Είδαμε το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο» στο 104- Φαντάσματα του έρωτα

Το πιο διάσημο ερωτικό δράμα όλων των εποχών, η πασίγνωστη ιστορία του μεγάλου πάθους, με τον ακραία ποιητικό ερωτικό λόγο, τις μονομαχίες, το σασπένς και το τραγικό φινάλε της αυτοκτονίας πέφτει στους ώμους δύο νεαρών ηθοποιών. Οι δύο ηθοποιοί ξεκινούν την αφήγηση της ιστορίας τους ως φαντάσματα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Το ότι ξεκινούν ως φαντάσματα δεν αλλάζει και πολύ την ιστορία, ενώ το αποτέλεσμα είναι ένα θεατρικό παζλ από ποικίλα θεατρικά είδη και ύφη, που θυμίζει και Σαίξπηρ, αλλά και τις παράστασεις των Γάκη- Μαυρογεωργίου.

Το ποιητικό στοιχείο στο μεγάλο έρωτα του Ρωμαίο και της Ιουλιέτας αναδεικνύεται, ενώ υπάρχει και μια προσπάθεια να δοθούν με αρκετό χιούμορ δευτερεύοντες χαρακτήρες του έργου. Τα μινιμαλιστικά σκηνικά και η απεγνωσμένη προσπάθεια να αποδοθεί ένα πολυπρόσωπο έργο από δύο ηθοποιούς οδηγούν στο να μη γίνονται κατανοητά κάποια στοιχεία της πλοκής. Γίνεται παιχνίδι από τους ηθοποιούς κατά τη μετάβασή τους (πολλές φορές στιγμιαίες) από τον ένα ρόλο στον άλλο. Αυτό το παιχνίδι υπονοεί χιουμοριστικά κάποιες φορές και μια σχιζοφρένεια του ηθοποιού, ο οποίος χάνει τον εαυτό του μέσα από τους διαφορετικούς ρόλους που ερμηνεύει.

Την ενδιαφέρουσα μουσική της παράστασης έχει συνθέσει ο Κώστας Γάκης και την ερμηνεύει ζωντανά πάνω στη σκηνή ο αξιόλογος μουσικός Άκης Φίλιος. Δεν είναι όλα τα κομμάτια συνθέσεις του Γάκη, αλλά υπάρχουν και γνωστά τραγούδια.

Η παράσταση άλλοτε προσπαθεί να δει με χιούμορ το έργο του Σαίξπηρ και άλλοτε πασχίζει να αναδείξει την δραματικότητά του. Γίνεται μια φιλότιμη, αλλά λίγο άνιση προσπάθεια, καθώς δεν είναι όλα τα σκηνοθετικά ευρήματα και οι αυτοσχεδιασμοί των ηθοποιών το ίδιο αποτελεσματικά, ενώ και ένα έργο τέτοιας πνοής και με τόσο έντονη πλοκή, δεν είναι εύκολο να παιχτεί από δύο μόνο ανθρώπους. Οι δύο ηθοποιοί, η Αθηνά Μουστάκα και ο υποψήφιος φέτος για το βραβείο Χορν Κωνσταντίνος Μπιμπής είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι και καταθέτουν την ψυχή τους στην παράσταση. Θα ήταν αδύνατο να παίξουν το ίδιο καλά σε τόσους πολλούς ρόλους, που έχουν αναλάβει να ερμηνεύσουν. Όμως, η συνολική αίσθηση, η ενέργειά τους πάνω στη σκηνή και το δόσιμο τους στο έργο είναι παραπάνω από θετικά.

Συνολικά, η παράσταση είναι ένας μέτριος “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”, αλλά ικανοποιητικός “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο“. Η μινιμαλιστική επιλογή του έργου για δύο ηθοποιούς οδηγεί στο να χαθούν πολλά στοιχεία του έργου, ενώ τα στοιχεία που προστίθενται, δεν είναι ίσης σημασίας. Πάντως, η φιλότιμη και παθιασμένη προσπάθεια των δύο νεαρών ηθοποιών να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου έργου, είναι αξιοσημείωτη.

Γιώργος Σμυρνής