Ο εξερευνητής των παραστάσεων – Η Νάνα Μούσχουρη στο Ηρώδειο για το Φεστιβάλ Αθηνών
Μια τεράστια καριέρα, ένα μεγάλο μουσικό ταξίδι. Τριάντα επτά προορισμοί, μόνο την τελευταία χρονιά, στα πέρατα του κόσμου στα πλαίσια του Happy Birthday Tour. Αθήνα, Ηρώδειο, 20 ακριβώς χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση στο ανοικτό θέατρο. Η Νάνα εμφανίζεται στη σκηνή τραγουδώντας την Ανθισμένη Αμυγδαλιά και να συμπαρασύρει αμέσως μετά με την Οδό Ονείρων όλο το κοινό.από τον Νίκο Ρουμπή
Ο Μάνος και ο Γκάτσος, παρόντες δίπλα της σε κάθε της βήμα, σε κάθε της τραγούδι: Έλα πάρε μου τη λύπη, η Ενδεκάτη Εντολή, Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι, Κυπαρισσάκι, Το σύννεφο έφερε βροχή, Ξημερώνει, Κάπου υπάρχει αγάπη, μεγάλα τραγούδια που σημάδεψαν την καριέρα της ακούστηκαν αυτή τη μαγική βραδιά στο κατάμεστο Ηρώδειο.
Η μεγάλη ερμηνεύτρια, κάπως συγκρατημένη φωνητικά -συγκριτικά με άλλες φορές- έδειξε μια πιο χαλαρή διάθεση απέναντι στο κοινό, στο οποίο αποκάλυψε στιγμές της με τον Γκάτσο, τον Χατζηδάκι και την Μελίνα (μοιράστηκε με κάποιο παράπονο ακόμη και ότι τα Παιδιά του Πειραιά γράφτηκαν πάνω της αλλά για να δοθούν στην αιώνια αγαπημένη του Μάνου).
Αξιοπρεπής η παρουσία της κόρης της Λενού, που τραγούδησε κυρίως τραγούδια από τη Λατινική Αμερική, ίσως περισσότερα από όσα θα μπορούσε να δεχτεί το κοινό σε αυτή την πρώτη γνωριμία μαζί της.
Εκπλήξεις της βραδιάς οι επιλογές της Νάνας να ερμηνεύσει τραγούδια πέρα από το κλασικό της ρεπερτόριο: δημοτικά, κομμάτια από τον Ερωτόκριτο, κινηματογραφικά, κάνοντας ένα υπέροχο ντουέτο με τον σαξοφωνίστα δε δίστασε να ακουμπήσει τη Γουίτνεϊ Χιούστον ακόμη και την Έιμι Γουάινχαουζ, χαρίζοντας στο κοινό πιο τζαζ καταστάσεις.
Ίσως αν η μεγάλη ερμηνεύτρια είχε περιορίσει το ξένο ρεπερτόριό της και είχε δώσει έμφαση σε περισσότερα ελληνικά τραγούδια που την έχουν καθιερώσει στο ελληνικό κοινό -τα περίμενε ανυπόμονα- η συναυλία δεν άφηνε στο τέλος την αίσθηση ενός μικρού κενού (κάποια στιγμή μάλιστα ακούστηκε δυνατά το σχόλιο «θέλουμε περισσότερα ελληνικά»). Παρά ταύτα, σύσσωμο το κοινό αποθέωσε την τραγουδίστρια και εκείνη του χάρισε το Χάρτινο το φεγγαράκι, ένα τραγούδι που όταν το πρωτοτραγούδησε, όπως αποκάλυψε η ίδια, δεν καταλάβαινε το νόημά του, χρόνια όμως αργότερα, όταν το τραγουδά, μετά από αυτό δεν μπορεί τίποτα άλλο να πει και για αυτό το αφήνει πάντα για το τέλος.
Ένα από τα δυνατά σημεία της όλης παραγωγής ο άψογος ήχος, που έκανε αισθητή τόσο την καθαρότητα της φωνής, όσο και την ακουστική λεπτομέρεια των οργάνων.
Η συναυλία ήταν υπό την αιγίδα του συλλόγου «Ελπίδα», στο έργο του οποίου αναφέρθηκε πολλές φορές η καλλιτέχνιδα.
