Είδαμε τις «Διασκεδαστικές ιστορίες περί θνητότητας» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Μικρά κωμικά δράματα

Ο Τσέχοφ είναι κυρίως γνωστός για τα σπουδαία θεατρικά του έργα. Ωστόσο, έχει πλούσια εργογραφία και στο πεζογράφημα, κυρίως με ευθυμογραφήματα και διηγήματα. Από αυτή την λογοτεχνική πλευρά του ρώσου συγγραφέα άντλησε το υλικό του ο Γιάννης Μόσχος, για να δημιουργήσει μια παράσταση-πραγματεία για την αδυναμία των ανθρώπων να κατανοήσουν και να συμφιλιωθούν με τη μόνη βεβαιότητα: τον θάνατο.

Η σύνθεση που προτείνει ο σκηνοθέτης βασίζεται σε διηγήματα του Τσέχοφ και αποτελεί ένα ψηφιδωτό προσώπων, που αναζητούν εναγωνίως το νόημα της ζωής τους. Στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από τα θεατρικά έργα του Τσέχωφ: Βυσσινόκηπος (μτφ. Θωμάς Μοσχόπουλος), Θείος Βάνιας (μτφ. Χρύσα Προκοπάκη) και Τρεις αδελφές (μτφ. Αλέξανδρος Ίσαρης-Γιώργος Δεπάστας).

Η παράσταση σκηνογραφικά απηχεί το μινιμαλιστικό πνεύμα, αλλά έχει και μια ποπ ατμόσφαιρα, χάρη στη μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, που ταιριάζει με τον γλυκόπικρο αλλά και χιουμοριστικό χαρακτήρα του έργου. Οι τέσσερις ηθοποιοί, οι οποίοι μοιράζονταν ρόλους, εκφωνούσαν μονολόγους ή έκαναν τους αφηγητές, σηκώνουν πάνω τους αρκετό βάρος της παράστασης. Κάποιες σκηνές, ιδίως αυτές που κυριαρχεί ο διάλογος, είναι πραγματικά πολύ αστείες και πολύ ζωντανές, ενώ άλλα σημεία της παράστασης, που θα χρειάζονταν ίσως κι ένα εικαστικό στοιχείο, για να τις υπογραμμίσει, λόγω του περιγραφικού τους χαρακτήρα, δεν μου φάνηκαν τόσο δυνατές. Τα κοστούμια της παράστασης της Τίνας Τζόκα έχουν ενδιαφέρον και ιδιαίτερο χρώμα.

Πέρα από το εκλεπτυσμένο χιούμορ της παράστασης, υπήρχαν και υψηλού επιπέδου μελοδραματικές στιγμές, όπως εκείνη η σκηνή, που περιγράφει με τόσο ρεαλισμό και φυσικότητα έναν έρωτα που έσβησε με τα χρόνια. Μια μικρή τραγωδία της ζωής, σαν τις πολλές που παρουσιάζονται στην καθημερινότητα των ανθρώπων, τόσο γλαφυρά παρουσιασμένη από την υπέροχη πένα του Τσέχοφ και τόσο όμορφα παιγμένη από τους ηθοποιούς της παράστασης. Κι οι τέσσερις ηθοποιοί, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, ο Μιχάλης Οικονόμου, η Εύη Σαουλίδου και η Λυδία Φωτοπούλου, με το υποκριτικό τους ταλέντο και την ευχέρεια που έχουν να κινούνται από το αστείο στο συγκινητικό, ήταν από τα μεγάλα ατού αυτής της παράστασης.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Μια όμορφη θεατρική παράσταση, με αστείες, επικριτικές, αλλά και βαθιά συγκινητικές και ανθρώπινες νότες. Αν και δεν ήταν όλες οι σκηνές το ίδιο ενδιαφέρουσες, συνολικά η παράσταση κερδίζει τις εντυπώσεις, χάρη στον πολύ ωραίο λόγο του Τσέχοφ, την cool σκηνοθεσία του Μόσχου και τις δυνατές ερμηνείες των ηθοποιών.

Γιώργος Σμυρνής