Είδαμε τους «Ήρωες» στο Μικρό Παλλάς- Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Τους «Ήρωες» τους είχα ξαναδεί πριν αρκετά χρόνια και είχα διασκεδάσει με τη ροκ διάθεσή τους. Αν και με το πέρασμα του χρόνου πολλές λεπτομέρειες δεν τις θυμάμαι, μπορώ να πω ότι στη νέα παράσταση υπάρχουν κοινά στοιχεία, αλλά και αρκετές διαφορές. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει από το πρόγραμμα το αγαπημένο σκετς όλων, ο Θ. Αλευράς να παίζει την φυματική Ρωσίδα αριστοκράτισσα, που ταξιδεύει με το τρένο σε όλο τον κόσμο, σπέρνοντας παντού την γκαντεμιά της και στέλνοντας γράμματα στον αγαπημένο της, που ποτέ δεν είναι εκεί.

Ωστόσο, κάποια σκετς που αφορούσαν περισσότερο τα ζητούμενα εκείνης της εποχής, έχουν αφαιρεθεί, ενώ έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα άλλα σατιρικά κομμάτια, που παρωδούν τη σχέση των ανθρώπων με το Facebook, τον Μπογδάνο, τον Παντελίδη, το αλλοδαπό μοντέλο που παριστάνει την αγαπητικιά του κρυφογκέι, την οικονομική κρίση και το αντιγερμανικό πνεύμα και άλλα φαινόμενα, που εμφανίσθηκαν τα τελευταία χρόνια. Η σάτιρα και η επιθεώρηση, άλλωστε, ως είδος, έχει μεγάλη ευελιξία στο να αφομοιώνει στοιχεία της εποχής και της καθημερινότητας. Έτσι, το πρόγραμμα δείχνει ιδιαίτερα ζωντανό και αρκετά επίκαιρο, χωρίς όμως να έχει χάσει εκείνα τα στοιχεία, που έκαναν το κοινό πριν από χρόνια να το αγαπήσει.

Οι «Ήρωες» δεν είναι μια πολιτική σάτιρα. Είναι ένα διασκεδαστικό θέαμα, με αρκετές αναφορές στο θέατρο και τα καλλιτεχνικά του ρεύματα, που παρωδεί τις κοινωνικές σχέσεις, τα προβλήματα της καθημερινότητας, τη μοναξιά των ανθρώπων, το ρατσισμό εις βάρος της διαφορετικότητας, τη βία στις σχέσεις, τα ναρκωτικά. Επίσης, ακούγονται πολλά τραγούδια με live μουσική, που συνδυάζει αρκετά είδη μουσικής, από το έντεχνο λαϊκό και το ροκ, μέχρι το σκυλάδικο (που παρωδείται βέβαια) και το Tranquilla σε μια πολύ αβανταδόρικη εμφάνιση του Αλευρά, που βγάζει γέλιο.

Στο πρώτο μέρος η παράσταση συνδυάζει τον κωμικό και τον δραματικό χαρακτήρα. Το χιούμορ συνδυάζεται με τον λυγμό και είναι συχνά μαύρο, ενώ δίνεται μεγάλη έμφαση στα προβλήματα της καθημερινότητας. Στο δεύτερο μέρος η παράσταση έχει πιο εκρηκτικό ρυθμό, πιο μεγάλη αφοσίωση στο να κάνει τον κόσμο να γελάσει, πιο πολλά και πιο διασκεδαστικά τραγούδια. Ο Αλευράς φυσικά είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Τραγουδάει, χορεύει, έχει φοβερές ατάκες και δυνατές υποκριτικές στιγμές. Παρασύρει και τους υπόλοιπους –και ιδίως τον Κωνσταντίνο Καϊκή– σε ένα δυναμικό κωμικό τέμπο. Συνολικά, υπάρχουν αρκετές ανατροπές, καλή διάθεση, ψαγμένες ατάκες, που προσφέρουν άφθονη διασκέδαση. Ακόμα, πολύ καλή τραγουδίστρια είναι η Βίκυ Καρατζόγλου. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Μια καλοστημένη, σοφιστικέ και καθαρά ελληνική μεταμοντέρνα επιθεώρηση, που ειδικά στο δεύτερο μέρος προσφέρει άφθονη ψυχαγωγία και πολύ γέλιο. Οι «Ήρωες» επικαιροποιημένοι και φρέσκοι, αλλά χωρίς να έχουν χάσει την ταυτότητα τους, επιστρέφουν δυναμικά.

Γιώργος Σμυρνής