Μπορούν οι μπαμπάδες να αγαπήσουν τα παιδιά όσο η μαμά; Μια νέα έρευνα δίνει την απάντηση…

Η αλήθεια είναι ότι σε ό,τι αφορά τα παιδιά, οι γυναίκες έχουν το πλεονέκτημα… Η περίοδος της εγκυμοσύνης, η διαδικασία του τοκετού αλλά και ο θηλασμός είναι ενδείξεις του ότι οι γυναίκες είναι γενετικά σχεδιασμένες για να προβλέπουν, να κατανοούν και να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των παιδιών τους. Τι γίνεται όμως με τους μπαμπάδες; Η συμμετοχή τους είναι μόνο… φιλική ή μπορούν να συνεισφέρουν στην ανατροφή τους τόσο ενεργά όσο και οι μητέρες;

Την απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση αναζήτησαν ισραηλινοί επιστήμονες οι οποίοι χρησιμοποίησαν ειδικά μηχανήματα για να ανιχνεύσουν το πώς αντιδρά ο εγκέφαλος νέων γονιών, αντρών και γυναικών, όταν υπάρχει ερέθισμα που αφορά το μωρό τους. Φάνηκε λοιπόν ότι και στα δύο φύλα η έκκριση της ωκυτοκίνης (της ορμόνης που είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου δεσμού με το παιδί) παρουσιάζει παρόμοια εικόνα.

Εκεί που υπάρχει διαφορά είναι στη δραστηριότητα μιας περιοχής του εγκεφάλου ανάμεσα στην αμυγδαλής (έδρα της συναισθηματικής νοημοσύνης) και της άνω κροταφικής αύλακος (που συμβάλει στον εντοπισμό και την αντίληψη του συναισθήματος), η οποία παρατηρείται μόνο σε όσους γονείς έχουν αναλάβει το ρόλο αυτού που κυρίως φροντίζει το παιδί και τους βοηθά να συντονίζονται με τις ανάγκες και τη συναισθηματική του κατάσταση. Κι αυτό συμβαίνει είτε ο γονέας που κυρίως φροντίζει το παιδί είναι η μητέρα είτε είναι ο πατέρας.

Αυτό πρακτικά σμαίνει, όπως υποστηρίζει ο επικεφαλής της έρευνας, ότι εάν δεν ακολουθήσουμε τους «παραδοσιακούς» κανόνες που θέλουν τη μητέρα να ασχολείται κατά κύριο λόγο με το μωρό τους πρώτους μήνες μετά τη γέννησή του, αλλά επιτρέψουμε στους μπαμπάδες να αναλάβουν ενεργό και ουσιαστικό ρόλο, τότε ο εγκέφαλός τους έχει προδιαγεγραμμένη τη δυνατότητα να λειτουργήσει με τέτοιο τρόπο που θα τους επιτρέψει να κάνουν τη δουλειά το ίδιο καλά όσο μία μαμά και να αναπτύξουν μια πολύ στενή σχέση με το μωρό.