Είδαμε το «Μήδεια ένα μανιασμένο ποίημα»- Τραγωδία και nymphomaniac!

Ο μονόλογος του Λεμουάν αφηγείται τα γνωστά τραγικά γεγονότα με πρωταγωνίστρια την Μήδεια. Η πριγκίπισσα από την Ασία παρουσιάζεται από τα εφηβικά της χρόνια. Μετά έρχεται η γνωριμία με τον Ιάσονα που την ωθεί να εγκαταλείψει την πατρίδα της, για χάρη του έρωτα. Και στη συνέχεια μια δύσκολη σχέση στην Ελλάδα, όπου οι συχνές απιστίες του λάγνου Ιάσονα και η ανατολίτικη καταγωγή της την αποξενώνουν και την οδηγούν σε μια μόνιμη απελπισία. Τα γνωστά εγκλήματά της, εις βάρος των παιδιών της και της γυναίκας που της πήρε τον άντρα, εξηγούνται εν μέρει και σαν αποτέλεσμα αυτής της απομόνωσης που ένιωσε η τραγική ηρωίδα.

Ο μονόλογος του Λεμουάν εκτός του ότι αφηγείται τη γνωστή ιστορία, προσθέτει και άλλα στοιχεία. Υπάρχουν αρκετές βίαιες σκηνές, όπως υπήρχαν και στη Μήδεια του Ευριπίδη. Εδώ, όμως, δεν κυριαρχεί αυτή η αίσθηση του αποτρόπαια μαγικού, αλλά η ρεαλιστική ωμότητα της βίας. Επίσης, υπάρχει κι ένα έντονο σεξουαλικό στοιχείο, με πολύ περιγραφικές αναφορές στις ερωτικές πράξεις της Μήδειας. Από την αιμομικτική της σχέση με τον αδερφό της, τον οποίο στη συνέχεια θα φονεύσει για χάρη του Ιάσονα ως τις ερωτικές επαφές που είχε με τον Ιάσονα, αλλά και στα όργια, στα οποία την εξανάγκαζε ο σύζυγός της, όταν την έσυρε μαζί του σαν ξένη στην Ελλάδα.

Η Μήδεια είναι συναισθηματικά ασταθής, ενίοτε μεθυσμένη και αυτοκαταστροφική και χωρίς πατρίδα. Συχνά παρουσιάζεται με σημερινούς όρους και παραστάσεις, σαν μια επικίνδυνη μητέρα, ένα κοριτσάκι που αρνείται να ωριμάσει, αλλά και μεγάλη γυναίκα γεμάτη πίκρα. Η σκηνοθεσία κινήθηκε σε διακριτικό επίπεδο, με λίγες εικόνες και βασίστηκε σε ένα λιτό σκηνικό. Παιχνίδια με τους φωτισμούς, τη μουσική και τον ήχο, σε μια σκηνή γεμάτη περίεργες λάμπες, ήταν αυτά που συνόδευαν το μονόλογο του Λεμουάν, καθώς κι ένα περίεργο φόρεμα της Ματσούκα. Το κύριο βάρος έπεσε στην ερμηνεία της πρωταγωνίστριας.

Την περίπλοκη αυτή Μήδεια, που συνδυάζει το μυθολογικό, το τραγικό, αλλά και το μοντέρνο της πρόκλησης, κλήθηκε να ερμηνεύσει η Δήμητρα Ματσούκα. Προσπάθησε πολύ να μπει βαθιά στο ρόλο, αλλά το αποτέλεσμα ήταν μάλλον άνισο. Σε άλλα σημεία κατάφερε να δώσει αυτή την αυτοκαταστροφική μανία, την αποξένωση και την αδυναμία της ηρωίδας είτε να ωριμάσει, είτε να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον- μην ξεχνάμε ότι έχει κάψει τις γέφυρες με το σπίτι της. Σε άλλα, όμως, σημεία, οι βουγιουκλακισμοί και οι διάφορες μανιέρες που χρησιμοποιεί συνήθως η Ματσούκα, για να βγάλει το σέξι και το εύθραυστο της θηλυκότητας, δεν την έκαναν να δείχνει πειστική, ενώ δεν έβγαζε τόσο έντονα και το βίαιο στοιχείο της ηρωίδας. Μην καταφέρνοντας να περνάει με φυσικότητα από τις συνεχείς μεταπτώσεις της Μήδειας, σου έβγαζε μία ασάφεια ως προς το ποιός είναι τελικά ο χαρακτήρας της.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Πρόκειται για ένα έργο που δεν κουράζει το θεατή, ενώ συνδυάζει με ενδιαφέροντα τρόπο τη βιαιότητα και τον αισθησιασμό της ηρωίδας, με την απομόνωσή της σε ένα νέο κόσμο που την θεωρεί ξένη. Η Δήμητρα Ματσούκα με την ερμηνεία της το πάλεψε αρκετά, σηκώνοντας το μεγαλύτερο βάρος μιας αρκετά λιτής παράστασης. Ο ρόλος όμως της ήταν υπερβολικά δύσκολος. Το αποτέλεσμα ήταν άνισο, καθώς είχε και ικανοποιητικές στιγμές, αλλά και αδυναμίες.

Γιώργος Σμυρνής