Μόνικα Κολοκοτρώνη: Ο έρωτας, σε κάθε εποχή, είναι ένας. Και εάν υπάρξει νικά όλα τα εμπόδια

Συζητώντας μαζί της, διαπιστώνεις αμέσως ότι πίσω από την “εύθραυστη” εικόνα της που θυμίζει τις μπαλαρίνες του Μανέ, κρύβεται μια πολύ δυναμική προσωπικότητα, γεμάτη πάθος, που είναι πρόθυμη να δουλεύει ατελείωτες ώρες, ακόμα και διδάσκοντας θέατρο σε μαθητές δημοτικού, προκειμένου να μπορεί ελεύθερα να κυνηγάει τα θεατρικά της όνειρα.

Αυτή την περίοδο, τ’ όνειρό της ζωντανεύει μέσα από το ρόλο της “Ελέγκως” στο έργο “Πιτσιμπούργκο“, που βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα της Σώτης Τριανταφύλλου. Η Μόνικα Κολοκοτρώνη μάς συστήνει την ηρωίδα που ερμηνεύει και μας μιλά για τους… vintage και σύγχρονους έρωτες και για τη θεατρική πραγματικότητα που θα ήθελε να ζει στην Ελλάδα.

Ποια είναι με λίγα λόγια η ιστορία του έργου;
Το έργο της Σώτης Τριανταφύλλου «Πιτσιμπούργκο» είναι η ιστορία ενός νέου ζευγαριού που αγωνίζεται για μία καλύτερη ζωή. Με σύμμαχο την αγάπη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον, τολμούν ν’ αποχωριστούν. Ο Δημοσθένης μεταναστεύει στην Αμερική για να εργαστεί με αξιοπρέπεια και να ετοιμάσει ό,τι χρειάζεται εκεί για να ζήσει με τη γυναίκα του, την Ελέγκω: “Ένα σπίτι με κήπο ν’ αναπνέουμε καθαρό αέρα”. Η Ελέγκω περιμένει στη Χίο το εισιτήριο που θα την πάει κοντά του. Ο καιρός όμως, περνά, οι μήνες, τα χρόνια. Μια οικονομική ατυχία του Δημοσθένη καθυστερεί το ταξίδι της. Πολύπαθοι πρόσφυγες φτάνουν στη Χίο με αποσκευές τη φτώχεια και τις αρρώστιες. Η Ελέγκω ασθενεί. Το εισιτήριο φτάνει. Αλλά…

Ποιο είναι το στοιχείο που σας γοητεύει στο κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου;
Η μινιμαλιστική γραφή της και τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτήν χωρίς μελοδραματισμούς και επιτηδευμένα λόγια.

Το έργο αφορά μια ιστορία αγάπης στις αρχές του περασμένου αιώνα που δοκιμάστηκε σκληρά και παρ’ όλα αυτά άντεξε. Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σήμερα; Πιστεύετε ότι στην εποχή μας μπορούν να υπάρξουν τέτοιοι έρωτες;
Τα πράγματα, δυστυχώς, είναι τα ίδια και σήμερα. Σαν να ταξιδεύουμε πάνω σ’ έναν κύκλο. Έχουν αλλάξει μόνο τα πρόσωπα και οι αιτίες. Ακόμη μεταναστεύουμε, ακόμη δουλεύουμε σκληρά μόνο για να έχουμε τ’ απαραίτητα. Ακόμη στερούμαστε τους αγαπημένους μας κι όχι μόνο αυτούς που φεύγουν, αλλά κι αυτούς που μένουν, αφού οι υποχρεώσεις της καθημερινής επιβίωσης έχουν γίνει τόσο απαιτητικές, που δεν υπάρχει χρόνος γι’ αυτούς. Ο έρωτας, όμως, ευτυχώς, είναι ένας. Σε όποια εποχή κι αν γεννηθεί. Το δύσκολο είναι να υπάρξει. Αν όμως υπάρξει, τότε όλα τ’ αντέχει και τα νικά.

