Είδαμε τα «Αίματα» στην Στέγη- Πληγές που δεν κλείνουν

Το έργο αφορά δύο άντρες που αντάλλαξαν 21 γράμματα στο διάστημα από τις 23 Ιανουαρίου 1990 έως και την 1 Δεκεμβρίου 1993. Ο ένας από τους δύο φίλους, ο Δημήτρης Καλαφάτης (Ευθύμης Θέου) έχει μία πληγή στο λαιμό που αιμορραγεί ασταμάτητα και η οποία κατακλύζει τη ζωή του και τη ζωή των γύρων του. Για τρία χρόνια σκουπίζει αυτά τα αίματα ή θα προσπαθεί να τα κρύψει μέσα σε ένα σπίτι, όπου όλη η επίπλωση και τα ρούχα έχουν κόκκινο χρώμα ή μαύρο, ώστε να μην φαίνονται οι ματωμένοι λεκέδες.

Ο δεύτερος επιστολογράφος (Γιώργος Γάλλος), ο φίλος του Καλαφάτη έχει αντίθετα χαρακτηριστικά. Ενώ ο φίλος με τον οποίο αλληλογραφεί, έχοντας επίγνωση των “πληγών” του, καταφέρνει να τις επουλώσει, ο ίδιος προσπαθεί όλη του τη ζωή να φτάσει στην αυτοσυνείδηση και την αυτοεκτίμηση, αλλά η προσπάθειά του μένει ανολοκλήρωτη.

Το κείμενο του Ευθύμη Φιλίππου είναι συνεπές στο ύφος του συγκεκριμένου σεναριογράφου και δραματουργού. Έχει έναν ξεκάθαρο σουρεαλιστικό χαρακτήρα, που αφορά καταστάσεις της καθημερινότητας, χωρίς να εκφράζει μεγάλες ιδέες ή να έχει συναρπαστικές κορυφώσεις ή ανατροπές. Το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη είχε ενδιαφέρον και ήταν ταιριαστό για τη μικρή σκηνή της Στέγης με τον αμφιθεατρικό χαρακτήρα. Σε μια τέτοια σκηνή, αξιοποιείται εικαστικά το δάπεδο, το οποίο χωρίζεται σε δύο χώρους. Ο ένας χώρος ανήκει στον Δημήτρη Καλαφάτη και την οικογένειά του και ο άλλος, ένα τετράγωνο φτιαγμένο από αριθμούς, στον φίλο του και τον περίγυρό του (μητέρα, σύζυγο, ερωμένη κτλ).

Η πλευρά του σκηνικού που ανήκει στον Δημήτρη Καλαφάτη, πιτσιλημένη με το αίμα της πληγής που δεν κλείνει είχε ευδιάκριτο συμβολισμό. Οι αριθμοί, στον χώρο που ανήκει στον φίλο του, ίσως να εκφράζουν έναν υποτιθέμενο ορθολογισμό του ήρωα, ο οποίος αποδεικνύεται μια αυταπάτη. Ωστόσο, στο κείμενο δεν φαίνεται μια σαφής σχέση ανάμεσα στον κόσμο των μαθηματικών και τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου αυτού.

Η σκηνοθεσία χρησιμοποιεί αρκετές τεχνικές και ευρήματα, για να πλαισιώσει την απαγγελία μεταξύ των ρόλων. Τονίζεται μια σαρκαστική διάθεση, αλλά και μια προσπάθεια να προβληθεί η βία με το πιο απλό και πιο καθημερινό της πρόσωπο. Επίσης, υπάρχει και μια γυναικεία μπάντα που εμφανίζεται επί σκηνής με ξανθιές περούκες και πράσινες ομοιόμορφες φούστες. Υπάρχουν έντονα μουσικά στοιχεία, που υπογραμμίζουν τη δράση, κινησιολογία άλλοτε πετυχημένη και άλλοτε αδιάφορη σε μια σκηνοθετική ματιά, που προσπαθεί να συνδυάσει ένα σουρεαλιστικό θεατρικό έργο με την ποπ κουλτούρα.

Το κατά πόσον η παράσταση έχει κωμικά στοιχεία, έγκειται στο προσωπικό χιούμορ του κάθε θεατή να το κρίνει. Άλλοι ξεκαρδίζονται με κάποιες σκηνές, άλλοι μένουν απαθείς. Θεωρώ, πάντως, ότι τα «Αίματα» είναι πολύ περισσότερο ένα σκοτεινό, σουρεαλιστικό δράμα, από ότι μια μαύρη κωμωδία.

Ως προς τις ερμηνείες, περισσότερο ξεχωρίζει ο Γιώργος Γάλλος, με την καλή κι έξυπνη απαγγελία του. Ο Ευθύμης Θέου έχει κάποιες συγκινητικές στιγμές, ιδίως προς το φινάλε, όταν διαπιστώνει ότι οι πληγές του επουλώθηκαν.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Μια παράσταση με αισθητική μοντέρνου θεάτρου και σουρεαλιστικό χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία σέβεται το πνεύμα του κειμένου, ενώ η παράσταση δεν παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερα δύσκολο ή εντυπωσιακό στην υλοποίησή της.

Γιώργος Σμυρνής