Mια Κυριακή στο παζάρι… των ρακοσυλλεκτών

Κατηφορίζοντας την Ιερά Οδό, λίγο μετά το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, στο δεξί σου χέρι ή αλλιώς στον σταθμό του Μετρό “Ελαιώνας” βρίσκεται το παζάρι των Ρακοσυλλεκτών. Όταν φτάνεις, μια μεγάλη ταμπέλα γράφει: «ο Σύλλογος Ρακοσυλλεκτών η Αλληλεγγύη Βορείου Ηπείρου και το Σωματείο η Ακρόπολη σας καλωσορίζουν στο παζάρι μας». Στα δεξιά της ίδιας ταμπέλας υπάρχει το παρακάτω μότο: «Ρόδα είναι και γυρίζει. Ρομά και μη Ρομά.»

Μόλις περάσεις το stand με τα κουλούρια, τα νερά και τα αναψυκτικά, πίσω από τον μαντρότοιχο, μια τεράστια Λαϊκή Αγορά χωρίς φρούτα και λαχανικά άλλα με κάθε λογής αντικείμενο της ανθρώπινης καθημερινότητας ανοίγεται μπροστά σου. Από Σπορτέξ, φουλάρια, πέδιλα, δίσκους, βιβλία του Γιάννη Μαρή από εφημερίδες, τεύχη από το περιοδικό Αντί και τις Εικόνες, βίπερ ΝΟΡΑ, βιντεοκασέτες, ρολόγια, φλιτζάνια, ποτήρια, μέχρι ηλεκτρικά σίδερα και οτιδήποτε περιλαμβάνει το νοικοκυριό ενός σπιτιού. Όλα λιγότερο ή περισσότερο χρησιμοποιημένα, φθαρμένα ή και φρεσκοπλυμένα σαν καινούργια.

Περπατώντας σκέφτεσαι «αν εγώ είμαι εδώ από περιέργεια, όλοι αυτοί τριγύρω τι ζητούν;». Η απάντηση έρχεται αμέσως από την κυρία που ζητάει καλύτερη τιμή στις κλωστές και τα μαλλιά.

Κυρία: ερχόμαστε κάθε Κυριακή.
Πωλητής: Ναι γιατί παίρνεις καλό πράγμα.
Κυρία: Ναι άλλα ερχόμαστε κάθε Κυριακή.

«Το καλό πράγμα» είναι σχετικό και εξαρτάται από το τι ψάχνεις και ζητάς στο παζάρι. Όταν η πλειονότητα των αντικειμένων κοστίζουν από 50 λεπτά μέχρι 2 Ευρώ και τα πιο ακριβά είναι με 10 και 20 Ευρώ, καταλαβαίνεις ότι οι προσταγές της μαζικής κατανάλωσης δεν χωρούν εδώ. Πολλά αντικείμενα είναι ανακατεμένα, ατάκτως τοποθετημένα, πάνω σε τεντόπανα και λινάτσες, λες και η εμπορική τους προώθηση θα χαρακτηρίζονταν από την φράση “όσο πιο πολύ κουραστείς για το βρεις, τόσο πιο πολύ θα σου αρέσει”. Και πράγματι είναι μεγάλη η χαρά όταν βρεις αυτό που σου αρέσει ή ψάχνεις, μιας και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι και μοναδικό, δεν έχει δεύτερο.

Οι άνθρωποι περπατούν και ψάχνουν, ανακατεύονται με τα ρούχα και τα αντικείμενα, τη σκόνη και τη λάσπη ενίοτε. Ελιτίστικες συμπεριφορές και ματιές ανωτερότητας δεν χωρούν στο παζάρι. Κανείς δεν κρύβει την προέλευση των αντικειμένων ή τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουν οι πωλητές. Όμως μιζέρια όχι. Δεν ζητά κανείς λύπηση. Είναι μια ειλικρινής συναλλαγή. Όλοι ψάχνουν την χαμηλή τιμή και την μοναδική ευκαιρία, κάνοντας παζάρι. Όπως φώναζε και ο πωλητής του πιο μεγαλοπρεπούς εκθέματος, μιας τηλεόρασης από τις πρώτες επίπεδες και ενός dvd player, τα όποια ήταν σε λειτουργία και πρόβαλλαν μια ταινία: «Πείτε ρε παιδιά 5 ευρώ, 10 ευρώ. Παζάρι είναι. Μη με ρωτάτε πόσο κάνει.»

Η βόλτα τελειώνει και σκέφτεσαι: «εκείνα τα πορσελάνινα βαζάκια με τα βιολετί λουλουδάκια είναι ίδια με αυτά που είχε η γιαγιά στο χωριό» ή «μήπως εκείνο το cd με τις Επιτυχίες Μinos 1995 είναι εκείνο που πετάξαμε τότε στη μετακόμιση;» ή «μήπως είναι δικό μου;». Σήκω νωρίς την Κυριακή και ανακάλυψε το παζάρι. Θα έχεις χρόνο να ψάξεις και να βρεις αυτό που θέλεις. Αν θέλεις κάτι. Σε κάθε περίπτωση, στις δύο το μεσημέρι το παζάρι αποτελεί παρελθόν.