Είδαμε τους DV8 στη Στέγη: Σωματικό θέατρο για σκεπτόμενους θεατές

Η δουλειά της ομάδας DV 8-physical theatre, πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα στα πλαίσια του video dance festival το 2005 με το film cost of living (2003). Δύο άνεργοι καλλιτέχνες του δρόμου, ο κορυφαίος του Χορού, o David Toole, ένας χορευτής χωρίς πόδια, αποφασισμένος να διατηρήσει την ανεξαρτησία του, κι ο φίλος του, ο εκρηκτικός και συγκρουσιακός Eddie Kay, συναντούν, χορεύουν κι αλληλεπιδρούν με διάφορες περιθωριακές προσωπικότητες μια λουτρόπολης, στο τέλος του καλοκαιριού.

Τo 2011, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών φιλοξένησε τη θεατρική παραγωγή can we talk about this? Σ’ αυτή την παραγωγή, ο ιδρυτής της ομάδας Lloyd Newson, ανέβασε στη σκηνή μια προσομοίωση του διαλόγου μεταξύ Δύσης και Ισλάμ, θίγοντας ζητήματα ανθρώπινης ελευθερίας καλλιτεχνικής έκφρασης και Τύπου.

Την ίδια χρονική περίοδο, προβλήθηκε το φιλμ strange fish. Η ταινία, μέσα από το πρίσμα μιας οικουμενικής θρησκευτικής εικονογραφίας, θίγει το ζήτημα της τυραννίας των ομάδων και των ερωτικών ζευγαριών, την αγωνία του να ανήκεις και να αγαπιέσαι.

Φέτος, στη μεγάλη σκηνή της Στέγης οι DV8 παρουσιάζουν το John, μια performance που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη σχέση ατόμου-περιβάλλοντος (στοιχείο που υπηρετεί υποδειγματικά το περιστρεφόμενο ξύλινο σκηνικό) και στο σχολιασμό ενός υποκριτικά φιλικού προς το περιθώριο κράτους, ένα κράτος “πρόνοιας” που με την αδιαφορία του συντηρεί τα κακώς κείμενα δικαιολογώντας έτσι το ρόλο του. Κι αν το σκηνικό-ρολόι της παράστασης με τα κρυφά δωμάτια γρανάζια είναι πολυεπίπεδο, άλλο τόσο πολυδιάστατη αποδεικνύεται κι η μυθολογία του John.

Γιατί μπορεί σε μια πρώτη ανάγνωση να μιλάει για το coming out ενός μεσήλικα άντρα με βασανισμένα παιδικά χρόνια, η περίπτωση του John όμως, είναι ένα παράδειγμα ανάμεσα στα δεκάδες χιλιάδες. ‘Ολοι μας, ο καθένας από μας, είμαστε το παράξενο μείγμα της κοινωνίας που ζούμε, της οικογένειας που ζήσαμε, των ερώτων που δεν θα ζήσουμε ποτέ, της αρρώστιας που απειλεί το τρωτό μας σώμα, της χημείας που θολώνει τη σκέψη μας, της ανάγκης μας για επιβίωση, της αυτοκαταστροφικής μανίας μας, της άνευ όρων παραίτησής μας, της ελπίδας μας. Το περπάτημα, η ομιλία, η εκούσια απομόνωση κινήσεων μελών του σώματος, η αντίθετη φορά κεφαλιού από το σώμα (μια μεταφορά της σύγκρουσης σάρκας και πνεύματος) είναι τα υλικά της παράστασης. Για μεγάλο μέρος του κοινού, “αυτό δεν είναι χορός”, για ένα άλλο εξίσου σεβαστό κομμάτι, “δεν είναι θέατρο”. Θα μπορούσα και να συμφωνήσω: είναι απλά σημείο των καιρών.

Στοιχεία ντοκυμαντέρ, μουσική, χορός, ακτιβισμός, in yer face theatre, αυτοσχεδιασμός, κι ότι άλλο μπορεί να βγει από το καπέλο ενός θαυματοποιού όπως ο Newson, όχι όμως για σκορπίσει χαμόγελα, αλλά για να παγώσει το χαμόγελο στα χείλη των ανέμελων θεατών.

φωτογραφία από το φιλμ cost of living