O Γιάννης Αλεξίου μας ξεναγεί στο 4ο «Vinyl is Back»

Καταρχήν Γιάννη να σ’ ευχαριστήσω πολύ και ξεκινώντας θα ήθελα να σε ρωτήσω τι σημαίνει για σένα προσωπικά το βινύλιο, πότε και σε τι ηλικία ξεκίνησε η σχέση σου μ’ αυτό;
Το βινύλιο είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου μια ζωή μέσα στα δισκάδικα να ψάχνω βινύλια και να αγωνιώ να αποκτήσω τους δίσκους που ανακαλύπτω στα ράφια των δισκοπωλείων και γίνονται αυτόματα άμεση ανάγκη μου για την δισκοθήκη μου. Ακόμη και όταν δουλεύω περνούν βινύλια από το μυαλό μου και κλέβω χρόνο για σημειώσεις και αναζητήσεις στο διαδίκτυο που με κρατούν ζεστό μέχρι να παίξουν στο πικ-απ μου. Πολλές φορές το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μέχρι να τους κάνω δικούς μου είναι βασανιστικό. Η σχέση μου με την ξεκινά σε βρεφική, θα έλεγα, ηλικία καθώς οι γονείς είναι άνθρωποι που αγαπούν την μουσική που υπήρχε ανέκαθεν στο σπίτι μας. Η σχέση μου με το βινύλιο αρχίζει όταν πιτσιρικάς βρήκα μια σακούλα με δίσκους ξεχασμένους στο πατάρι του σπιτιού μας σε μια παιδική εξερεύνησή μου! Οι περισσότεροι ήταν 45 στροφών. Μόλις τους έπιασα στα χέρια μου ένοιωσα ότι ήταν κάτι πολύτιμο και μπήκα αμέσως στην περιέργεια να τους ακούσω στο πικ-απ μας. Σε όλα αυτά αναφέρομαι στο βιβλίο μου Βινύλιο, τα καλύτερά μας χρόνια που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Φαρφουλάς. Μια έκδοση που μιλά για την αρρώστια του συλλέκτη βινυλίων και μια εποχή, διαφορετική, χωρίς ίντερνετ, καλό ραδιόφωνο, δισκάδικα στην κάθε γειτονιά. Την εποχή που το δώρο ενός δίσκου ήταν πρόταση και την εποχή που πήγαινε ο ένας στο σπίτι του άλλου και έπαιρνε μαζί του πέντε – δέκα δίσκους να τους ακούσουν. Ταυτόχρονα αποτελεί κι ένα χρήσιμο οδηγό για νέους λάτρεις του βινυλίου που ψάχνουν καλούς δίσκους μέσα από τα βιώματα ενός βινυλιά, από την εφηβεία των θρυλικών 80s ως τις μέρες μας. Περιγράφονται θρυλικά δισκάδικα-στέκια που αφήσανε εποχή ενώ γίνεται και μια καταγραφή των σημερινών δισκάδικων που αναβιώνουν ξανά στις μέρες μας, μετά από την παροδική, όπως αποδείχτηκε, επέλαση των CDs και των Megastores. Το βιβλίο συμπληρώνεται από ανεκδοτολογικές αφηγήσεις καταξιωμένων Ελλήνων και ξένων μουσικών μέσα από τις συνεντεύξεις που μου έχουν παραχωρήσει και αναφέρονται σε βινύλια τους, κατά την πολυετή μου πορεία ως μουσικός ρεπόρτερ.

