Κωνσταντίνος Ασπιώτης: Υπάρχει ένας τσαμπουκάς καλώς εννοούμενος στους καλλιτέχνες της “νέας γενιάς”!

Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης στα 32 του χρόνια, έχει έρθει από τη Θεσσαλονίκη στην ΑΘήνα. Έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός με σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως ο Δ. Λιγνάδης, ο Ν. Καραθάνος, ο Κ. Ρήγος, ο Ν. Μαστοράκης, κ.α. ενώ έχει σκηνοθετήσει αρκετές δικές του παραστάσεις. Τη φετινή σεζόν, εκτός από το Μελίνα Μ, σκηνοθετεί και το Αρμαντέιλ, ένα πολύ σημαντικό μυθιστόρημα του Ουίλκι Κόλλινς στο Σύγχρονο Θέατρο.

Με αφορμή αυτές τις δύο παραστάσεις, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης μας έδωσε συνέντευξη. Σε αυτή μας μίλησε για τα χαρακτηριστικά της νέας γενιάς, η οποία, όπως λέει, έχει έναν καλώς εννοούμενο τσαμπουκά, για την πολυσχιδή προσωπικότητα της Μελίνας Μερκούρη, ποιοί είναι οι αγαπημένοι του σκηνοθέτες, αλλά και για το “Ατλαζένιο Γοβάκι” του Πολ Κλοντέλ για το Φεστιβάλ Αθηνών, στο οποίο πρωταγωνιστεί. 

-Γιατί αποφασίσατε να κάνετε μια παράσταση εμπνευσμένη από τη Μελίνα Μερκούρη;
Η Μελίνα Μερκούρη υπήρξε μία πολυσχιδής προσωπικότητα, με πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες ζωής. Μία λαμπερή movie star παγκοσμίου φήμης, που πήρε την λάμψη της και την χρησιμοποίησε για το κοινό καλό. Είτε την εποχή με τον αγώνα της κατά της Χούντας, είτε μετά σαν Υπουργός Πολιτισμού. Αυτό το τελευταίο όμως είναι κυρίως αυτό που με ενδιαφέρει σε αυτή την παράσταση. Αυτό που συνταιριάζω με την σημερινή κατάσταση και την ανυπαρξία προσοχής που αρμόζει στον πολιτισμό.

-Το έργο είναι βιογραφικό για τη Μελίνα Μερκούρη ή έχει και άλλα στοιχεία;
Χρησιμοποιούμε (με την καλή έννοια) βιογραφικές στιγμές της Μελίνας Μερκούρη για να μιλήσουμε για το σήμερα, το εδώ και τώρα. Όμως, θέλουμε να διασκεδάσουμε και τον κόσμο με τις αφηγήσεις αυτές. Είναι όλα με χαμόγελο, δεν θέλουμε να γκρινιάζουμε, θέλουμε να εκθέσουμε την κατάσταση και να δούμε τί μπορούμε να κάνουμε. Μιλάμε για ελπίδα.

-Θα υπάρχουν διαφορές αυτής της παράστασης σε σχέση με αυτήν που ανέβηκε στο Επί Κολωνώ;
Είναι μια παράσταση που αλλάζει μέρα με την μέρα. Δεν έχει ούτε καν ίδια δομή. Θα έλεγα ότι σχεδόν το κοινό της εκάστοτε ημέρας διαμορφώνει την παράσταση. Φυσικά εγώ είμαι επί σκηνής για να το κατευθύνω και να βοηθώ την ροή. Είναι ένα παιχνίδι. Όμως, έχουν προστεθεί και κάποια κείμενα, λόγω γεγονότων που έγιναν από τότε. Επίσης, είναι ένας εντελώς διαφορετικός χώρος, πράγμα από μόνο του “πολύ άλλο”.

-Αν και σκηνοθετείτε την παράσταση, είστε μέσα στην σκηνή και συντονίζετε τους ηθοποιούς κατά τη διάρκεια της παράστασης. Είναι κάποια άποψή σας για τη θέση του σκηνοθέτη σε ένα έργο, ή απλά προέκυψε;
Είναι μέρος του παιχνιδιού. Αναπόσπαστο μέρος της συγκεκριμένης παράστασης. Όμως, μπορώ να πω πως μου αποκάλυψε πολλά για την λειτουργία του ηθοποιού. Χρήσιμα πράγματα. Πράγματα που εδώ έχει την ευκαιρία να δει και ο θεατής. Ήθελα αυτό να το δουν οι θεατές για τους ηθοποιούς. Να δουν δηλαδή κάτι από την διαδικασία, η οποία οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα. Σε μία παράσταση, όπως την βλέπουν.

