Είδαμε την «Αρκαδία» για το Φεστιβάλ Αθηνών- Οικολογικός γυμνισμός

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει δηλώσει πως η αρχική του αφορμή για την παράσταση «Αρκαδία» ήταν το κάψιμο μεγάλου μέρους των δασών της Αρκαδίας πριν λίγα χρόνια. Προχώρησε σε ένα προσωπικό ταξίδι, ενώ ήθελε να δημιουργήσει ένα ρέκβιεμ, μια ελεγεία πάνω στο τέλος της φύσης και παράλληλα μια κατάθεση πάνω στην προσπάθεια του ανθρώπου να ξαναχτίσει πάνω σε ένα περιβάλλον ήδη καμένο.
Η παράσταση μιλάει για τη (μάταιη) αναζήτηση της ευτυχίας. Η Αρκαδία, ως αφετηρία αλλά και ως τελικός προορισμός, αποτελεί το κοινό σημείο αναφοράς των επεισοδίων που συνθέτουν την παράσταση. Δώδεκα χορευτές επιχειρούν να ανακαλέσουν στη μνήμη του θεατή εικόνες οικείες, εμπνευσμένες από τον ειδυλλιακό τόπο της Αρκαδίας.

Ωστόσο, ο κόσμος της αιώνιας αθωότητας, της ευτυχισμένης και ελεύθερης ζωής έχει οριστικά πια χαθεί. Η Αρκαδία είναι ένα ρέκβιεμ για τη φύση, αφού το όνειρο της Αρκαδικής Ουτοπίας υποχωρεί κάτω από το βάρος της παράλογης καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος και της συνειδητοποίησης της θνητότητας.

Η απώλεια του Παραδείσου, η σεξουαλικότητα, η μετάβαση των χορευτών από το γυμνό στο ντυμένο, που σηματοδοτεί την ανεμελιά της φυσικότητας, που χάνεται με τον πολιτισμό, διάφορα άλλα ευρήματα, που έχουν ίσως να κάνουν με τους φόβους και την καταστροφική ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση, εμφανίζονται στην παράσταση. Η θεματολογία της δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, ούτε τόσο ολοκληρωμένη, ενώ δεν έχει κάποια πολύ ισχυρά μηνύματα να σου περάσει. Έγιναν προσπάθειες να έχει η παράσταση κι έναν πιο έντονο εικαστικό χαρακτήρα, αλλά νομίζω ότι υπήρχε μία ασάφεια στις προθέσεις και στο οπτικό αποτέλεσμα, ενώ η σύνδεση διαφορετικών καλλιτεχνικών αναφορών δεν ήταν πάντα αρμονική.

Η μουσική που συνόδευε την χορογραφία ήταν πέντε άριες του Άγγλου συνθέτη του 17ου αιώνα Χένρυ Πέρσελ, οι οποίες ερμηνεύθηκαν πολύ καλά από τη σοπράνο Φανή Αντωνέλου. Οι χορογραφίες είχαν αρκετή ένταση, ενώ χρειάζονταν αθλημένους και ποιοτικούς χορευτές. Και οι άντρες και οι γυναίκες της χορογραφίας ανταποκρίθηκαν στις υψηλές απαιτήσεις της χορογραφίας αρκετά καλά ως επί το πλείστον. 
Οι χορευτές εμφανίζονται γυμνοί στην αρχή της παράστασης και για σημαντικό μέρος της. Υπάρχει και  αισθησιακό στοιχείο, ιδίως σε κάποια σημεία με χορευτικά ντουέτα, συνήθως άντρα- γυναίκας. Στη συνέχεια ντύνονται, για να δείξουν ίσως ότι ο άνθρωπος στην πορεία κάνει την αυθεντικότητα του. Η ατμοσφαιρικότητα, που δημιουργείται με καπνούς και φωτισμούς, ίσως να θέλει να μας παραπέμψει και στην αρχική αφορμή αυτής της παράστασης, τις πυρκαγίες στα δάση της Αρκαδίας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Η «Αρκαδία» έχει τα τυπικά χαρακτηριστικά αρκετών παραστάσεων του Ρήγου και το “τολμηρό” στίγμα του σκηνοθέτη και χορογράφου, που έχει κερδίσει μια σημαντική μερίδα του κοινού. Σύγκρουση φύσης και πολιτισμός, σεξουαλικότητα, σωματικότητα, άφθονο γυμνό, σύγχρονες χορογραφίες με ένταση. Πάντως, η παράσταση δεν χαρακτηρίζεται από μεγάλη πρωτοτυπία στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και στις ιδέες, ενώ υπάρχει και κάποια ασάφεια. 

Γιώργος Σμυρνής