Θυμάσαι ποιο ήταν το πρώτο σου βινύλιο κι από πού το είχες αγοράσει;
Το πρώτο βινύλιο που αγόρασα ήταν το Who Are You των Who, τα Χριστούγεννα του 1978, με χρήματα του παππού μου, του Κώστα, για να δοκιμάσουμε το πικ-απ που μόλις μου είχε πάρει δώρο ο πατέρας μου, ένα Dual 1224. Ήταν το καλύτερο στην εποχή του. Το έχω ακόμα κι εκεί παίζω τα βινύλια μου, 36 χρόνια τώρα. Τον αγόρασα 220 δραχμές από το δισκάδικο της γειτονιάς μου, την Πυραμίδα, απέναντι από τη Λεόντειο στη Νέα Σμύρνη. Ο δίσκος αυτός των Who, μόλις είχε κυκλοφορήσει και πρωτοάκουσα μερικά τραγούδια στην θρυλική ραδιοφωνική εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη, το Ποπ Κλαμπ, στο κρατικό ραδιόφωνο, κύρια πηγή ενημέρωσης στα 70ς και 80ς. Είναι έως σήμερα στα αγαπημένα μου βινύλια, ενώ λατρεύω τους Who.

Το βινύλιο είναι μια αγάπη που ξεκίνησε από εσένα ή την έχεις κληρονομήσει από τους γονείς σου;
Οι γονείς μου ασφαλώς κι έπαιξαν ρόλο γιατί άκουγαν πολύ μουσική, κυρίως από κασέτες τότε. Tα βινύλια τα έβαλα μόνος στη ζωή μου με το πικ-απ που μου πήρε ο πατέρας μου σε ηλικία 11 ετών. Εξ αρχής είχα άλλα ακούσματα από εκείνα των γονιών μου, καθώς η ροκ μουσική που κυριαρχούσε στο μουσικό τοπίο στα τέλη των 70ς και στις αρχές των 80ς καθόρισε το μουσικό μου γούστο, την ίδια μου τη ζωή καθώς και τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Η ροκ μουσική απωθούσε τους γονείς μου, που άκουγαν κυρίως ελληνική μουσική. Οι κοινές μας προτιμήσεις εντοπίζονται κυρίως στη δεκαετία του ’50 και το rock’n’roll, το οποίο με άγγιξε από την αρχή. Στις εκδρομές παίζαμε εναλλάξ κασέτες με τις προτιμήσεις μας. Συνήθως έπαιρνα μαζί μου 50ς μουσική, ώστε να μην τους πέφτουν βαριά γκρουπ, όπως οι Doors, οι Lynyrd Skynyrd, οι Status Quo και άλλα αγαπημένα μου τότε. Έτσι στη διαδρομή εναλλάσσονταν ένα ρεπερτόριο από Elvis και Bill Haley μέχρι Μανώλη Μητσιά, Γιώργο Νταλάρα, Γρηγόρη Μπιθικώτση, αλλά και Λουκιανό Κηλαηδόνη και Χάρρυ Κλυνν.

Σίγουρα θα υπάρχουν, όχι μόνο ένας αλλά αρκετοί δίσκοι απ’ όσους διαθέτεις, που ποτέ δεν θα αποχωριζόσουν, αλλά και που σίγουρα έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου. Ας αναφέρουμε μερικούς…
Όλα τα βινύλια της δισκοθήκης μου, και τα 9.000 βινύλια είναι όλοι δίσκοι που μου αρέσουν και τους έχω διαλέξει έναν προς έναν. Στα πιο αγαπημένα μου βινύλια θα αναφέρω τους δίσκους των Elvis Presley, Doors, Rolling Stones, Beatles, Lynyrd Skynyrd, Frank Zappa, Who, Socrates, Buddy Guy, των οποίων έχω τα άπαντα που κυκλοφόρησαν. Είναι τα ονόματα που, όπως λέμε, σε περίπτωση σεισμού, θα διάλεγα να πάρω μαζί μου! Επίσης τον μοναδικό δίσκο των Serpent Power που με έβαλε στην ψυχεδέλεια.

