Είδαμε το «Κέικ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη στο Εθνικό- Σπεσιαλιτέ με έντονες γεύσεις

Ο διαχειριστής περιμένει την κόρη του και της ετοιμάζει ένα κέικ. Παράλληλα, έχει να επιλύσει ένα σοβαρό πρόβλημα μέσα στην πολυκατοικία του. Κάποιος πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι του. Οι ύποπτοι είναι τρεις και μαζεύονται στο διαμέρισμα του διαχειριστή. Ο ένας είναι ένας μετανάστης εργάτης, ο άλλος ένας αρκετά θερμόαιμος νέος με προβλήματα με το δίδυμο αδερφό του κι η τρίτη μια υγγραφέας, προχωρημένης ηλικίας, απομονωμένη και ολίγον ονειροπαρμένη. Οι υποψίες πέφτουν φυσικά πρωτίστως στον μετανάστη, αλλά αποδιοπομπαίοι τράγοι μπορούν να βρεθούν και αλλού. Το αποτέλεσμα είναι ένα άγριο ξεκατίνιασμα, αλλά θα ακολουθήσει και η κάθαρση, ενώ η γλύκα του κέικ θα γαληνέψει τα πάθη.

Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης είναι ένας θεατρικός συγγραφέας που έχω την αίσθηση ότι αναζητάει ακόμα το στίγμα του, καθώς δοκιμάζει διάφορα είδη θεάτρου και επηρεάζεται από διαφορετικούς συγγραφείς. Είναι, όμως, δραματουργός με πλούσιο ταλέντο και φαντασία και το «Κέικ» του είναι ιδιαίτερα καλογραμμένο. Θέτει αρκετά θέματα, όπως η κοινωνική απομόνωση, το θέμα των μεταναστών και γενικά των απόκληρων, τα μικρά θέματα που γίνονται γιγάντια στον μικρόκοσμο της πολυκατοικίας, η οικογένεια με τα στραβά της και την αλληλεγγύη που κρύβει, η τρέλα και η εκκεντρικότητα. Και δεν τα μπουρδουκλώνει μεταξύ τους. Οι χαρακτήρες του είναι ενδιαφέροντες και γίνονται υλικό για καλές ερμηνείες, καθώς μπορούν να είναι παράξενοι και ακραίοι, αλλά γίνονται συμπαθείς και ανθρώπινοι. Αν και δε λείπουν κάποιες μικρές υπερβολές, το έργο διαθέτει χιούμορ κι ευαισθησία. Επίσης, ο συγγραφέας χειρίζεται πολύ αποτελεσματικά τα δεδομένα του έργου, τα οποία αποκαλύπτει στις πιο καίριες στιγμές (ενίοτε και με συνδυαστικούς τρόπους).
Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Γαβαλά δίνουν ιδιαίτερη ποιότητα στην παράσταση, καθώς χαρακτηρίζονται από αισθητική κλάση και συνδυάζουν όμορφα το αφαιρετικό με το ρεαλιστικό- κάτι που ισχύει και για το έργο του Χατζηγιαννίδη. Η σκηνοθεσία του Πέτρου Φιλιππίδη κατάφερε να συνδυάσει εύστοχα το κωμικό με το δραματικό. Οι χαρακτήρες του έργου βγάζουν τόσο μια σχεδόν σουρεαλιστική τρέλα, μέσα σε ανθρώπινες και ρεαλιστικές καταστάσεις, ενώ η συγκίνηση και το συναίσθημα έχουν καταλυτικό ρόλο.

Μεγάλο ατού της παράστασης είναι και το γεγονός ότι και οι τέσσερις ηθοοποιοί του έργου κινούνται υποκριτικά σε υψηλά επίπεδα. Ο Λαέρτης Μαλκότσης είναι απολαυστικός στο ρόλο του μετανάστη, καθώς καταφέρνει να αποφύγει την καρικατούρα, χωρίς να είναι υπερβολικά σοβαρός. Ο Μάξιμος Μουμούρης είναι πολύ πειστικός στο ρόλο του νευρόσπαστου και περίεργου ενοίκου, με τα διάφορα ξεσπάσματα προς διάφορες απρόβλεπτες καταστάσεις. Η Μίνα Αδαμάκη επίσης δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία της αλλοπαρμένης συγγραφέα, που θυμάται διάφορα, ενώ πάντα γοητεύει και γοητεύεται από τους άντρες. Σε αυτό ειδικά το σημείο η χημεία της με τον Μάξιμο Μουμούρη είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Κι ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος ερμηνεύει με δεξιοτεχνία και με ανάστημα τον πιο σοβαρό ρόλο της παράστασης, αυτόν του διαχειριστή, ο οποίος μονίμως βρίσκεται σε τεντωμένο σκοινί, προσπαθεί να κρατήσει λεπτές ισορροπίες, ενώ έχει και τα δικά του άλυτα ψυχολογικά ζητήματα να διαχειριστεί.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Αυτό το «Κέικ» άλλοτε είναι γλυκό κι αστείο, άλλοτε πικρό και ευαίσθητο. Πάντως είναι «μαγειρεμένο» με μεράκι και καλά υλικά, από αξιόλογους σεφ και το αποτέλεσμα είναι σίγουρα γευστικό. Είναι ένα έργο καλογραμμένο, καλοσκηνοθετημένο και με ωραίες ερμηνείες. Αποφεύγει την εύκολη κοινωνική καταγγελία, άλλα έχει τις αιχμές του, ενώ βγάζει ανθρωπιά και συγκίνηση.

Γιώργος Σμυρνής