Ο έρωτας του ζευγαριού παραμένει ζωντανός μέσα από τις επιστολές που ανταλλάσσουν, παρόλο που οι ίδιοι είναι αγράμματοι. Σήμερα ο τρόπος επικοινωνίας έχει αλλάξει εντελώς. Πιστεύετε ότι αυτό έχει επίδραση στον τρόπο που εκφραζόμαστε; Η αμεσότητα της επικοινωνίας μάς φέρνει πιο κοντά ή μας απομακρύνει από τα πραγματικά συναισθήματά μας;
Το ζήτημα είναι να επικοινωνούμε με αλήθεια. Δεν έχει σημασία το μέσο ή ο τρόπος. Σίγουρα παλιότερα, αν κάποιοι ζούσαν μακριά ο ένας από τον άλλον, ήταν πολύ πιο δύσκολο να ανταλλάσσουν νέα ή συναισθήματα. Αλλά όποτε συνέβαινε, ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Κι αυτή είναι η ουσία. Σήμερα όλα γίνονται εύκολα. Εύκολα μιλάμε. Εύκολα ακούμε. Εύκολα κοιτάμε. Εύκολα αγγίζουμε. Εύκολα μυρίζουμε. Εύκολα αγαπάμε. Εύκολα χωρίζουμε. Εύκολα ξεχνάμε. Ας αναρωτηθούμε για μια στιγμή: Ποιά είναι η ουσία;

Εάν η Ελέγκω και ο Δημοσθένης ζούσαν σήμερα ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η εθνικότητά τους;
Δεν πιστεύω σ’ εθνικότητες, φυλές ή φύλα. Πιστεύω στον άνθρωπο, όπου κι αν ζει όπως κι αν ζει. Οι ήρωες του έργου, όπως και σε κάθε έργο είναι οικουμενικοί και διαχρονικοί. Είναι εγώ, εσύ, αυτός, αυτή.

Υπάρχουν κάποιοι ρόλοι που ονειρεύεστε να ερμηνεύσετε κάποια στιγμή;
Πολλοί, γιατί ουσιαστικά είμαι πολύ νέα ηθοποιός. Προς το παρον οι ρόλοι έρχονται και με βρίσκουν και όταν γίνεται αυτό δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον. Τώρα αγαπώ κι ονειρεύομαι την Ελέγκω.

Είστε και δασκάλα θεατρικής αγωγής. Ποιο όφελος θεωρείτε ότι αποκομίζουν τα παιδιά από αυτό το μάθημα;
Μαθαίνουν πώς από το τίποτα μπορείς να παράγεις και να δημιουργείς. Πώς μπορείς να μεταμορφώνεσαι σε ό,τι έχεις ονειρευτεί. Πως δεν έχει σημασία η εμφάνιση γιατί μπορείς να την αλλάξεις ανα πάσα στιγμή. Πως σημασία έχει η αληθινή έκφραση, ο σεβασμός και η επικοινωνία με τους άλλους. Πως η ζωή είναι ένα παραμύθι.

Παρά την κρίση, οι θεατρικές παραγωγές πληθαίνουν. Πώς το κρίνετε αυτό; Υπάρχει κοινό για τόσες πολλές παραστάσεις;
Είναι πολύ όμορφο που άνθρωποι δημιουργούν, γιατί πιστεύω πως επαναστατούν με κάποιο τρόπο μέσα από αυτό. Το άσχημο είναι όταν αυταπατάσαι πως μπορείς το θέατρο να το κάνεις εμπόριο. Η δική μου γνώμη είναι πως το θέατρο είναι λαϊκή τέχνη και θα έπρεπε να είναι ανοιχτό σε όλους, χωρίς αντίτιμο εισιτηρίου. Για τους δημιουργούς θα έπρεπε το κράτος να είχε εξασφαλίσει ένα ποσό, γιατί το έργο των ηθοποιών και των συντελεστών είναι λειτούργημα. Όπως του δασκάλου. Σήμερα το Εθνικό θέατρο θα έπρεπε να είχε τις πόρτες του ανοιχτές σε όλους σαν να ήταν εκκλησία. Ελπίζω στο μέλλον κάτι ν’ αλλάξει γιατί πολύ φοβάμαι πως όλοι θα βαρεθούμε να ταλαιπωρούμαστε με τα ίδια και τα ίδια και θα σταματήσουμε να δημιουργούμε επί σκηνής.

Ιnfo: To έργο “Πιτσιμπούργκο” σε σκηνοθεσία του Μπάμπη Κλαλιώτη με τη Μόνικα Κολοκοτρώνη και τον Πανάγο Ιωακείμ παίζεται από τις 30 Οκτωβρίου κάθε Πέμπτη στις 21.00 στο θέατρο Ελυζε.