Ο εξερευνητής των παραστάσεων – Η Μαίρη Λίντα στο Ηρώδειο, για το Φεστιβάλ Αθηνών
“H Μαίρη Λίντα στο Ηρώδειο”… Παραξενευτήκαμε αρχικά, αλλά κατόπιν το αναμέναμε καρτερικά.Ώρα 21.05, απόλυτη συνέπεια και οι “Περασμένες μου αγάπες” ακούγονται. Ένας από τους μεγάλους μύθους της χρυσής περιόδου του λαϊκού τραγουδιού εμφανίζεται διστακτικά. Η Μαίρη Λίντα αρχίζει να τραγουδά, να κεντά διαμάντια μιας άλλης εποχής: Θεοδωράκης, Χατζιδάκις ήταν εκεί, ο μεγάλος της έρωτας, ο Χιώτης, είχε την πρωτοκαθεδρία, το ‘βλεπες και το ‘νιωθες μαζί.
“Με τιμάτε”, έλεγε και ξανάλεγε και το εννοούσε, ενώ μόνη της έγνοια ήταν να περνάει καλά το κοινό. Ακόμα και όταν έχασε -άμαθη θαρρείς σε τέτοιους χώρους- το ακουστικό, δε στερήθηκε λεπτό το μπρίο της.
Ο Χρήστος Βασιλάς και ο έτερος δάσκαλος του μπουζουκιού, Μανώλης Καραντίνης, ηγήθηκαν της ορχήστρας που θύμιζε (ακόμα και εμφανισιακά) λαϊκό πάλκο της χρυσής εποχής και κούμπωσαν στην απλή αλλά ουσιαστική, όπως άρμοζε στην περίπτωση, σκηνοθετική προσέγγιση του Θωμά Μοσχόπουλου.
Τα ηλιοβασιλέματα, πίνοντας το τελευταίο ποτηράκι, γυρεύω να με πάρεις στο τηλέφωνο, αλλά δεν τη θες την αγκαλιά μου, δε με θέλεις πια. Στη Θεσσαλονίκη, η τσιγγάνα Μαρία, θυμάται τη νύχτα την τελευταία, αναλογιζόμενη την αιτία που υποφέρει. Και η Μαργαρίτα η Μαργαρώ στον άλλο κόσμο που θα πάει, παρέα με τα θαλασσοπούλια του Μάνου, φωνάζει ας μην ξημερώσει, ας θυμηθείς για τελευταία φορά το όνειρό μου αφού έτσι και αλλιώς στη μοιρασιά με γέλασαν…
Οι Imam Baildi κάνουν την εμφάνισή τους και συνοδεύουν τη μεγάλη κυρία της λαϊκής μουσικής στο δεύτερο επίπεδο της σκηνής, όπου την περιμένει ένα άλλο πάλκο, μοντέρνο, χρωματιστό, με νέα παιδιά, με άλλη άποψη, με καινούργιες ιδέες. Ντύνουν μαζί, με νέο στυλ, τραγούδια παλιά. Εκείνη, απλή, στέκεται απέναντί τους με εκτίμηση, όπως λίγο αργότερα κάνει και με τους ταλαντούχους Gadjo Dilo και τους πιο ένθερμους Apurimac: Λαός και Κολωνάκι, Πάρε το δάκρυ μου, Κίνδυνος-Θάνατος, με νέες, ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις και πρωταγωνίστρια πάντα τη μεγάλη κυρία της μουσικής.
Η φωνή της, αψεγάδιαστη, αναλλοίωτη θαρρείς, το σκερτσόζικο μάμπο -παραγγελιά του κόσμου- σε πρώτο πλάνο.
Το Ηρώδειο χορεύει μαζί της, στο τέλος όρθιο -δικαίως- την αποθεώνει. Ο πήχης παρόμοιων, μελλοντικών αφιερωμάτων έχει ανέβει ψηλά, αφού η Μαίρη Λίντα απέδειξε πως μια «έντεχνη» βραδιά μπορεί να είναι εξίσου «λαϊκή», πέρα από ταμπέλες και προσδιορισμούς.
Ήταν μια βραδιά από εκείνες που οι περασμένες αγάπες ήρθαν και μας έκλεισαν το μάτι, θυμίζοντάς μας πως είναι πάντα εδώ…
