Ο εξερευνητής των παραστάσεων – Ελένη του Ευριπίδη στο Φεστιβάλ Αθηνών
Αποτελεί το κατεξοχήν αντιπολεμικό έργο του Ευριπίδη, τραγωδία με μηνύματα από το κίνημα των σοφιστών, με πολλά συγχρόνως κωμικά στοιχεία. Ο Μενέλαος μετά τη νικηφόρα εκστρατεία στην Τροία πλέει στην Αίγυπτο, συναντά εκεί την Ελένη και συνειδητοποιεί ότι ο πόλεμος έγινε για ένα είδωλο. Ο βασιλιάς της Αιγύπτου Θεοκλύμενος σχεδιάζει να παντρευτεί την Ελένη, αλλά εκείνη τον εξαπατά και φεύγει μαζί με τον Μενέλαο. Το δράμα αυτό επέλεξε να σκηνοθετήσει ο νεότατος Δημήτρης Καρατζάς και να το «υιοθετήσει» το φετινό Φεστιβάλ.του Νίκου Ρουμπή
Το κείμενο ακροβατεί ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία και αυτή η ιδιαιτερότητα δεν φάνηκε στην προσέγγιση αυτή. Ήταν μια παράσταση που θα έπρεπε να τιτλοφορείται «με αφορμή την Ελένη» ή κάτι παρόμοιο, αφού επί της ουσίας ήταν μια παρωδία στο έργο αυτό, προσέγγιση μόνο ως προς την κωμική διάσταση. Αναφέρουμε ενδεικτικά τη στιγμή της αναγνώρισης, που πέρασε σχεδόν αδιάφορα, κάθε ένταση της οποίας ήταν ανύπαρκτη.
Μέσα σε ένα λιτό σκηνικό άμμου εμφανίστηκαν αναχωρητές με βαλίτσες – τρόλεϊ, ο χορός από τον οποίο ξεπηδούσαν ενίοτε και οι πρωταγωνιστές. Η καθυστερημένη επί της ουσίας έναρξη -για τουλάχιστον δέκα λεπτά παρακολουθούσαμε το βουβό τρέξιμο των παράξενων ταξιδιωτών- δεν προσέφερε κάποιον προβληματισμό, παρά αποτέλεσε στοιχείο εκνευριστικού εντυπωσιασμού. Στη συνέχεια οι ηθοποιοί επιδόθηκαν σε έναν αγώνα λόγου, τουλάχιστον στο πρώτο μέρος, ποιος θα πει γρηγορότερα τα λόγια του, μερικές φορές και ταυτόχρονα, χωρίς ψήγμα τραγικής απαγγελίας.
Οι ερμηνείες δοτικές και ενθουσιώδεις ήταν καλές, χωρίς ωστόσο να ξεχωρίσει κάποια. Τα κοστούμια, αποικιακού στυλ στο χρώμα της άμμου, ταίριαζαν με τη μοντέρνα προσέγγιση, χωρίς να είναι εξεζητημένα. Η μουσική μάλλον ανύπαρκτη, πλην των σκόρπιων ήχων που ακούγονταν αραιά.
Συνοψίζοντας επρόκειτο για μια παράσταση δουλεμένη και συντονισμένη μεν, στο σύνολο της ανάλαφρη, με στοιχεία φάρσας, χωρίς κάποια νοήματα ή τα ιδιαίτερα μηνύματα της «Ελένης» του Ευριπίδη. Μια νεανική ομάδα, παρουσίασε μια νέα πρόταση, δίνοντας νέες ιδέες στην προσέγγιση του δράματος, που σε άλλους άρεσαν, σε άλλους, ίσως πιο σχετικούς και έμπειρους με το όλο θέ(α)μα, δεν άρεσαν.
Περισσότερες πληροφορίες για την παρ’ασταση, εδώ
Ο Νίκος Ρουμπής είναι βασικά φιλόλογος και γενικά πολλά άλλα, ανάμεσα στα οποία “εξερευνητής” άπειρων παραστάσεων, θεατρικών και μη. Αιγόκερως, λάτρης της Σαμοθράκης, της Ανάφης αλλά και της Ισλανδίας. Όσο ζει, ελπίζει!
