Ο εξερευνητής των παραστάσεων – Αρκαδία, Ψευδοεξομολογήσεις
Ο Νίκος Ρουμπής εξερευνά άπειρες παραστάσεις, θεατρικές και μη. Κι επειδή κάτι παραπάνω ξέρει μετά από τέτοια “θητεία” στα αθηναϊκά καλλιτεχνικά δρώμενα, μας στέλνει τακτικά τις εντυπώσεις του…
Το 2008 η φωτιά μακέλεψε την Αρκαδία. Άνθρωποι, ζώα, καπνός, θάνατος, θρήνος.
Έξι χρόνια μετά την καταστροφή και οκτώ χρόνια αργότερα από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, ο Κωνσταντίνος Ρήγος συνθέτει την τραγική ιστορία της Αρκαδίας, την μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας, την υποταγή στο αναπόφευκτο.
Δώδεκα χορευτές συναντιούνται επί σκηνής για να ζήσουν την καταστροφή, να θυμηθούν την προηγούμενη ζωή και εν τέλει να παραδοθούν στον θάνατο. Οι χορευτές, ταξιδιώτες στον χρόνο, εμφανίζονται στη σκηνή, λίγο μετά την καταστροφή. Απογυμνωμένοι σωματικά και ψυχικά θα επιχειρήσουν τη νέα ζωή. Τροφή, νερό, στέγη, αισθήματα, όλα ξανά από την αρχή. Εικόνες από την καθημερινή ζωή διάχυτες χορευτικά. Μόνο παράταιρο, ένας άνθρωπος που κατοικεί στη γωνία μέσα στις στάχτες και θυμίζει τον προηγούμενο αποκρουστικό κόσμο που μάταια προσπαθούν να απομακρύνουν. Η ενθύμηση του κόσμου αυτού μια από τις πιο δυνατές εικόνες: μαύρος καπνός κυριεύει τα πάντα. Λαίλαπα που καταστρέφει σπίτια, ζώα, ανθρώπους. Η υποταγή στη φωτιά, μια συγκλονιστική κατάληξη: δέντρα, κλαδιά, άνθρωποι, ζώα γίνονται ένα κουβάρι θανάτου που λυσσομανά…
Και μετά έρχεται η ώρα της αναζήτησης βοήθειας από την ανώτερη δύναμη: Μια λευκοντυμένη κοπέλα με αναμμένα κεριά εμφανίζεται επί σκηνής μέσα σε ένα κλίμα τελετουργικής κατάνυξης. Θυμίζει εικόνα λαμπριάτικης λειτουργίας: όλοι προσπαθούν να πάρουν το φως και να το ανάψουν στο δέντρο της ζωής. Το δεύτε λάβετε φως, δεύτε λάβετε ζωή, σε πρώτο πλάνο. Η σκηνή κλείνει με το σβήσιμο των κεριών, το απόλυτο σκοτάδι και πάλι.
Και όμως το θαύμα μοιάζει να έγινε: Ξάφνου μια ηλιαχτίδα, ένα λουλούδι που προσπαθεί να ριζώσει, ένα δέντρο, και ακόμη πιο εκεί άλλο ένα, πολλά πράσινα -χορευτικά- δέντρα επί σκηνής. Χρώματα, τιτιβίσματα, άνθρωποι, ζωή…
Και πάλι όλα είναι τόσο μάταια, χάνονται σιγά-σιγά. Μένει μόνος ο άνθρωπος, το πιο δυνατό από τα στοιχεία της φύσης που όμως και αυτός έχει το άδοξο τέλος: ο θάνατος έρχεται και του παίρνει τη ζωή, κτυπώντας τον κατακούτελα, μένοντας μόνος και κυρίαρχος στον κόσμο, τελικός νικητής των πάντων.
Πηγή έμπνευσης για τον σκηνοθέτη αποτέλεσε ο πίνακας του Nicola Pussen “Εt in Arcadia ego”, που του απέδωσε την προσωπική ερμηνεία «στην Αρκαδία υπάρχει ο θάνατος». «Μια λούπα είναι η ζωή, κι αυτή θέλω να δείξω» εξηγεί ο Ρήγος. «Ο άνθρωπος προσπαθεί να δημιουργήσει την ουτοπία, να κερδίσει το φως, όμως το σκοτάδι είναι πιο δυνατό και στο τέλος νικάει…»
Παράσταση διάχυτη και έντιμη στο ευρύ κοινό, με σαφείς συμβολισμούς, κινησιολογικά άρτια, χωρίς επαναλήψεις και στασιμότητα. Μια ορχήστρα από 6 μουσικούς αχνόφεγγε στο βάθος, όπως η ελπίδα, και χρωμάτισε μελωδικά -κυρίως με όπερες- τα τεκταινόμενα επί σκηνής. Οι φωτισμοί δημιούργησαν μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα που ακροβατούσε ανάμεσα στην καταστροφή, την αναπόληση, την προσπάθεια, την ελπίδα. Ίσως αν η παράσταση είχε αποδοθεί σε χώρο μικρότερο θα αναδεικνύονταν ακόμα περισσότερο οι συνεχείς εναλλαγές εικόνων και συναισθημάτων.
Από τις πιο όμορφες και καλοδουλεμένες παραγωγές του χοροθεάτρου ΟΚΤΑΝΑ και του πρωτεργάτη του. Αξίζουν τα ειλικρινή συγχαρητήρια και την προσδοκία μιας χειμωνιάτικης επανάληψης.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, εδώ
Ψευδοεξομολογήσεις – Φεστιβάλ Αθηνών
Ήταν ίσως η πιο πολυαναμενόμενη παράσταση του φετινού Φεστιβάλ, λόγω του βαρύγδουπου ονόματος της Υππέρ.
Στο κείμενο του Μαριβώ έρχονται στην επιφάνεια οι κοινωνικές ανισότητες, μέσα από μια συνήθη λαϊκή ιστορία: Ένας φτωχός άντρας ερωτεύεται μια πλούσια γυναίκα -χήρα- και πληθώρα από αντιξοότητες ξεκινούν. Θεωρητικά το κείμενο, μέσα από τα συνεχή σκαμπανεβάσματα και τις ανατροπές, προσφέρεται για την εναλλαγή των συναισθημάτων και την ανάδειξη των υποκριτικών και όχι μόνο ταλέντων.
Αντ’ αυτού παρουσιάστηκε μια άνευρη παράσταση, χαλαρή, που έφτανε στον βαθμό της αδιαφορίας.
Η σκηνοθεσία του Μποντύ, αν και μετέφερε το κείμενο στο παρόν, δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη συντήρηση, τη στατικότητα με τη συνδρομή ενός εξίσου αδιάφορου σκηνικού.
Η Υππέρ, άκρως γοητευτική, κινήθηκε σε ένα επίπεδο μονοτονίας και απλής διεκπεραίωσης. Άχρωμη φωνή, νάζι σούπερ ντίβας, ναρκισσισμός που σίγουρα δεν δικαιολογούταν από τον ρόλο, υπερφίαλη αυτοπεποίθηση -τρεις φορές εμφανίστηκε να χαιρετήσει το κοινό χωρίς αυτό να τη ζητήσει-.
Ο συμπρωταγωνιστής Λουί Γκαρέλ, ήταν εκείνος που κέρδισε τις εντυπώσεις και διέσωσε την παράσταση. Απλός, μετρημένος, γοητευτικός, μέσα στον ρόλο, κατάφερε να υπηρετήσει επάξια τον ερωτοχτυπημένο νέο.
Ψευδοδιαψεύσεις λοιπόν με ηθικό δίδαγμα, όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι!
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, εδώ