-Ποιοί είναι οι αγαπημένοι σας σκηνοθέτες στο θέατρο;
Είναι πολλοί για διαφορετικούς λόγους. Σε διάφορες στιγμές τους. Οι περισσότεροι ζουν και παράγουν. Ας αναφέρω εδώ δύο μεγάλους σκηνοθέτες, που θαυμάζω και δεν βρίσκονται εν ζωή. Τον Ανδρέα Βουτσινά και τον Λευτέρη Βογιατζή.

-Έχετε πει ότι η νέα γενιά κρατάει το κεφάλι ψηλά και συνεχίζει. Πού εντοπίζετε την αξιοπρέπεια της νέας γενιάς στο χώρο της τέχνης σας και γενικότερα;
Υπάρχει ένας τσαμπουκάς καλώς εννοούμενος στους καλλιτέχνες της “νέας γενιάς”. Αν και δεν είναι καθόλου ωραίος ο διαχωρισμός αυτός και όταν αναφέρθηκα σε αυτό δεν το εννοούσα καλλιτεχνικά και μόνο. Το έλεγα κυρίως για την βάση που πατάνε οι νεότεροι άνθρωποι γενικότερα για να επιβιώσουν. Και κάτι παραπάνω από αυτό, να παράγουν έργο άξιο θετικής ευρείας ανταπόκρισης και διαλόγου. Πολλές γενιές το είχαν αυτό μες τα χρόνια. Η διαφορά με τους σημερινούς νέους είναι η οικονομική βάση. Ας πούμε στο θέατρο. Ζούμε πάνω από ένα στείρο έδαφος παραγωγής με οικονομικούς όρους, σε μια εποχή που ο ίδιος θεατής βλέπει 1 παράσταση το χρόνο και αυτή αν έχει χαμηλό εισιτήριο, από εκεί που παλιότερα έβλεπε 5. Την ίδια ώρα που ο τύπος θα διαφημίσει μεγάλες παραγωγές με ήδη καταξιωμένους καλλιτέχνες για να πουλήσει περισσότερα φύλα και σπάνια θα ενδιαφερθεί να κοινοποιήσει έναν “ανώνυμο” που κάτι καλό φτιάχνει. Την ίδια στιγμή που η πολιτεία αδιαφορεί για τον πολιτισμό, ενώ  θα έπρεπε να τον έχει σαν “όπλο” για το παρόν και το μέλλον. Μέσα σε αυτό βλέπεις καλλιτέχνες 20 – 30 και βάλε χρόνων να μην απογοητεύονται και να αδειάζουν τα έπιπλα του σπιτιού τους, για να κάνουν την παράσταση – το όνειρο αλλά και δουλειά – τους. Και να τρέφονται ή να ζουν με κοινοβιακούς όρους, προκειμένου να αντεπεξέλθουν. Ε, νομίζω ότι αυτό έχει μια κάποια σημαντική διαφορά από την βάση της προηγούμενης γενιάς, η οποία ήταν -κυρίως- κρατικοδίαιτη, απαλλαγμένη συνήθως από οικονομικά βάρη και ελεύθερη να καλύψει μόνο τις καλλιτεχνικές της ανάγκες.

-Ανεβάζετε ακόμα και το Άρμαντέιλ του Γουίκι Κόλινς στο Σύγχρονο Θέατρο. Γιατί αποφασίσατε να δημιουργήσετε παράσταση με αυτό το έργο;
Γιατί οτιδήποτε με κάνει να προχωρώ λίγο σαν άνθρωπος, πάει την σκέψη μου λίγο παρακάτω από την συνήθεια και την βόλεψή της, θέλω να το μοιραστώ να το μάθω σε όλον τον κόσμο. Επιπλέον, είναι τόσο συνταρακτικό μυθιστόρημα, μου δημιούργησε τόσα συναισθήματα, τόσο ζωντανά, και τόσες εικόνες, τόσο όμορφες που ε, όλο αυτό, όπως είπα, ήθελα να το νιώσει και άλλος εκτός από μένα. Κι άλλοι. πολλοί άλλοι.

-Ποιά είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Θέλω να μορφωθώ. Να μάθω κι άλλα. Κι άλλα. Και να είμαι καλά. Αυτό. Κατά τα άλλα, “Ατλαζένιο Γοβάκι” του Πολ Κλοντέλ σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου, τον Ιούλιο στο φεστιβάλ Αθηνών.

info:
-Η παράσταση “Melina M” ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον (Τουρναβίτου 7)  Πέμ, Παρ: 21:00, Σαβ: 20:00, Κυρ: 21:30

– Η παράσταση “Αρμαντέιλ” ανεβαίνει στο Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπίδων 41) Δευ, Τρ: 20:00