Ο εξερευνητής των παραστάσεων – Αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη με την Ελεονώρα Ζουγανέλη στο Ηρώδειο

Η παράσταση – αφιέρωμα στο κατάμεστο Ηρώδειο αρχίζει: Αγάπη που γινες δίκοπο μαχαίρι, Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι, Έγινε παρεξήγηση, Αστέρι μου φεγγάρι μου, ο Ιλισσός, Τα παιδιά του Πειραιά και άλλα πολλά μας συντρόφευσαν για δυόμιση περίπου ώρες. Κατά τη διάρκεια παρεμβάλλονταν σπάνιες εικόνες από το αρχειακό υλικό του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη. Ενώ αρχικά φαινόταν ότι το αφιέρωμα ακολουθεί μια χρονολογική σειρά, λίγο αργότερα χανόταν ανάμεσα σε τραγούδια από τα μιούζικαλ της Μελίνας, ένα νέο τραγούδι της Νικολακοπούλου (η έκπληξη της βραδιάς), τραγούδια από τη μετά χούντα εποχή και έπειτα πάλι τα παλιά και μεγάλα της.

Η Ελεονώρα σε μεγάλη φόρμα, τραγούδησε με «μαθηματική ακρίβεια» το σύνολο των τραγουδιών της Μελίνας, χόρεψε κιόλας ένα – δύο ζεϊμπέκικα. Ίσως από άγχος για το εγχείρημα, δεν παρέκκλινε διόλου από την άψογη καλοστημένη εκτέλεση, αφήνοντας τελικά την αίσθηση ενός πολύ καλού ακουστικού θεάματος, μιας «ασφαλούς προσέγγισης φόρου τιμής». Όμως η Μελίνα -η ίδια η Ζουγανέλη το τόνισε από σκηνής- σημαίνει κέφι. Το κέφι αυτό, ο αυθορμητισμός, απουσίαζε από το θέαμα που είδαμε. Η απειρία και ο πιθανός «φόβος» της ερμηνεύτριας αλλά και του σκηνοθέτη σε τέτοια δεδομένα εξάντλησαν την όποια πρωτοτυπία σε μερικές νέες ενορχηστρώσεις τραγουδιών – συμβόλων.