Είδαμε τον «Προμηθέα Δεσμώτη» στην Επίδαυρο: Προ(χώ)-μηθέας…
Μία προχωρημένη εκδοχή του «Προμηθέα Δεσμώτη» , με ισχυρές καινοτομίες στην σκηνοθετική του προσέγγιση παρουσιάστηκε για μία μόνο παράσταση στην Επίδαυρο. Την σκηνοθεσία της τραγωδίας του Αισχύλου υπογράφει ο Έκτορας Λυγίζος.
Στην ανάγνωση του Λυγίζου, η τραγωδία ενός αλύγιστου ήρωα γίνεται η τραγωδία ενός προδομένου συντρόφου που χαράζει τη δύσκολη πορεία της συμφιλίωσης με την απώλεια. Έτσι, η επική τραγωδία του Αισχύλου επιχειρήθηκε να μετατραπεί σε μια πορεία αυτογνωσίας και ενηλικίωσης.
Η παράσταση χρησιμοποίησε δύο ηθοποιούς για κάθε ρόλο. Για παράδειγμα, τον Προμηθέα τον ερμηνεύει τόσο ο Έκτορας Λυγίζος, όσο και η Στεφανία Γουλιώτη και το ίδιο ισχύει για όλους τους ρόλους.
Η παράσταση δεν έχει τόσο πολύ τη διάθεση αποδόμησης του Προμηθέα. Περισσότερο είναι ένα πείραμα σκηνοθετικό, με αμφίβολα αποτελέσματα. Ο τρόπος που είναι τοποθετημένοι οι διπλοί ρόλοι σε μπερδεύει για το ποιος παίζει ποιον- πόσο μάλλον όταν όλοι φοράνε ίδια ρούχα. Ειδικά, πάνω στις στιχομυθίες αυτό το μπλέξιμο καθιστά δύσκολη την παρακολούθηση- ενίοτε και κουραστική.
Επίσης, αυτός ο μυστήριος τρόπος, με τον οποίο οι ηθοποιοί “πατάνε” (και δεν “πατάνε”) πάνω στους ρόλους δυσχεραίνει τη δουλειά τους. Η αίσθησή μου, παρακολουθώντας την παράσταση, είναι ότι έβλεπα ένα χορό να βγάζει όλο το έργο και όχι ηθοποιούς με διακριτούς ρόλους. Και δυσκολευόμουν πάρα πολύ να ταυτιστώ με το έργο, καθώς μου φαινόταν αρκετά ψυχρό και αποστασιοποιημένο.
Επίσης, η παράσταση αυτή και τα ευρήματά της, νομίζω ότι θα ταίριαζαν περισσότερο σε κλειστό χώρο. Το χαμηλόφωνο, στα μέτρα του ανθρώπου, παίξιμο και οι νεωτερισμοί της παράστασης, έτσι όπως έπρεπε να απλωθούν στον τεράστιο χώρο της Επιδαύρου, χάνονταν. Παράλληλα, απουσίαζε το τραγικό στοιχείο, ενώ υπήρχαν κάποιες αναλαμπές χιούμορ κυρίως στην Ινώ, αλλά και στον ίδιο τον Προμηθέα, ειδικά μέσα από την ερμηνεία του Λυγίζου.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Ο Έκτορας Λυγίζος αντιμετώπισε την τραγωδία του Αισχύλου με έντονη διάθεση πειραματισμού. Όμως, το αποτέλεσμα ήταν μια δύσκολη στην παρακολούθηση παράσταση- ειδικά για το χώρο της Επιδαύρου. Δεν έδινε εύκολα πάτημα στους ηθοποιούς, για να δημιουργήσουν ρόλους. Κι ενώ προσπάθησε να δημιουργήσει έναν «Προμηθέα Δεσμώτη» πιο κοντά στα ανθρώπινα, έτσι όπως συμπιέζει τη δραματικότητα του, δημιουργεί κάτι απρόσωπο, με το οποίο δύσκολα ένας άνθρωπος μπορεί να ταυτιστεί.
Γιώργος Σμυρνής