Τι ακριβώς είναι το «Vinyl is Back»;
Το«Vinyl is back» είναι ένα show με πρωταγωνιστή το βινύλιο! Στην ουσία ένα σύγχρονο παζάρι δίσκων που ταυτόχρονα είναι σημείο συνάντησης των μουσικόφιλων, κάτι που συμβαίνει μόνο στα φεστιβάλ μουσικής, όπου ο κόσμος χαίρεται να συνευρίσκεται με άλλους ανθρώπους, με σημείο αναφοράς την μουσική, για να ζήσει την στιγμή αυτή. Η μεγάλη επιτυχία των τριών προηγούμενων διοργανώσεων επιτρέπει να μιλάμε για την μεγαλύτερη γιορτή βινυλίου που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Χιλιάδες κόσμου προσέρχεται στη διάρκεια του τριημέρου για να βρει συλλεκτικούς δίσκους, ελληνικούς και ξένους, να ενημερωθεί για τις νέες κυκλοφορίες σε βινύλια, να δει τα καινούργια πικάπ και να πάρει κι ένα για το σπίτι του να παίξει τα βινύλιά του, να βρει αξεσουάρ για το πικάπ του. Στη διάρκειά του οι φίλοι της μουσικής και του βινυλίου έχουν την ευκαιρία να συνομιλήσουν, να ανταλλάξουν απόψεις για την μουσική, να δουν από κοντά αγαπημένους τους καλλιτέχνες που επισκέπτονται το χώρο και ψάχνουν επίσης δίσκους και όλα αυτά στο επιβλητικό κτίριο του Μηχανουργείου στον πάντα ελκυστικό και εύκολα προσβάσιμο χώρο της Τεχνόπολις, στο Γκάζι. Στόχος του «Vinyl Is Back» είναι να περάσει το βινύλιο στους νέους και να χαρούν κι εκείνοι τον τελειότερο τρόπο ακρόασης της μουσικής. Όταν ακούς βινύλιο συγκεντρώνεσαι μ’ ένα μαγικό τρόπο στην μουσική, ενώ όταν ακούς cd μπορεί εύκολα να σου αποσπάσει κάτι την προσοχή. Το βινύλιο είναι μυσταγωγία.

Είσαι η «ψυχή» της διοργάνωσης ο τίτλος πραγματικά σου ανήκει, η ιδέα από ποιόν ξεκίνησε ποιος πήρε την απόφαση γι αυτό το εγχείρημα και πόσο καιρό πήρε για να στηθεί;
Ευχαριστώ πολύ για το χαρακτηρισμό, αποτελεί τίτλος τιμής για μένα. Η ιδέα της διεξαγωγής του «Vinyl is back» ανήκει στον Δημήτρη Αντωνάκο, ιδρυτή της εταιρίας Demand Customized Markeitng που διοργανώνει πολλές πετυχημένες εκθέσεις και εκδηλώσεις κάθε χρόνο, με διαφορετικό αντικείμενο από τις οποίες προτείνει και εναλλακτικούς τρόπους επιβίωσης στην πόλη και έξυπνες λύσεις όπως το Design Lab για την αρχιτεκτονική και το design, το Material Lab έκθεση για σύγχρονα υλικά, αρχιτεκτονικό φωτισμό και ειδικές κατασκευές, το Shop and Retail έκθεση για κατασκευή, ανακαίνιση, διακόσμηση και εξοπλισμό χώρων, αλλά και το 100 % Hotel Show που αφορά τον εξοπλισμό, αλλά και ότι έχει σχέση με τον κόσμο των ξενοδοχείων, της φιλοξενίας και του τουρισμού. Μόνο το «Vinyl is back» από τις εκθέσεις της Demand, έχει αντικείμενο τα βινύλια. Από την πλευρά μου έχω αναλάβει το κομμάτι της προβολής και επικοινωνίας της εκδήλωσης και ο Κώστας ο Δαμίγος αναλαμβάνει τις συμμετοχές στο «Vinyl is back». Όλοι μας όμως συμβάλλουμε στη γενικότερη οργάνωση καθώς πρόκειται για ένα πολυσχιδή πρότζεκτ που κάθε φορά χρειάζεται να υπερβάλλουμε εαυτόν για να φτάσουμε στο αποτέλεσμα αυτό. Είναι κάτι που μας απασχολεί μ’ ένα τρόπο όλο το χρόνο. Και οι τρεις λατρεύουμε την μουσική, τα βινύλια και τον ήχο τους κι έχουμε δισκοθήκες. Αυτό είναι που πραγματικά μας ενώνει και μας δίνει φτερά να κρατάμε το Vinyl is back σε ένα υψηλό επίπεδο ώστε να έχει ανταπόκριση σε ένα μεγάλο κοινό που έρχεται στην Τεχνόπολη.

