Είδαμε τη «Μετατόπιση προς το ερυθρό» για το Φεστιβάλ Αθηνών- Slow Motion!
Η διάθεση για δημιουργία θεατρικής καινοτομίας, αλλά όχι και για δημιουργία θεατρικής απόλαυσης κυριάρχησε στην παράσταση «Μετατόπιση προς το ερυθρό» του Γιάννη Μαυριτσάκη, σε σκηνοθεσία του Θάνου Παπακωνσταντίνου για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Στην αστρονομία η «μετατόπιση προς το ερυθρό» αποτελεί τεκμήριο της αδιάπτωτης διαστολής του σύμπαντος. Ένας θηριοδαμαστής στη σκηνή ενός τσίρκου, ανάμεσα σε παράξενα ζώα και ακροβάτες, μιλάει για την έλευση ενός καινούργιου είδους, εκθαμβωτικού και καταστροφικού. Από τις ερμητικά κλειστές αίθουσες συνεδριάσεων, με το αυστηρό τελετουργικό, μέχρι την αγκαλιά μιας βασίλισσας-τροφού, που εκπληρώνει φαντασιώσεις, οι ήρωες του έργου αποσυνδέονται από το παρελθόν τους, μετατοπίζοντας τον κόσμο.
Μέσα από αυτό το νέο είδος, η παράσταση παρουσιάζει το σοκαριστικό και το κωμικό (σε ανατριχιαστικές καρικατούρες), την “βρωμιά” και την “καθαρότητα” με κοινωνικές προεκτάσεις και δυσνόητους συμβολισμούς, θολούς στις προθέσεις τους και τα νοήματά τους. Επίσης, δημιουργεί παράξενες ανθρώπινες καταστάσεις, σε μια αλληλουχία περιστατικών και καταστάσεων, που δυσκολεύθηκα να παρακολουθήσω και να καταλάβω.
Οι ερμηνείες αρκετών ηθοποιών δεν ήταν κακές. Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου έδειξε προικισμένος τόσο στο λόγο, όσο και στη σωματικότητα, ενώ είχε πολύ καλή κοινή παρουσία στην τελευταία σκηνή με την επίσης πολύ καλή Αμαλία Μουτούση. Επίσης, η Αλεξία Καλτσίκη μπήκε βαθιά στο ρόλο της και στο σκηνοθετικό πνεύμα της παράστασης, στον μονόλογο που είχε.
Όμως, η παράσταση κινήθηκε σε εξαιρετικά αργό τέμπο κι είχε σκηνοθετικές ιδέες αρκετά παράδοξες. Σε μια τεράστια σκηνή, έβλεπες ηθοποιούς να κινούνται πάρα πολύ αργά ή να στέκονται ακίνητοι, ερμηνεύοντας ατελείωτες στιχομυθίες ή παράδοξες θεατρικές δράσεις. Δυσκολονόητες σκηνοθετικές συλλήψεις, που είχαν σκοπό να δημιουργήσουν μια αίσθηση τρόμου, συνδυάζονταν με ένα κείμενο, που δεν είχε πλοκή και είχε μεγάλη ασάφεια ως προς την κεντρική του ιδέα. Η αλήθεια είναι ότι την περισσότερη ώρα, οι ατέλειωτοι διάλογοι, αλλά κι οι εικόνες επί σκηνής, δεν μπορούσαν να με κρατήσουν. Εικαστικά, η τετράγωνη λίμνη με τις λάσπες και η τελευταία σκηνή είχαν κάποιο ενδιαφέρον. Αλλά συνολικά δεν ήταν τόσο δυνατό.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Η παράσταση «Μετατόπιση προς το ερυθρό» με πολύ έντονη την διάθεση για καινοτομία, αλλά και με αργό ρυθμό, δυσνόητες σκηνοθετικές εμπνεύσεις και ένα κείμενο εσωστρεφές και αφαιρετικό. Το αποτέλεσμα ήταν ένα δύσκολο στην παρακολούθηση έργο.
Γιώργος Σμυρνής
