Αμελί
Μπορεί μια κωμωδία να είναι συνάμα και μελόδραμα; Μπορεί το φανταστικό να συνδυάζεται με το πραγματικό και το καθημερινό. Μπορεί μια ταινία να ανήκει στο ποιητικό σινεμά και να είναι παράλληλα απολύτως εξωστρεφής κι ανοιχτή προς το κοινό; Η αγαπημένη μας Αμελί του Jean-Pierre Jeunet, που επανακυκλοφορεί στους κινηματογράφους μετά από 13 χρόνια, αποδεικνύει ότι μπορεί.
Η ταινία του Jean-Pierre Jeunet, ένα κωμικό μελόδραμα γεμάτο φαντασία και δημιουργικό παιχνίδι, κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το 2001 και αγαπήθηκε από το κοινό, ενώ έκανε παγκοσμίως γνωστή την πρωταγωνίστρια Audrey Tautou. Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία στο Box Office και κέρδισε πολλά βραβεία
Η Αμελί είναι ένα μικρό κορίτσι που μεγαλώνει με τους εκκεντρικούς γονείς της, απομονωμένη από τα υπόλοιπα παιδιά, εξαιτίας της πεποίθησης των γονιών της ότι πάσχει από μια σπάνια αρρώστια. Η μόνη διέξοδος της είναι ένας ονειρικός κόσμος που πλάθει με την φαντασία της και ζει μέσα του. Καθώς τα χρόνια περνούν, ο τραγικός θάνατος της μητέρας της, θα ρίξει τον πατέρα της σε βαθιά κατάθλιψη και την ίδια στον πραγματικό κόσμο, που θα πρέπει να αντιμετωπίσει με το μόνο όπλο του έχει, την φαντασία της. Περικυκλωμένη στην καθημερινότητα της από εξίσου εκκεντρικούς με τους γονείς της ανθρώπους η Αμελί προσπαθεί να βρει την θέση της ανάμεσα τους.
Μέχρι που μια συγκλονιστική είδηση, στις 31 Αυγούστου 1997, θα ενεργοποιήσει μια σειρά συμπτώσεων και γεγονότων που θα της δείξει ότι έχει την δύναμη να αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων. Βλέποντας ότι με μικρές πράξεις μπορεί να βελτιώσει τις ζωές των ανθρώπων, η Αμελί ξεκινά μια σταυροφορία να κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν. Βυθισμένη στον καινούριο της στόχο, ξεχνά τον εαυτό της και τις δικές της ανάγκες. Οι περιπέτειες της όμως θα την φέρουν στον δρόμο του Νίνο, ενός νέου άντρα που φαίνεται να ζει μέσα στον δικό του κόσμο. Ένα ρομαντικό κυνήγι θησαυρού θα ξεκινήσει, που θα ενώσει τους δύο κόσμους.
Πώς να χαρακτηρίσεις αυτήν την ταινία; Κωμωδία; Μελόδραμα; Σουρεαλιστικό έργο; Ρεαλιστικό έργο; Ένα κινηματογραφικό παιχνίδι; Έναν ύμνο στις μικρές απολαύσεις της ζωής; Το αριστούργημα του αντιστέκεται σε όποια ταμπέλα και να της φορέσεις, καθώς είναι όλα αυτά που προαναφέραμε μαζί και ακόμα περισσότερα. Μια τόσο γλυκιά, ανθρώπινη, αστραφτερή ταινία, που σφράγισε την εποχή της, αγαπήθηκε από τον κόσμο.
Το σενάριο που έγραψε ο Guillaume Laurant μαζί με τον σκηνοθέτη Jean-Pierre Jeunet είναι πραγματικό διαμάντι. Συνδυάζει μια πολύ έξυπνη ιστορία, απρόβλεπτη και συνάμα καθημερινή και ανθρώπινη, με καλοδουλεμένους διαλόγους, πνευματώδεις και με ωραία γλώσσα. Και παράλληλα, έχει χαρακτήρες πολύ έξυπνα στημένους, με έντονες αντιθέσεις και ιδιαιτέρότητες, που τους κάνουν συνεχώς ενδιαφέροντες.
Παράλληλα, η σκηνοθεσία δίνει πολύ γρήγορο ρυθμό και συνδυάζει πολλά κινηματογραφικά είδη με χαριτωμένο και παιχνιδιάρικο τρόπο (από το μελόδραμα και την κωμωδία, ως το αστυνομικό σασπένς). Επίσης, δημιουργεί εξαιρετικές εικόνες, αναδεικνύοντας με πολύ λειτουργικό τρόπο το σουρεαλιστικό στοιχείο του κεντρικού χαρακτήρα, της Αμελί, μιας κοπέλας που απομονώθηκε στην παιδική της ηλικία και κατέφυγε στον κόσμο της φαντασίας. Όσο για τόσο όμορφη γλυκόπικρη μουσική του Yann Tiersen, τι να πει κανείς; Αυτό το soundtrack ίσως είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της ταινίας.
Οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες του σεναρίου θα ήταν κενό γράμμα, αν οι ηθοποιοί που τους ερμήνευαν δεν ήταν τόσο καλοί. Το έξοχο καστ δίνει το κάτι παραπάνω σε αυτό το έργο. Η πρωταγωνίστρια Audrey Tautou αποδείχθηκε η ιδανική ερμηνεύτρια αυτού του αέρινου πλάσματος, που ονομάζεται Αμελί και κέρδισε τις καρδιές μας. Ο Mathieu Kassovitz, το ιδιόρρυθμο αντικείμενο του πόθου της Αμελί αποτελεί τέλειο δίδυμο με την πρωταγωνίστρια. Κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί αναδεικνύουν τις κωμικές και τις πνευματώδεις πλευρές του έργου. Μάλιστα, ο άνθρωπος με τα «γυάλινα κόκκαλα», ο Serge Merlin γίνεται και δραματικός, όσο και αληθινός, αγγίζοντας το ποιητικό.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Το υπέροχο πεπρωμένο της Αμελί Πουλέν (“Le fabuleux destin d’Amélie Poulain”) όπως είναι ο πλήρης τίτλος της Αμελί, είναι και μια υπέροχη ταινία. Πρωτότυπο, παιχνιδιάρικο, ποιητικό, τρυφερό και συνάμα αστείο, είναι ένα όμορφο ταξίδι στο σινεμά, που ξαναρχίζει μετά από 13 χρόνια.
Γιώργος Σμυρνής