Αν ο μπαμπάς μου ήταν Υπουργός…

Ο μπαμπάς μου, που λέτε, ήταν “αγράμματος”. Πήγε σχολείο μόνο μέχρι τρίτη δημοτικού. Μετά ξέσπασε ο πόλεμος του ’40 και ήρθε η Κατοχή. Παρά την “αγραμματοσύνη” του όμως, στην πορεία κατάφερε να πάρει πτυχίο μετ’ επαίνου από το περίφημο Zoe University (το “πανεπιστήμιο της ζωής”, ντε!) και να αναπτύξει ζηλευτές αρετές. Αν λοιπόν ο απλός ιδιωτικός υπαλληλάκος μπαμπάς μου με την πενιχρή περιουσία γινόταν Υπουργός…

Θα ήταν φερέγγυος και τίμιος
Γιατί κρατούσε λογαριασμό για το παραμικρό έσοδο και έξοδο και δεν ξόδευε παραπάνω απ’ όσο μας έπαιρνε. Ζητούσε απόδειξη για τα πάντα, πλήρωνε εμπρόθεσμα τους λογαριασμούς, πήγαινε σε όλα “με το γράμμα του νόμου”, ακόμα κι αν τον θεωρούσαν “κορόιδο”. “Ρολόι” πήγαινε κι η πολυκατοικία όσο ήταν διαχειριστής. Μετά που ανέλαβαν άλλοι, τα πάντα έγιναν τόσο μαλλιά-κουβάρια, που οι ένοικοι επικοινωνούν μόνο με ραβασάκια-μανιφέστα.
 
Θα έκανε καλή εκτίμηση του value for money
Γιατί δεν μας έδινε αρκετά χρήματα για ν’ αγοράζουμε ρούχα-μάρκες όταν ήμασταν στην εφηβεία, ούτε για να βγαίνουμε όσο τ’ άλλα παιδιά. Από τα πρώτα emo εγώ, γιατί δεν μπορούσα να φοράω αυθεντικά Ocean Pacific και Levi’s με περίοπτα λογότυπα και να ξεροσταλιάζομαι με τις φίλες μου στην ουρά για να μπούμε στο Loft… Με αυτές τις οικονομίες όμως μπόρεσα και πήγα αγγλικά και τα έμαθα τόσο καλά, που εκτός του ότι έλαβα έτσι ένα βασικό εφόδιο για την αγορά εργασίας, σκέφτομαι in English (really!) και διασκεδάζω αφάνταστα παίζοντας στο μυαλό μου κόντρες προφοράς με τον Nigel Farage στο ευρωκοινοβούλιο. 

Θα έβλεπε “μπροστά”
Γιατί δεν μας “άφησε” να πάρουμε ποτέ και επ’ ουδενί δάνειο, ούτε για 1000 ευρώ, όσο “σιγουράκι” κι αν φάνταζε πριν κάποια χρόνια η αποπληρωμή. Σήμερα τα παιδιά του έχουμε τα δικά μας σπίτια, χωρίς δάνεια, και χωρίς να έχουμε καμιά τράπεζα πάνω απ’ το κεφάλι μας. Ξέρετε τι κάνω όταν είμαι μόνη μου μες στο σαλόνι μου; Ξαπλώνω στον καναπέ, κοιτάζω το σπιτάκι μου και αναλογίζομαι από τι μπελάδες με γλύτωσε.

Θα ήταν οικονόμος αλλά ανθρωπιστής
Γιατί τον καιρό των “παχιών αγελάδων” στην Ελλάδα, έμεινε άνεργος για πολλά χρόνια ώσπου να πάρει σύνταξη, αλλά ακόμα κι αν στο οικογενειακό ταμείο επικρατούσε σκληρή λιτότητα, έδινε δανεικά (και αρκετές φορές αγύριστα) από τα λίγα που είχε, σε όσους συγγενείς και φίλους τού ζητούσαν. Σήμερα πολλοί πίνουν νερό στ’ όνομά του. Για να σας δώσω μια εικόνα, η Λίμνη του Μαραθώνα είναι μικρή.

Θα έβρισκε λύσεις
Γιατί όταν δεν είχαμε αρκετά χρήματα για να ψωνίσουμε τρόφιμα, πήγαινε στον Υμηττό και μάζευε χόρτα για να τα μαγειρέψουμε. Δεν είχαμε αυτοκίνητο, αλλά αφού υπήρχε το “Peugeot 2”, περπατούσε ανηφοροκατηφόρες φορτωμένος, για να ψωνίζει από τη λαϊκή πιο φθηνά. “Στανταράκια” για άλλα νοικοκυριά όπως η πορτοκαλάδα και η μπανάνα, για πολλά χρόνια εμάς μας φαίνονταν “εξωτικά” όποτε έμπαιναν στο σπίτι, σαν το χιλιάρικο-“ηλιοβασίλεμα” που έδωσε η Βουγιουκλάκη στον “προγυμναστή” Γιώργο Κωνσταντίνου, αλλά ξέρετε κάτι; Μαζί με τη μαμά τα κατάφερνε έτσι που ειλικρινά δεν νιώσαμε ποτέ πείνα.

Θα ήταν “τεχνοκράτης” αλλά θα είχε και αισθητική
Γιατί πρόσεχε πολύ το “πορτοφόλι” του, αλλά ήταν και καλλιτέχνης, εξαιρετικός αυτοδίδακτος ζωγράφος της παλιάς αναπαραστατικής σχολής. Μας κληροδότησε μια άλλη περιουσία με αξία ανεκτίμητη, τους πίνακές του, και λίγο από το ταλέντο του στις καλλιτεχνικές μας δεξιότητες. Αν ήταν πολιτικός, τα media θα του είχαν βγάλει κανένα σαχλό παρατσούκλι τύπου “ο ευαίσθητος λογιστής” και στις σατιρικές εκπομπές θα έβαζαν να τον κάνει ο Μαέβιους Παχατουρίδης.  

Ο μπαμπάς μου κατάφερνε τα “ακατόρθωτα”. Τον έχασε η πολιτική για να τον κερδίσει η οικογένεια. Εντάξει, η πολιτική δεν το ξέρει, φτάνει όμως που το ξέρω εγώ…

Μπαμπά, σ’ αγαπώ.
Α.