Είδαμε το «Σέρλοκ Χολμς και ο Σκύλος των Μπάσκερβιλ» στο θέατρο Αμιράλ- Η κωμική πλευρά του Σέρλοκ

Η παράσταση του έργου των Steven Canny και John Nicholson ανεβαίνει στο θέατρο Αμιράλ σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, η ιστορία λέει πως ο διάσημος ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς και ο πιστός του συνεργάτης Δρ Τζων Ουότσον, καλούνται να λύσουν ένα από τα πιο παράξενα και επικίνδυνα μυστήρια της καριέρας τους. Ένας αρχαίος μύθος κι ένα απόκοσμο τέρας με μορφή σκύλου σκορπίζουν τη φρίκη και τον θάνατο στα υγρά κι αφιλόξενα βαλτοτόπια του Ντάρτμουρ.

Η παράσταση που είδαμε, δε θυμίζει τόσο πολύ αστυνομική μυθοπλασία, ούτε έχει ιδιαίτερη ατμόσφαιρα αστυνομικού έργου. Ο χαρακτήρας του Σέρλοκ και γενικότερα οι πάμπολλοι χαρακτήρες του έργου, είναι βασικά κωμικοί χαρακτήρες. Κυριαρχεί το γκροτέσκο και η υπερβολή. Η διάθεση για παρωδία χρησιμοποιεί και τεχνικές αποστασιοποίησης από το «παραμύθι» του έργου, με τους ηθοποιούς συχνά να «τρομάζουν» από αυτά που περιγράφει το σενάριο που ερμηνεύουν, και να σταματάνε να παίζουν από την ταραχή τους.

Θα έλεγα ότι μοιάζει περισσότερο με κωμωδίες του στυλ «Η κατάρα της Ίρμα Βεπ» ή το “Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα“, παρά με αστυνομικό έργο. Υπάρχει τόση πολλή παρωδία του αστυνομικού είδους και τόσοι πολλοί κωμικοί αυτοσχεδιασμοί, που είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσεις το κυνήγι ενός εγκληματία, τη διαλεύκανση ενός μυστηρίου. Επίσης η παράσταση θυμίζει πολύ και κάτι κωμωδίες του σινεμά, οι οποίες παρωδούν τα κλισέ κάποιων ειδών (όπως θρίλερ, κατασκοπικές ταινίες κτλ). Εδώ η παρωδία πάντως δεν είναι τόσο στοχευμένη πάνω στα κύρια χαρακτηριστικά του αστυνομικού έργου και πιο συγκεκριμένα των έργων με ήρωα τον Σέρλοκ Χολμς. Είναι πιο ελεύθερη.

Στην παράσταση απουσιάζει η μεγάλη ακρίβεια σε αυτό που θέλουν να αποτυπώσουν, και το ίδιο ισχύει στα σκηνικά και τα κοστούμια. Το έργο είναι λιγάκι “φλου” και αφήνεται πολύ ανοιχτό πεδίο στο κωμικό ταλέντο και τη διάθεση των ηθοποιών. Η κωμωδία της παράστασης, που παρωδεί τα κλισέ του αστυνομικού έργου, χρησιμοποιεί με πάθος τα κλισέ του είδους. Ο άντρας που ντύνεται γυναίκα είναι ένα από αυτά. Παράλληλα, γίνεται αρκετό καλαμπούρι με το english accent. Από τους ηθοποιούς ξεχωρίζει για την ενέργεια και το πάθος του επί σκηνής, ο πρωταγωνιστής Ζήσης Ρούμπος.

Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για μια παράσταση που είναι κωμωδία-παρωδία, και έχει λίγα πράγματα από Σέρλοκ και αστυνομικό έργο. Το χιούμορ της παράστασης δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά βγάζει γέλιο. Και το έργο τελικά απευθύνεται σε όσους θέλουν να δουν μια κωμωδία με μυστήριους χαρακτήρες σε μια μυστήρια μυθοπλασία, παρά σε όσους ψάχνουν ένα αστυνομικό έργο και κάτι που να θυμίζει Σέρλοκ.

Γιώργος Σμυρνής