Τα καλύτερά μας χρόνια…

Οι επιστολές που ανταλλάσσουν οι δύο φίλοι φωτίζουν στιγμιότυπα μιας χρονικής περιόδου από το 1990 έως το 1993. Χωρίς καμιά μνεία στο πολιτικό γίγνεσθαι της χρονικής περιόδου, συγγραφέας και σκηνοθέτις καταφέρνουν να καταστήσουν τον εξαιρετικό θίασο (Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ελένη Βεργέτη, Γιώργος Γάλλος, Ευθύμης Θέου, Εύη Σαουλίδου, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη) μια φωτογραφία τυπωμένη σε χαρτί, παγιδευμένη στη ζελατίνα ενός άλμπουμ που οι περισσότεροι έχουμε στα σπίτια μας.

Μια πληγή ανοίγει κατά λάθος στο λαιμό του ενός εκ των δύο φίλων, του Δημήτρη Καλαφάτη. Από τη στιγμή που ανοίγει, και για τρία περίπου χρόνια, δε λέει να κλείσει. Βρωμίζει τις ζωές των παιδιών του και της γυναίκας του, ματώνει έπιπλα και σκεύη καθημερινής χρήσης του σπιτιού τους, κυλάει στο πιάτο ποτίζοντας το φαγητό του, τον ντροπιάζει στους καλεσμένους του. Μοιάζει σαν μια αόρατη δύναμη να του υπενθυμίζει διαρκώς ότι είναι ζωντανός, αφού αίμα κυλάει στο σώμα του-έστω κι έξω από αυτό. Έχει τραύμα, άρα ζει. Ταυτόχρονα του επισημαίνει την θνητότητά του, το αίμα κυλάει, αλλά ως πότε; Ο τραυματίας στουμπώνει το τραύμα με γάζες, και την ανησυχία του γι’ αυτό με γράμματα στον φίλο του Γιώργο Σιμόπουλο.

Η πληγή κλείνει ξαφνικά κι ως δια μαγείας, όσο ξαφνικά άνοιξε η πόρτα του σπιτιού στο Angel exterminador (1962) του Buñuel και βγήκαν έξω οι αστοί.

Η απόσταση δεν δηλώνεται με σαφή σημεία, υπάρχει μόνο σαν αφορμή για να γραφτούν οι επιστολές. Και το έργο του Φιλίππου- μέσα από τη σκηνοθεσία της Χιώτη, σαν μια αφορμή να πει ότι υπήρξε μια εποχή, όπου η επικοινωνία γινόταν εκτός κουμπιών κι οθόνης. Μέχρι το 1990 περίπου, η αλληλογραφία ψυχορραγούσε ωστόσο ακόμη υπήρχε.