Είδαμε τον «Άγριο Σπόρο» στο Ακροπόλ- Μπλεγμένος Ελληνάρας!

Το νέο έργο του Γιάννη Τσίρου μιλάει για διάφορα θέματα, από την τάση του Έλληνα να μην υπακούει σε κανόνες και να κοιτάζει μόνο την πάρτη τη δική του και της οικογένειάς του, μέχρι την ξενομανία της ελληνικής κοινωνίας, που κυριεύεται από τρομερό άγχος, μην τυχόν και πουν κάτι κακό για μας οι ξένοι λαοί, κυρίως της Δύσης.

Στο έργο η εξαφάνιση ενός Γερμανού τουρίστα γίνεται τεράστιο θέμα, καθώς οι γονείς θεωρούν ότι δολοφονήθηκε. Οι ελληνικές αρχές δίνουν γη και ύδωρ στη Γερμανία, προκειμένου οι Γερμανοί να κάνουν τις έρευνες όπως θέλουν. Οι υποψίες πέφτουν στον ιδιόρρυθμο καντινιέρη και χοιροτρόφο, που δουλεύει εκεί μαζί με την κόρη του, ενώ η γυναίκα του τον έχει παρατήσει. Ο καντινιέρης αυτός έχει τσακωθεί με τους περισσότερους ανθρώπους περιοχής, έτσι είναι εύκολο να μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο, καθώς ήταν κι ο τελευταίος που μίλησε με το Γερμανό τουρίστα. Ασήμαντες ενδείξεις αντιμετωπίζονται σαν αποδείξεις ατράνταχτες κι ο άνθρωπος πάει στα καλά καθούμενα να βρει τον μπελά του. Μόνο η κόρη του τον υποστηρίζει, σε ένα έργο, που προβάλλει και την αντίφαση της αλληλεγγύης και ατομικισμού, που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία. Όμως, παρά το γεγονός ότι όλοι προσπαθούν να τον ξεριζώσουν από τη γη που αυθαίρετα έχει καταλάβει με την καντίνα του, ο σπόρος του Ελληνάρα μας είναι άγριος και φυτρώνει παντού!

Σε ένα έργο με αρκετή αστυνομικού τύπου πλοκή που περιέχει πολλούς χαρακτήρες, Έλληνες και ξένους, παίζουν τρεις χαρακτήρες. Ο καντινιέρης, η κόρη του κι ένας αστυνομικός, οικογενειακός φίλος, που γουστάρει την κόρη, αλλά συμμετέχει και στη διεξαγωγή των ανακρίσεων. Το ότι παίζουν μόνο τρεις, δημιουργεί κάποια προβλήματα στην ανάπτυξη της υπόθεσης και στην πειστικότητα ενός έργου, το οποίο, παρά τους συμβολισμούς του, κινείται κυρίως στη σφαίρα του κοινωνικού ρεαλισμού. Νομίζω ότι αυτή η ιστορία θα αναπτυσσόταν πιο εύκολα σε ένα κινηματογραφικό έργο. Παράλληλα, εμφανίζει κάποιες μικροασάφειες στην πλοκή του.

Το σκηνικό του Πάρι Μέξη είναι όμορφα σχεδιασμένο κι έχει τα απαραίτητα. Μια καντίνα με ψυγείο και μερικά τραπεζάκια μέσα σε μια λογική κυρίως ρεαλιστικής απεικόνισης. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι αξιόλογες, σε μια παράσταση που δίνει έμφαση στις σχέσεις μεταξύ των ηρώων και στον σχολιασμό της κοινωνικής πραγματικότητας. Η σκηνοθεσία καταφέρνει επίσης να δημιουργεί την ατμόσφαιρα του αστυνομικού έργου, δημιουργώντας μικρές αγωνίες, όσο το επιτρέπει ο χαρακτήρας του έργου, το οποίο δεν είναι καθαρόαιμα αστυνομικό, αλλά έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής κριτικής.

Και οι τρεις ηθοποιοί ερμηνεύουν ρεαλιστικά αρκετά σύνθετους χαρακτήρες. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης είναι πειστικός και αιχμηρός ως ο αυθαίρετος Έλληνας. Η κόρη του στο έργο (Μυρσίνη Χρυσοχοΐδου) ερμηνεύει αξιόλογα την ερωτιάρα νεαρή κοπέλα, που βλέπει τα όνειρά της για ευτυχία κάθε μέρα να σβήνουν μέσα στην κουραστική πραγματικότητα της εργασίας της στην καντίνα του μπαμπά. Ο χαρακτήρας του αστυνομικού είναι κι αυτός περίπλοκος, καθώς υπάρχουν πολλά και ενίοτε αντιφατικά ζητούμενα στις συμπεριφορές και τον ψυχισμό του. Κι ο Κίμωνας Κουρής δίνει μια καλή ερμηνεία, καθώς μπαίνει αρκετά βαθιά στο ρόλο ενός μάλλον αντιπαθούς οργάνου εξουσίας, δείχνοντάς τον αρκετά ανθρώπινο και κοντά σε μας.

Συνολικά, ο «Άγριος Σπόρος» είναι μια αξιοπρεπής παράσταση για την Ελλάδα του σήμερα, που προβάλλει υπαρκτά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ενδίδει στο φινάλε και σε έναν ελληνικό ναρκισσισμό του αυθαίρετου Ελληνάρα που ζυγό δεν υποφέρει και που δε λυγίζει ακόμα κι όταν όλος ο κόσμος είναι εναντίον του. Οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία κινούνται σε αξιόλογα επίπεδα.