Είδαμε το «Ούτε γάτα… ούτε ζημιά» στο θερινό θέατρο Λαμπέτη- Σαν παλιό σινεμά

Το έργο «Ούτε γάτα… ούτε ζημιά» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1950 από τον θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το 1955 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Και πάλι ο Βασίλης Λογοθετίδης, έχοντας στο πλευρό του την Ίλια Λυβικού, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, το Μίμη Φωτόπουλο και σπουδαίους κωμικούς της εποχής. Και τώρα το σκηνοθετεί ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης με μια θεατρική προσαρμογή του Θοδωρή Πετρόπουλου (Εγκλήματα, Είσαι το ταίρι μου, Κάτω Παρτάλι)

Σύμφωνα με την υπόθεση, ο παντρεμένος, μεγαλοαστός Λαλάκης Μακρυκώστας με την πρόφαση ενός επαγγελματικού ταξιδιού, πηγαίνει εκδρομή μαζί με την ερωμένη του. Όταν εντελώς συμπτωματικά η σύζυγος του ανακαλύπτει τον πραγματικό σκοπό του ταξιδιού, αποφασίζει να ενδώσει στο επίμονο φλερτ ενός γοητευτικού άντρα και να ανταποδώσει με το ίδιο νόμισμα την απιστία του Λαλάκη. Μία σειρά συμπτώσεων θα φέρει πρόσωπο με πρόσωπο τα δύο παράνομα ζευγάρια, τα οποία βρίσκονται υποχρεωμένα να παραστήσουν πως δεν γνωρίζονται.

Το πιο ενδιαφέρον εύρημα του έργου είναι προφανώς η ανάγκη που σπρώχνει το αντρόγυνο, που βρίσκεται με διαφορετικούς συντρόφους στον ίδιο χώρο, να παραστήσουν πως δεν ξέρουν ο ένας τον άλλο. Η σύγχυση του Λαλάκη είναι «όλα τα λεφτά». Είναι η γυναίκα του; Είναι μία σωσίας της γυναίκας του; Είναι κερατάς; Δεν είναι; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο, ακόμα χειρότερο; Πάντως, το έργο, μια απλή κωμωδία, για να διασκεδάσει τον κόσμο, δεν προχωράει περαιτέρω, σε μια υπαρξιακού τύπου αναζήτηση και αμφισβήτηση της έννοιας της ταυτότητας, ή της αντίθεσης μεταξύ του είναι και του φαίνεσθαι. Όλος ο προβληματισμός εστιάζει στην ηθική των σχέσεων, στο δικαίωμα του άντρα να κερατώνει και της γυναίκας να πληρώνει με το ίδιο νόμισμα.

Η σκηνοθεσία του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη μένει πιστή στο πνεύμα της παλιάς λαϊκής κωμωδίας, που ακόμα και σήμερα είναι δημοφιλής και δεν χρησιμοποιεί αναχρονισμούς και νεωτερικά θεατρικά μέσα. Το αποτέλεσμα είναι μια παράσταση που βλέπεται ευχάριστα, χωρίς να διεκδικεί δάφνες σύγχρονης θεατρικής άποψης και αισθητικής. Το ίδιο ισχύει και με τα αρκετά ρεαλιστικά σκηνικά, τα οποία είναι καλαίσθητα μέσα σε αυτό το πλαίσιο και δημιουργούν εικόνες, που βοηθούν το θεατή να μπει στο πνεύμα της εποχής. Άλλωστε, η παράσταση αναπαριστά την εποχή περίπου που γράφτηκε το έργο (δεκαετία 50), με τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη και τα κοστούμια της Κατερίνας Παπανικολάου.

Παρά το ότι είναι μια γνωστή κωμωδία του σινεμά, το να βλέπεις αυτό το έργο στο θέατρο έχει ενδιαφέρον. Ο λόγος είναι ότι, καθώς είχε πρωτογραφτεί για το θεατρικό σανίδι, έχει αρκετά στοιχεία που είναι περισσότερο θεατρικά, παρά κινηματογραφικά. Κι έτσι, αναγνωρίζεις, βλέποντάς το, αυτή του τη θεατρικότητα σε αρκετές σκηνές. Από τις ερμηνείες ξεχωρίζει ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, που παίζει με αρκετό βάθος και χιούμορ τον κεντρικό ρόλο του Λαλάκη. Η συμπρωταγωνίστρια του, Άβα Γαλανοπούλου, δεν διαφέρει πολύ από τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις. Ευχάριστη είναι και η ερμηνεία του Κώστα Ευρυπιώτη, ως σταθμάρχη που συνέχεια θυμάται ότι πολέμησε στο… “θρυλικό” Ελμπασάν.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Μια συμπαθητική, αλλά όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη παράσταση, πιστή στο πνεύμα της κλασικής ελληνικής λαϊκής κωμωδίας.  Η παράσταση βγάζει γέλιο κι έχει ανάλαφρη ατμόσφαιρα. Όσοι φαν του παλιού ελληνικού κινηματογράφου θέλουν να δουν στο θεατρικό σανίδι μια από τις παλιές κωμωδίες που αγάπησαν, θα περάσουν ευχάριστα.

Γιώργος Σμυρνής

info: Η παράσταση παίζεται στο θέατρο Λαμπέτη μέχρι τις 7 Σεπτεμβρίου από Τετ ως Κυρ. 21:15