Μαρίνα
Ένας ξεχασμένος πια αστέρας της μουσικής έγραψε ένα τραγούδι που έχει μείνει αξέχαστο. Εκτός, όμως, από το να γράψει το τραγούδι Marina, ο Rocco Granata έζησε μια ζωή ενδιαφέρουσα αρκετά, ώστε να γίνει ταινία. Μια ταινία που βαφτίστηκε από το πιο διάσημο τραγούδι του.
Βασισμένη στις παιδικές αναμνήσεις του διάσημου Ιταλοβέλγου συνθέτη και τραγουδιστή Rocco Granata (Cristiaan Campagna), ο οποίος έχει μείνει στην ιστορία με το ευρέως διασκευασμένο τραγούδι “Marina”, η ταινία είναι μία ρομαντική και ατμοσφαιρική αναπαράσταση της ζωής του. Η έξοχη αναβίωση της δεκαετίας του ’50, οι εξαιρετικές ερμηνείες και η νοσταλγική μουσική συνθέτουν ένα συγκινητικό φιλμ γεμάτο αγάπη και αισιοδοξία.
Η ιστορία ξεκινάει από την Ιταλία του 1948. Ο δεκάχρονος Rocco ζει σε ένα πανέμορφο βουνό, μέχρι που ο πατέρας του αποφασίζει να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένεια του. Οι ευτυχισμένες μέρες του Rocco είναι παρελθόν, καθώς τα γκρίζα τοπία των μεταλλωρυχείων του Βελγίου απλώνονται τώρα μπροστά στα μάτια του. Για χρόνια, οι παγωμένοι χειμώνες και μια άγνωστη κουλτούρα είναι η νέα του πραγματικότητα. Ο Rocco βάζει σκοπό της ζωής του να ξεχωρίσει. Η μουσική και ο έρωτας είναι τα μέσα για να αποδράσει από την πραγματικότητα και να ζήσει το όνειρο του. Η νεαρή Helena (Evelien Bosmans) θα γίνει η μούσα του και θα του χαρίσει την παγκόσμια αναγνώριση μέσα από το τραγούδι Marina που θα της γράψει για να την κερδίσει, έστω κι αν δεν το βάφτισε με το όνομά της.
Άλλο ένα μουσικό success story με περιπέτειες, βάσανα, τραυματική παιδική ηλικία, ταραγμένες σχέσεις με τον πατέρα και ιταλικό ταμπεραμέντο μέσα στο πιο ψυχρό Βέλγιο. Η ταινία έχει ενδιαφέρον κυρίως στα στοιχεία που αναδεικνύουν τον ρατσισμό και την προκατάληψη απέναντι στους Ιταλούς μετανάστες. Πώς φαίνεται στον σημερινό θεατή το ότι η κυβέρνηση του Βελγίου προσπαθούσε να επιβάλλει στα παιδιά των Ιταλών μεταναστών να ακολουθήσουν το επάγγελμα των γονιών τους, αν ήθελαν να παραμείνουν στη χώρα; Και μιλάμε για την πολύ σκληρή δουλειά του ανθρακωρύχου. Οι μετανάστες ήταν επιθυμητοί μόνο για να κάνουν μια δουλειά, την οποία δεν ήθελαν να κάνουν οι Βέλγοι.
Ωστόσο, το έργο, παρά το ρομαντισμό, τη νεανική του διάθεση, τη μουσική, τη σκληρή πραγματικότητα που παρουσιάζει, έχει σε αρκετά σημεία μια ροπή προς το γλυκανάλατα μελό- ιδίως στην υπερβολικά τονισμένη ιδιαίτερη σχέση του με τον πατέρα. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο μείον της ταινίας. Οι μίξεις αστυνομικού έργου σε ένα σημείο της πλοκής κάνει τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα. Οι ερμηνείες κινήθηκαν σε ικανοποιητικά επίπεδα, με τη μητέρα του πρωταγωνιστή Donatella Finocchiaro και τον κακομαθημένο γηγενή Βέλγο αντίζηλό του για την καρδιά της ωραίας Helena, τον Jelle Florizoone να έχουν τα πιο έντονα χαρακτηριστικά για τους ρόλους τους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Μια τυποποιημένη βιογραφική ταινία για τη ζωή ενός διάσημου μουσικού, με αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία, αλλά και κάποιες αδυναμίες. Ερωτισμός, γλυκιά μουσική, διάθεση να ξεπεράσει κανείς όλα τα εμπόδια, αλλά και κάποιες κουραστικές μελό καταστάσεις.
Γιώργος Σμυρνής