Ντίλαν one & only!

Στο Terra Vibe, στη σκηνή, την διπλανή την αμφιθεατρική, κάνω μπάσιμο για να βρεθώ κοντά στη δράση/ Things have changed τραγουδάει ο μεγάλος, σε φόρμα, διαπιστώνω, και με αυτό το ξερό, παράξενο, his own only «κέφι» που αντιλαμβάνεσαι να χορεύει κάτω από γείσο του καπέλου. Μοντελάκι από τα 30’ς με όλες τις στιλιστικές αναφορές, από τη ρίγα στο παντελόνι ως την κομψότητα της μπάντας, singing & dancing, από πόλη σε πόλη, από μέρα σε μέρα, μήνες, χρόνια, αιωνιότητες. Κάντρι γουέστερν -μπλουζ-φολκ-φορέβερ και beyond here lies nothing. Η σκηνή μοιάζει λίγο με σκηνικό βαριετέ, ο Μπομπ κάθεται και πιάνει δουλειά στα πλήκτρα. Απέναντι (κοιτάω να δω) αγναντεύει κάτι πεύκα ψηλά και τα άστρα. Οπότε, όλα να τα περιμένεις.

Από το Girl from the North Country (ξανά ανατριχίλες, από εκείνο το ντουέτο με τον Τζόνι Κας ) ως αυτό το κοινό της συναυλίας! Ποιο; Τους πιτσιρικάδες. Παιδιά, παρέες – κλείσαν τα σχολεία (θα είπαν)- πάμε Ντίλαν. Ωραίοι, προσεκτικοί θεατές, σαν όλη η υπόθεση να αφορά τους πάντες, reboot; Restart; πώς-το-λένε;

Ο Ντίλαν λέει τις ιστορίες του, το ένα τραγούδι μετά το άλλο, χωρίς κουβέντες τύπου /μερσί/πώς-πάμε;περνάμε καλά;/ (αν αρχίσει αυτά, να αρχίσουμε να ανησυχούμε) κι οι μουσικοί του, ένας κι ένας, παίζουν σοβαρό, εκπληκτικό ‘παιχνίδι’. Άξιο τέκνο του Σαν Αντόν, ο Τσάρλι Σέξτον στην κιθάρα πατάει γκάζι σε φαντασμαγορικό ρυθμ ‘ εν μπλουζ και γουέστερν αφήνοντας να φανούν εδώ κι εκεί οι ροκενρόλο-πανκ συμπάθειές του. Ο Μπομπ τραγουδάει τη…βραχνάδα του, γραντζουνάει με τη φωνή του, κάνει τα σκέρτσα του με Tweedle Dee & Tweedle Dum , αφού προηγουμένως μας έχει ακινητοποιήσει με ένα γενναίο Desolation Row.