ζωή Λάσκαρη. Και βέβαια διαθέτει και φωνή “καμπάνα”.

Απέραντο ρισπέκτ στον Νίκο Στεφάνου, που στον ρόλο του Άλφρεντ, σαν αχαλίνωτου 70’s lover και πολιορκητή της Ροζαλίντα, ήταν “θεός” – τι μπρίο, τι γοητεία, τι… φράντζα! Σε κάθε τίναγμα της περούκας ή του γοφού και σε κάθε ξαφνικό τραγουδιστικό ξέσπασμα πίσω από τα σίδερα της φυλακής, με έκανε να γελάω αληθινά. Η περσόνα του ήταν “τα πάντα όλα”: και Βουτσάς, και Κομνηνός, και Παπαμιχαήλ και Γεωργίτσης μαζί.

Στο “ύψος της” και η ορχήστρα της Λυρικής, υπό τη διεύθυνση του Μιχάλη Οικονόμου.

Όμορφη η χορογραφία της κορυφαίας χορεύτριας του μπαλέτου της Λυρικής, Μαρίας Κουσουνή, στη σκηνή της “κόντρας” του ρωσικού με το γαλλικό μπαλέτο. Ευχάριστο διάλειμμα να χορογραφεί κάποιος άλλος σε παραγωγή της Λυρικής, πλην του Ρενάτο Τζανέλλα, διευθυντή του μπαλέτου.

Και μια teaser αναφορά στον Λευτέρη Χαρέλλη, τον κομπάρσο ξεβιδωμένο ζωντόβολο, που επί σχεδόν τρεις ώρες δεν σταμάτησε να “χτυπιέται”, υποδυόμενος τον τεντιμπόη και το παιδί των λουλουδιών. Αν τον παρακολουθούσες πιο προσεκτικά, εντυπωσιαζόσουν από την κινησιολογική του παιδεία. Στον “άξιο αυτό νέο”, που ξεκινά να δίνει αθόρυβα πολυτάλαντο “παρών” με την συμμετοχή του σε διάφορες παραστάσεις, θα επανέλθουμε σύντομα στο monopoli.gr.

Το σύνολο
Μια μοντέρνα παραγωγή, που ενώ αντλεί έμπνευση από το παρελθόν, αποτελεί υπόδειγμα σύγχρονης προσέγγισης και του πώς θέλουμε να συνεχίσουμε να βλέπουμε λυρικό θέατρο και στο μέλλον. Με σκηνοθεσία που απελευθερώνει τις ικανότητες των ερμηνευτών, είναι πολύ προσιτή στο ευρύ κοινό, χωρίς ποιοτικές εκπτώσεις.

Αναλυτικές πληροφορίες και ημερομηνίες παραστάσεων της “Νυχτερίδας”, εδώ