Είδαμε τα «Παντρολογήματα» του Γκόγκολ στο Ηρώδειο- Με το ζόρι παντρειά!

Στην κωμωδία του Νικολάι Γκόγκολ, ο Ποντκολυόσιν (Χρήστος Λούλης) είναι ένας αναποφάσιστος και άτολμος εργένης σκέφτεται να παντρευτεί. Σύμφωνα με τις συνήθειες της εποχής προσλαμβάνει μια προξενήτρα. Ένας επιστήθιος φίλος του, ο Κοτσκυάροβ, υπερθεματίζει ως προς την καταλληλότητα της νύφης. Η συνάντηση στο σπίτι της μέλλουσας συζύγου όπου καταφθάνουν και άλλοι απίθανοι υποψήφιοι καταλήγει σε φιάσκο. Ένα όργιο ψέματος, συναλλαγής και αρχοντοχωριατισμού μας δίνει μία εικόνα της κοινωνικής ζωής στη Ρωσία των αρχών του 19ου αιώνα. Κοινωνικές αιχμές και αναφορές στη θέση του άντρα και της γυναίκας, πάντα μέσα από την ιδιαίτερα και διεισδυτική ματιά του συγγραφέα, έχουν ιδιαίτερη θέση στο έργο. 

Η κωμωδία του Γκόγκολ έχει έξυπνα ευρήματα, όπως η συνάντηση των τεσσάρων υποψήφιων γαμπρών στο ίδιο μέρος- το σπίτι της νύφης. Με τους τρεις να έχουν πολλά κουσούρια, το αποτέλεσμα είναι σπαρταριστοί διάλογοι και καταστάσεις. Επίσης, έχει σύνθετους χαρακτήρες, με περίπλοκα κίνητρα. Χαρακτήρες που δεν ξέρεις ποτέ τι θα επιλέξουν να κάνουν. Κι αυτή η περιπλοκότητά τους κάνει απρόβλεπτη την πλοκή σε ένα μάλλον απλό έργο, που αφηγείται την πορεία ενός προξενιού. Ειδικά, ο Κοτσκυάροβ (τον ερμηνεύει ο Γιάννης Μπέζος) έχει ενδιαφέρον, για τους λόγους, που επιμένει να παντρέψει το φίλο. Ίσως να υπάρχει και μία υπερβολή σε αυτούς, αλλά κωμωδία χωρίς υπερβολή δεν υπάρχει. 

Η παράσταση του Μπέζου προσπαθεί με απλότητα και σχετικά αβίαστο τρόπο να βγάλει το χιούμορ του Γκόγκολ και σε γενικές γραμμές τα καταφέρνει.  Βέβαια, το απαιτητικό έργο του Γκόγκολ, με το ιδιαίτερο χιούμορ, τα νοήματα και την τρέλα που υπάρχει στους χαρακτήρες και στις στιχομυθίες, ίσως να χρειάζονταν περισσότερο βάθος και πιο ακραίες και γκροτέσκο κωμικές ερμηνείες.

Οι καλύτερες σκηνές, κατά τη γνώμη μου, της παράστασης ήταν εκεί που εμφανίζονται οι 3 πολύ αστείοι υποψήφιοι γαμπροί, τους οποίους ερμηνεύουν ο σχεδόν κουφός Τάσος Γιαννόπουλος, ο γεμάτος ιδιοτροπίες και ψιλομύτης Κώστας Μπερικόπουλος κι ο «πολλά βαρύς» Δημήτρης Δεγαΐτης. Κι επίσης, ο πολύ αξιόλογα ερμηνευμένος μονόλογος του Χρήστου Λούλη προς το φινάλε του έργου, με την μεγάλη αλλαγή διαθέσεων (από το ένα άκρο πηγαίνει στο άλλο), που πυροδοτεί και μια μεγάλη ανατροπή δεδομένων.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Είναι μία ευχάριστη και αρκετά απρόβλεπτη κωμωδία του Νικολάι Γκόγκολ. Παρά την απλή της υπόθεση σου τραβάει το ενδιαφέρον, με τις ανατροπές της και την ιδιαίτερη ματιά του συγγραφέα στην κοινωνία και τους ανθρώπους. Η σκηνοθεσία θα μπορούσε να αναδείξει περισσότερο τις αρετές του έργου. Από τις ερμηνείες άλλες ξεχωρίζουν, ενώ άλλες είναι απλά ικανοποιητικές.

Γιώργος Σμυρνής