Στα Όρια Του Αύριο
Ο Tom Cruise πέφτει σε λούπα σε μια δυναμική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, όπου η ανθρωπότητα μάχεται με τους εξωγήινους. Η ταινία «Στα όρια του αύριο» σε σκηνοθεσία του Doug Liman, βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ιάπωνα Χιρόσι Σακουραζάκα.
H ανθρωπότητα δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα εναντίον μιας εξωγήινης δύναμης που εισβάλει στον πλανήτη. Ο Tom Cruise είναι ένας αξιωματικός που κάνει δημόσιες σχέσεις για το στρατό, προκειμένου να πείσει φαντάρους να επιστρατευθούν και να πολεμήσουν τους εξωγήινους. Όμως, όταν ο στρατηγός του ζητάει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή κι ο ίδιος κάνει ό,τι μπορεί, για να γλιτώσει. Χωρίς αποτέλεσμα. Βρίσκεται με το ζόρι στο πεδίο της μάχης. Η μεγάλη επίθεση των ανθρώπων εναντίον των εξωγήινων εξελίσσεται σε σφαγή. Και γρήγορα ο πρωταγωνιστής πέφτει νεκρός. Και τότε ξυπνάει στο ίδιο στρατόπεδο, μία μέρα πριν τη μεγάλη μάχη. Αυτή η λούπα θα επαναλαμβάνεται διαρκώς. Κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής βλέπει πως μια ηρωική πολεμίστρια, την οποία ερμηνεύει η Emily Blunt ξέρει τι του συμβαίνει. Και μαζί ψάχνουν τον τρόπο να εκμεταλλευθούν την «μαγική» ικανότητα του Cruise και να κερδίσουν τη μεγάλη μάχη εναντίον των εξωγήινων.
Στην ταινία ο Tom Cruise ξεκινάει σαν αντιήρωας, προκειμένου ίσως να δείχνει πιο ανθρώπινος. Στην πορεία πάντως γίνεται ένας τυπικός ήρωας περιπέτειας. Ρομαντικός, ανθρωπιστής, μαχητικός, έτοιμος να θυσιαστεί για το μεγάλο σκοπό, φονική μηχανή και όλα τα άλλα κλισέ που έχει ο συγκεκριμένος ρόλος. Βέβαια, η διαφορά σε αυτό το έργο είναι ότι μαθαίνει να γίνεται σπουδαίος μαχητής, με τον ίδιο τρόπο που κάποιος που παίζει ένα video game ξανά και ξανά, μαθαίνει τελικά να κερδίζει. Όσο περισσότερο ζει και ξαναζεί την ίδια μέρα, τόσο πιο πολύ γίνεται γενναίος. Άλλωστε, ξέρει ότι αν πεθάνει, θα ξυπνήσει ξανά.
Είτε μιλάμε για την «Ημέρα της Μαρμότας», είτε για το «Τρέξε Λόλα τρέξε», το εύρημα της λούπας, της επανάληψης δηλαδή του ίδιου πράγματος, είναι αρκετά χρησιμοποιημένο. Στην ταινία «Στα όρια του αύριο» υπάρχει η διαφορά ότι το φαινόμενο εξηγείται, σαν μια ικανότητα, που έχουν οι εξωγήινοι και η οποία πέρασε με κάποιον τρόπο στον κεντρικό χαρακτήρα. Επίσης, γίνεται και ένας τρόπος, για να βγει γέλιο μέσα από φονικές σκηνές, καθώς ο θάνατος δεν είναι κάτι τελεσίδικο κι αποκτά έτσι μια περίεργη, μαύρη ελαφρότητα. Η ταινία δεν χάνει τις ευκαιρίες να δημιουργήσει σκηνές με μαύρο χιούμορ και σαρκασμό.
Η δυσκολία της ταινίας είναι πώς να δείχνεις τις συνεχείς επαναλήψεις, χωρίς να κουράζεις το θεατή. Εκεί, το μοντάζ, η επιλογή των στοιχείων που θα επαναλαμβάνονται κάθε φορά, ή θα δείχνονται σαν κάτι νέο, σαν μια έκπληξη προς το θεατή, κάνουν εξαιρετική δουλειά. Η ταινία έχει εξαιρετικό ρυθμό, δράση, θέαμα και δεν κουράζει. Είναι μια τυποποιημένη περιπέτεια, με όλα τα κλισέ του είδους, ενώ οι σκηνές δράσης της δεν έχουν κάτι το ξεχωριστό σε σχέση με άλλες ταινίες του είδους. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι απλώς ικανοποιητικές. Οι ρόλοι, έτσι κι αλλιώς, δεν απαιτούν μεγάλη διεισδυτικότητα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Είναι μια τυποποιημένη, αλλά διασκεδαστική ταινία δράσης. Ο τρόπος που γίνεται ο χειρισμός των επαναλήψεις, το χιούμορ κι ο αστραπιαίος ρυθμός είναι τα πλεονεκτήματα της ταινίας.
Γιώργος Σμυρνής