Ο εξερευνητής των παραστάσεων: Διασκεδαστικές ιστορίες περί θνητότητας στο Φεστιβάλ Αθηνών
Ο Τσέχωφ αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μορφές στο χώρο της λογοτεχνίας αλλά και σε εκείνον του θεάτρου, καθώς πολλά από τα έργα του αναπαραστάθηκαν στο σανίδι. Στα κείμενά του αποτυπώνεται κυρίως η διαρκής φθορά που προκύπτει από τη ρουτίνα της καθημερινής ζωής. Οι ήρωές του, συνήθως εκπρόσωποι της υψηλής τάξης, «αναλώνουν» τη ζωή τους στην ασφυκτική ατμόσφαιρα της ρωσικής κοινωνίας. Σε αυτή του την παράσταση-πραγματεία ο Γιάννης Μόσχος παρουσιάζει την αδυναμία των ανθρώπων, ηθελημένη ή μη, να συμβιβαστούν με έννοιες – πεπρωμένα που είναι ανώτερες από αυτούς. Μια τέτοια είναι ο θάνατος.από τον Νίκο Ρουμπή
Ο σκηνοθέτης με μια συρραφή διηγημάτων θέλησε να αναδείξει τον αέναο αγώνα των ανθρώπων να αλλάξουν τη ζωή τους, να της δώσουν νόημα με κάθε τρόπο, όποιο και αν είναι το αντίτιμο που τις περισσότερες φορές έχει τη μορφή της ηθικής απώλειας.
Η παράσταση στο σύνολό της κρίνεται επιτυχημένη αφού πέτυχε στο έπακρο τον παραπάνω στόχο, χωρίς να ξεφεύγει από αυτόν. Το ρίσκο του σκηνοθέτη για μικρά, διαφορετικού περιεχομένου κείμενα, είχε ως αποτέλεσμα την παρακολούθηση μιας ευφάνταστης δουλειάς που αν και δεν βασίστηκε σε ενιαίο κείμενο, είχε όμως μια εσωτερική δομή και ένα κοινό νόημα κάνοντας ταυτόχρονα την παράσταση «εύκολη» και ευχάριστη στην παρακολούθηση. Η διάρκειά της (80 λεπτά) ήταν όση έπρεπε, ώστε το δρώμενο να μην αρχίσει να εξελίσσεται σε μια επανάληψη άνευ ουσίας.
Οι τέσσερις ερμηνευτές που σήκωσαν το βάρος του συνόλου των ηρώων που παρέλασαν τη μιάμιση αυτή ώρα, ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί. Αν και ο καθένας τους εκπροσωπούσε μια διαφορετική θεατρική γενιά (οι πιο καταξιωμένοι Αλέξανδρος Μυλωνάς και Λυδία Φωτοπούλου από τη μια, οι νεότεροι και ταλαντούχοι Εύη Σαουλίδου και Μιχάλης Οικονόμου από την άλλη), η ερμηνευτική τους παρουσία και το συνδυαστικό τους δέσιμο ήταν καλοδουλεμένα δίνοντας ένα έξοχο αποτέλεσμα. Η εναλλαγή στους ρόλους, η μετάβαση από τη μια ιστορία στην άλλη γινόταν κάθε φορά με έναν πρωτότυπο αγώνα δρόμου, όπου στο τέλος (μπροστινό μέρος της σκηνής) τερμάτιζαν οι πρωταγωνιστές της νέας ιστορίας.
Μόνη ένσταση ίσως, ότι κάποιες από τις ιστορίες έπρεπε να έχουν δραματοποιηθεί περισσότερο ώστε να μην παραπέμπουν απλά σε μια χρωματισμένη αφήγηση (ενδεικτικά η τελευταία ιστορία).
Το σκηνικό εξίσου ιδιαίτερο, μια πλατφόρμα με άμμο, υλικό που μεταβάλλεται εύκολα, ίσως όπως ευμετάβολη είναι η ζωή με τις καθημερινές περιπέτειες στην προσπάθεια να δικαιώσουμε την ύπαρξη μας μέσα σε αυτή.
Ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραγωγές του φετινού Φεστιβάλ που με την απλότητά της, συγχρόνως όμως με την πρωτοτυπία και την φρεσκάδα της, κέρδισε επάξια τις εντυπώσεις και το χειροκρότημα του κοινού, ιδιαίτερα του πιο νεανικού.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, εδώ
Ο Νίκος Ρουμπής είναι βασικά φιλόλογος και γενικά πολλά άλλα, ανάμεσα στα οποία “εξερευνητής” άπειρων παραστάσεων, θεατρικών και μη. Αιγόκερως, fan της Σαμοθράκης και της Ισλανδίας. Όσο ζει, ελπίζει!