Παρόμοιες διοργανώσεις γίνονται πολλά χρόνια σε άλλες χώρες. Μήπως άργησε να ξεκινήσει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και με την μορφή που έχει;
Τα παζάρια δίσκων ξεκίνησαν το 1993 στην Ελλάδα, από το θρυλικό West του Μάκη Σαλιάρη στη οδό Βουλιαγμένης και συνεχίστηκαν με επιτυχία στο Ρόδον του Φώτη Μπόμπολα, όπου έγιναν θεσμός. Κατά καιρούς διοργανώνονταν παζάρια δίσκων σε διάφορους χώρους – μέχρι σήμερα συμβαίνει αυτό – αλλά το «Vinyl is back» στην Τεχνόπολη είναι το πιο πετυχημένο καθώς προσελκύει χιλιάδες κόσμου σε ένα μεγάλο χώρο, το τριήμερο διεξαγωγής του, σε κεντρικό σημείο της Αθήνας, το Γκάζι. Και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις διοργανώνονται μεγάλα παζάρια δίσκων, όπως στο Βερολίνο, στο Άμστερνταμ, στο Λονδίνο και φυσικά σε διάφορες μεγάλες πόλεις της Αμερικής, χρόνια τώρα, με τη διαφορά ότι στο εξωτερικό αρκετά παζάρια διεξάγονται σε ανοιχτούς χώρους και διαφημίζονται τόσο που συγκεντρώνουν κόσμο, αλλά και συμμετοχές εκτός κράτους διεξαγωγής του. Αυτός ο προσανατολισμός είναι και στα δικά μας σχέδια στο μέλλον.

Φέτος για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, γίνεται κάθε έξι μήνες. Κάποιοι έχουν ζητήσει να γίνεται σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα αυτό είναι κάτι που το συζητάτε ή είναι ακόμη νωρίς;
Αυτό είναι κάτι που μας έχει προβληματίσει, αλλά πιστεύουμε ότι η αίγλη και η επιτυχία που έχει το «Vinyl is back» έγκειται ακριβώς στο λόγο ότι δεν έχει την συχνότητα αυτή που θα το οδηγήσει πιθανώς σε μια φθορά.

Τρεις μέρες γιορτής και χιλιάδες δίσκοι βινυλίου. Τι είδους εκπλήξεις θα υπάρξουν για τους επισκέπτες;
Το κυρίως μενού είναι τα βινύλια. Από εκεί και πέρα θα υπάρχουν κάποια happenings όπως το Mystery Bag που θα βάλει τον κόσμο στο κυνήγι σπάνιων δίσκων που θα περιέχονται σε μαύρες σακούλες, η κλήρωση ενός πικ-απ κι ενός ενισχυτή προσφορά της east electronics, το show των Breaktablists της περιώνυμης ομάδας hip-hop d.j. μέλος της οποίας είναι ο D.J. Mode που μπήκε στην 8αδα των καλύτερων του κόσμου στο διαγωνισμό που έγινε πρόσφατα στην Αγγλία, η φωτογραφική έκθεση Μέρες Βινυλίου του καλλιτεχνικού σχολείου Ash in Art και η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου Βινύλιο, τα καλύτερά μας χρόνια, επίσης στη διάρκεια του Vinyl is back. Ο αυθορμητισμός μας και το μεράκι μας σίγουρα κρύβει και άλλες εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής.

