Τhe system, the sound, the stories (& a bit of luck)
Kαθόταν αναπαυτικά στον καναπέ, με τα ντρέντλοκς μαζεμένα σε μια από τις περίφημες εκείνες Τζαμαϊκάνικες συνθέσεις μέσα σε καπέλο του και μας έλεγε ιστορίες για το πώς ξεκίνησαν τα sound systems εκεί στο νησί, εκεί που κουβαλούσε τα πράγματα του αδελφού του και μετά πώς μαζεύονταν όλοι για να ακούσουν τις μουσικές που διάλεγαν οι σελέκτορς και φορτώνανε λεωφορεία ολόκληρα με βινύλια έξτρα βαριά από τα μπάσα. Και κάθε τόσο, διέκοπτε τις αφηγήσεις, τραβούσε ένα δίσκο από την τσάντα και μας έβαζε να ακούσουμε, ο Jazzie B ο ίδιος, έτσι ακριβώς, και το ένα μετά το άλλο, Back II Life και back to reality – πιο ριάλιτι δεν γίνεται, όσο και αν αυτό κλίνει ελαφρώς στου απίστευτου τη μεριά…Aπό τη Μαρία ΜαρκουλήΠηγή: Its my Blender
Επόμενος σταθμός οι ακτές της Αρούμπα όπου o φίλος μας οδηγεί τα sound systems στα κοχύλια προσηλυτίζοντας τους αστερίες στο dub και κάπως έτσι έχει το πράγμα στα ανοιχτά του γαλάζιου.
Μια άλλη φορά, ήταν ο Steve Reich. Ένοιωσα περίπου δέος μπροστά στον μεγάλο μινιμαλιστική, ο οποίος, στην παρέα (μια μεγάλη παρέα ήμασταν τελικά) ήταν πολύ χαλαρός και διασκεδαστικός όπως όλοι όταν αρχίζουμε να λέμε ιστορίες με ταξιτζήδες και εκείνος άρχισε να λέει πώς μέσα από το ταξί στη Νέα Υόρκη που κυκλοφορούσε μάζευε ήχους της πόλης, τους έφερνε κοντά του, τους μελετούσε, και μετά έφτιαχνε λούπες και διαστήματα, αυτά όλα που συνθέτες σαν τον Steve Reich κάνουν μέσα στη μέρα τους και στην αιωνιότητα.
Άλλη «αιωνιότητα» εκείνη – η dance – που χώρεσε στο αξέχαστο DJ set του Danny Krivit, μια νύχτα στο Σιάτλ και αφού προηγουμένως ο Krivit μας είχε αποκαλύψει τα μυστικά μονοπάτια που πρέπει να ακολουθήσει για να κινηθεί ανάμεσα στις πολιτείες από δίσκους που ‘ζουν’ μέσα στο σπίτι του, τόσο παραστατικά που ένοιωσα τα βινύλια να πλησιάζουν απειλητικά και να φράζουν δρόμους, και άλλα τέτοια, που οι music fans μπορεί να ακούνε ώρες….
Είναι κι άλλα σαν κι αυτά (που τα λέω και δεν τα πιστεύω καλά καλά) μέρη όπου μ΄ έχει πάει η μουσική- όπως σε τέτοια κομβικά σημεία του Red Bull Music Academy, με δημοσιογραφική αποστολή να καταγράψω ήχους (και βασικά τις ιστορίες τους). Ή, απλά να πάω να χάσω τα λόγια μου τη στιγμή που ο Nile Rodgers ρωτάει ‘πώς σου φάνηκε το κομμάτι’. Για τις εμπειρίες που ζουν οι ‘σπουδαστές’ που κερδίζουν πρόκληση (τα πάντα πληρωμένα κλπ) αφού επιλεγούν συμπληρώνοντας ένα unexpected και πολύ fun ερωτηματολόγιο, μιλάνε οι ίδιοι και υπάρχει και η ταινία που τα δείχνει όλα αυτά, ειδικά όσα έγιναν στο περσινό Academy στη Νέα Υόρκη μια και η ταινία γιορτάζει και τα 15 χρόνια της Ακαδημίας.
Ενώ σε ένα βιβλίο –χοντρό, μπλε και φουλ στις μουσικές – διαβάζεις μερικές από τις συνεντεύξεις με καλλιτέχνες, που δεν θα κρατηθώ να μην τσιμπήσω και να ανεβάσω κάποια από εκεί απολαυστικά.Έχω κατά καιρούς γράψει κείμενα (έχουν δημοσιευτεί παλιότερα στα ΝΕΑ και αλλού) καλύπτοντας το Academy –ακόμη και εδώ στο blog – και συνεχώς θυμάμαι κι άλλες ιστορίες να πω. Ίσως επειδή όλοι εμείς που γράφουμε για μουσική, είμαστε storytellers, κατά βάθος αμετανόητοι, που λέμε μια ιστορία και αυτή να γεννάει άλλες δέκα. Κι εδώ, μόνο στον καναπέ, έχεις τις δέκα πρώτες έτοιμες.
Φέτος το Academy πάει Τόκιο. Είχε προγραμματιστεί και πριν από δυο χρόνια όταν χτύπησε ο σεισμός. Στο Τόκιο, που βράζει μουσικά από μόνο του και περιμένει το Academy να προσγειωθεί τον Οκτώβρη του 2014.
Το λέω σε όλους τους φίλους μου, σε όσους ασχολούνται με τη μουσική (είτε πετάνε σπίθες, είτε κάνουν τα πρώτα τους βήματα) να μπουν εδώ http://apply.redbullmusicacademy.com και να συμπληρώσουν την αίτηση… Γιατί – κι αυτό είναι κανόνας!- η τύχη θέλει, μερικές φορές, ένα μικρό σκούντημα και είναι ικανή για όλα.
