Είδαμε την παράσταση του Tim Crouch στο Bios – Τα βασικά του θεάτρου

Ο Tim Crouch και ο Andy Smith, μακροχρόνιοι στενοί συνεργάτες και φίλοι, έχουν υπάρξει η ομάδα πίσω από τα έργα ο “Συγγραφέας” (The Author) και το βραβευμένο “An Oak Tree“. Είναι η πρώτη φορά πάντως που βρίσκονται μαζί επί σκηνής.

Ο Crouch πιστεύει σε ένα πιο απλό θέατρο, όπου έμφαση δίνεται στη δύναμη του κειμένου και όχι στην επί σκηνής δράση. Η παράσταση αυτή είναι ένα καθαρό δείγμα της πίστης του αυτής καθώς έχει περιορισμένα σκηνικά ευρήματα και θα τη χαρακτηρίζαμε ιδιαίτερα λιτή: Ελάχιστα σκηνογραφικά μέσα και δύο μόνο ηθοποιοί. Ελάχιστη κίνηση, μικρή δράση επί σκηνής. Ο ένας ηθοποιός, ο Andy Smith στη μεγαλύτερη διάρκεια του έργου κάθεται και διαβάζει το κείμενο από αναλόγιο, με μια ερμηνεία αρκετά απλή ως προς την εκτέλεση. Είναι ο απλός άνθρωπος, που γεύεται τις απλές απολαύσεις της ζωής, ο ισορροπημένος χαρακτήρας. Ξαφνικά δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη ενός φίλου του, χρόνια χαμένου. 

Ο Crouch, που ερμηνεύει το φίλο, έπαιξε λίγο περισσότερο επί σκηνής, δείχνοντας και το υποκριτικό του ταλέντο, καθώς ερμηνεύει έναν πιο περίεργο χαρακτήρα. Δεν ξέρουμε τί ακριβώς έχει κάνει αυτός ο φίλος. Από την αφήγηση και τους διαλόγους καταλαβαίνουμε ότι συμμετείχε σε διάφορες πορείες και είχε κάποιες συμπλοκές με την αστυνομία. Αλλά είναι ένας χαρακτήρας θολός, του οποίου τα κίνητρα και το παρελθόν δεν ξεδιαλύνονται, ενώ η συμπεριφορά του δείχνει περίεργη.

Είναι ένα έργο για τη φιλία, για την καθημερινότητα, που προσπαθεί να φέρει το θέατρο σε ανθρώπινες διαστάσεις. Ίσως το παρακάνει, όμως, γιατί αυτή η λιτότητα πλοκής, καθώς και εκφραστικών και αφηγηματικών μέσων εκτός από ζητούμενο, καταλήγει να είναι και πρόβλημα μέσα στην υπερβολική καλλιτεχνική του σεμνότητα. Κι αυτό γιατί, κατά τη γνώμη μου, το έργο δεν σου δίνει μια πλούσια θεατρική εμπειρία.

Πρόκειται για μια παράσταση ενός κειμενικού θεάτρου, που εστιάζει κυρίως στο λόγο. Ο λόγος αυτός έχει ποιότητα και ειλικρίνεια, αλλά εκφράζει λίγες ιδέες και ακόμα λιγότερη πράξη. Υπάρχουν κάποιες στιγμές φιλοσοφικού στοχασμού, πάνω στη ζωή, τη φιλία, την έννοια του πολίτη. Συχνά ο φιλοσοφικός στοχασμός βασίζεται πάνω σε λόγια άλλων και κάποιες αναλαμπές βρετανικού χιούμορ.  Και κυρίως, ένα αίνιγμα, για το τι έχει συμβεί, ή τι πρόκειται να συμβεί, που τραβάει κάπως το ενδιαφέρον. Τα διαδραστικά τους παιχνίδια με το κοινό ήταν περιορισμένα και διακριτικά.  Κάπου, όμως, η ηθελημένη απουσία πλοκής ικανής να τραβήξει το έργο, φέρνει μια αμηχανία και έναν κορεσμό. 

Σε γενικές γραμμές, οι Tim Crouch και Andy Smith, εστιάζοντας στα βασικά του θεάτρου, κάνουν μια έντιμη προσπάθεια. Όμως, το αποτέλεσμα θυμίζει λίγο φαγητό νοσοκομείου ή μενού υγιεινής διατροφής. Θρεπτικό μεν για το πνεύμα, αλλά όχι ιδιαίτερα γευστικό.

Γιώργος Σμυρνής