Ο εξερευνητής των παραστάσεων – Μετατόπιση προς το ερυθρό στο Φεστιβάλ Αθηνών
Στην αστρονομία η μετατόπιση προς το ερυθρό είναι η παρατηρούμενη αλλαγή στο χρώμα του εκπεμπόμενου φωτός από ένα αστέρι ή άλλο ουράνιο σώμα καθώς αυτό απομακρύνεται από τη γη. Με εφαλτήριο αυτόν τον ευφάνταστο τίτλο -κείμενο του Γιάννη Μαυριτσάκη- ο υποσχόμενος Θάνος Παπακωνσταντίνου σκηνοθέτησε πλαισιωμένος από έξοχους ηθοποιούς την ομώνυμη παράσταση για το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών.από τον Νίκο Ρουμπή
Σκηνή δεύτερη: στο λευκοστρωμένο τραπέζι, που μοιάζει με κρεβάτι, ενός ψυχολόγου: ο διάλογος ανάμεσα σε κείνον και τον ασθενή, μέσα από μια διαφαινόμενη αρχικά «ομαλή», μονότονη στατικότητα, οδηγεί σταδιακά στη φανέρωση των ψυχαναγκασμών και στο τέλος στην έκρηξη, ο γιατρός είναι εκείνος που «τρελαίνει» τον ασθενή του.
Σκηνή τρίτη η «καθάρια» λευκοντυμένη κοπέλα, μετά από ένα ταξίδι δυσνόητων συμβολισμών και ψυχωτικών καταστάσεων καταλήγει στο λασπωμένο βούρκο εμπρός της. Αξιοπρόσεκτος ο μονόλογος – παραλήρημα της Αλεξίας Καλτσίκη.
Σκηνή τέταρτη: Μια βασίλισσα – τροφός παγιδεύει το θύμα της με το πελώριο κατακόκκινο φόρεμά της εκπληρώνοντας έτσι τις φαντασιώσεις της. Η Αμαλία Μουτούση, ως γυναίκα – αράχνη και Κίρκη συνάμα, ηδονίζεται με την παγίδευση του συντρόφου της προσφέροντας μια εντυπωσιακή εμφανισιακά και ερμηνευτικά παρουσία.
Καταληκτικά, επρόκειτο για μια παράσταση με αρκετούς συμβολισμούς, δυσνόητους στο σύνολο τους, ασυνάρτητους, που περισσότερο κούρασαν παρά προβλημάτισαν. Το ενδιαφέρον σκηνικό και οι άρτιες ερμηνείες δεν μπόρεσαν από μόνα τους να στηρίξουν ένα κείμενο μάλλον αδύναμο και αδύνατο για θεατρική αναπαράσταση. Η σκηνοθετική προσέγγιση, από την άλλη πλευρά, παρέπεμπε σε δουλειές του Τερζόπουλου, ακόμη και στον Παπαϊωάννου (τελευταία σκηνή – Μήδεια). Πάσχοντες άνθρωποι, που επιδιώκουν να ξεφύγουν από το παρελθόν, αλλά μάλλον καταλήγουν σε ένα ακόμη πιο πάσχον μέλλον. Πάσχοντες θεατές από το πολύωρο, ασύνδετο θέαμα δεν δίστασαν στο τέλος να αποδοκιμάσουν την παράσταση.
