Είδαμε το “Just the Beginning” στη Στέγη- Το “spanking” ως μορφή τέχνης
Με μία τολμηρή παράσταση, όπου κυριαρχεί το στοιχείο του παιχνιδιού (και του γυμνού), έκλεισε το φεστιβάλ Σύγχρονης Βαλκανικής Σκηνής Transitions 1: Balkans στη Στέγη. Η παράσταση αυτή ήταν η performance «Just the Beginning» των προκλητικών Via Negativa από τη Σλοβενία.
Στο Just the Beginning εξετάζεται με παιγνιώδη τρόπο και με βάση τους κώδικες του σωματικού θεάτρου ο ρόλος του πολίτη ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, και δη ο ρόλος (όσο και η πλάνη) της έννοιας «εκλογικό σώμα».
Σύμφωνα με τους συντελεστές της παράστασης: «Εμείς, ως πολίτες ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, έχουμε το δικαίωμα εκλογής αποκλειστικά και μόνο μεταξύ ορισμένων επιλογών που μας δίνονται. Ακόμη, όμως, κι αν επιλέξουμε να μη δώσουμε τη ψήφο μας σε καμία από αυτές, το “λευκό” ψηφοδέλτιο καταμετράται. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι, επομένως, ένας πολύ εξελιγμένος μηχανισμός που συνθλίβει τους πάντες – τόσο αυτούς που ψηφίζουν όσο κι εκείνους που αρνούνται να το κάνουν. Συνεπώς, το εκλογικό σώμα δεν είναι παρόν, προκειμένου να εκφράσει την ελεύθερη βούλησή του. Υφίσταται μόνο και μόνο για να συντηρήσει το σύστημα. Οι δημοκρατικά εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας κάνουν ακριβώς αυτό που το εκλογικό σώμα επιθυμεί να δεχτεί και να υποστηρίξει. Για χάρη των κενών λόγων τους, εξαντλούμε το εκλογικό μας σώμα στα όρια της φυσικής μας αντοχής».
Στο ξεκίνημα της παράστασης οι performers εμφανίζονται χοροπηδώντας πάνω στη σκηνή με επαναλαμβανόμενες και παιγνιώδεις κινήσεις, που φαίνονται διασκεδαστικές σε κάποιους. Στη συνέχεια εμφανίζονται πάλι στη σκηνή, προσποιούμενοι ότι έχουν λόξυγκα, μάλλον παριστάνοντας τους μεθυσμένους.
Ακολουθεί η ανάγνωση μιας ηθοποιού ενός πολιτικού λόγου (υποθέτω ότι είναι του Αντώνη Σαμαρά, χωρίς να είμαι βέβαιος) ο οποίος μιλάει για success story και την ανάγκη της Ελλάδας να παραμείνει στην Ε.Ε. Η ηθοποιός από τη Σλοβενία κάνει πολλά λάθη στην ανάγνωση, τα οποία διορθώνονται από την «αυστηρή υποβολέα» Αργυρώ Χιώτη, που βρίσκεται σε εμφανή θέση στο βάθος της σκηνής. Με τα «λάθη» αυτά γίνονται αρκετά παιχνίδια, ενώ -υποθέτω- υπάρχει η διάθεση να διακωμωδηθεί ο πολιτικός λόγος και η νεοφιλεύθερη λογική, που κυριαρχεί στην Ευρωζώνη.
Ακολουθεί το γυμνό, που ίσως υπονοεί ένα παιχνίδι με το “σώμα” (εκλογικό σώμα, πραγματικό σώμα), αλλά και τη βία που ασκείται πάνω στο σώμα. Πάλι, όμως, ο παιγνιώδης χαρακτήρας κυριαρχεί. Οι ηθοποιοί (3 γυναίκες και 4 άντρες) πετάνε τα ρούχα τους και εμφανίζονται μόνο με τις κόκκινες κάλτσες τους επί σκηνής. Αρχίζουν να ρίχνουν φάπες στα οπίσθια μεταξύ τους, αρκετά δυνατές, μέχρι αυτά να κοκκινίσουν. Κάνουν δηλαδή spanking επί σκηνής. Και στο τέλος, ημίγυμνοι, αλλά αποκαλυπτικοί, επαναλαμβάνουν τις παιγνιώδεις κινήσεις της αρχής της παράστασης.
Αυτή ήταν η “παιχνιδιάρικη” performance των Via Negativa, η οποία μάλλον ξεχωρίζει για την τόλμη της, παρά για τις ιδέες και την καλλιτεχνική της ποιότητα. Είναι ένα τολμηρό παιχνίδι ενός θιάσου, αλλά όχι τίποτα το ιδιαίτερο, ως καλλιτεχνική δημιουργία.
Γιώργος Σμυρνής