Επιστροφή στο βινύλιο λοιπόν σε μια εποχή που έχουν κλείσει τα μεγάλα καταστήματα πώλησης αυτών που πουλούσαν κυρίως cd, ανοίγουν όμως νέα καταστήματα δίσκων που στην πλειοψηφία θα πωλούν δίσκους βινυλίου κι αυτό είναι αρκετά ενθαρρυντικό. Πόσα είναι περίπου αλλά τι γίνεται και στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας, υπάρχει μια εικόνα;
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν λειτουργούν 57 δισκάδικα με βινύλια (με ή χωρίς cd) στην Αθήνα (και στον Πειραιά), εκ των οποίων 32 στο κέντρο, 10 στα Εξάρχεια και 6 στο Μοναστηράκι. Στην υπόλοιπη Ελλάδα τα περισσότερα δισκάδικά είναι στη Θεσσαλονίκη, περίπου 20, ενώ υπάρχουν δισκάδικα με βινύλια και σε άλλα μέρη της χώρας, όπως δύο στην Πάτρα (Flashback, και Musical), ακόμη και στην Μύκονο, η Δισκοθήκη. Τελευταία άνοιξαν δύο καινούργια δισκάδικά στο κέντρο του Πειραιά με καινούργια βινύλια. Επίσης βινύλια, πλέον, υπάρχουν και σε αλυσίδες καταστημάτων όπως στο Public και στο Ιανός.

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες νέοι αλλά και παλιοί που αρχίζουν πλέον να κάνουν εγγραφή σε δίσκους βινυλίου. Να αναφέρουμε μερικούς;
Αν μιλάμε για την Ελλάδα, γιατί στο εξωτερικό σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες βγάζουν τη δουλειά τους σε βινύλιο, όλο και περισσότεροι κυκλοφορούν τις νέες δουλείες τους αποκλειστικά σε βινύλιο ή και στα δύο format, δηλαδή βινύλιο και cd. Αυτή την στιγμή το βινύλιο πουλάει περισσότερο από το cd! Έτσι το προτιμούν καλλιτέχνες απ’ όλο το φάσμα της μουσικής. Θα αναφέρω μερικά ονόματα που βγάζουν βινύλια ή έχουν προγραμματίσει να βγάλουν μέχρι το τέλος του χρόνου στην χώρα μας, όπως οι Τζίμης Πανούσης, Χρήστος Νικολόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη, Χρήστος Δάντης, Γιάννης Αγγελάκας, Παύλος Παυλίδης, Σταύρος Ξαρχάκος, Last Drive, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Χάρις Αλεξίου, Μπάμπης Παπαδόπουλος, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Φοίβος Δεληβοριάς, Πέτρος Θεοτοκάτος, Nalyssa Green, Κόρε Ύδρο, Empty Frame, Νίκος Ξυδάκης, Νατάσσα Μποφίλιου, Echo Train, Mr. Z, Film, Bleach, Pop Eye, Jane Doe κ.α. Τα βινύλια που τυπώνει κάθε Έλληνας καλλιτέχνης είναι από 300 έως 1.500 κόπιες και σε ορισμένες περιπτώσεις ανατυπώνονται μετά την εξάντλησή τους.

Το ενθαρρυντικό είναι ότι όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι αναζητούν δίσκους βινυλίου και από την άλλη οι πωλήσεις των cd βρίσκονται πλέον σε χαμηλό επίπεδο. Τι μηνύματα έρχονται από το εξωτερικό; 
Το ίδιο συμβαίνει και στο εξωτερικό. Δηλαδή, το βινύλιο πουλάει περισσότερο τώρα από το cd. Όπως πληροφορούμαι στην Αμερική, η αναλογία είναι 80 % βινύλιο και 20 % cd. Επίσης υπάρχει μεγάλη αύξηση στις πωλήσεις πικ-απ, όπως και στη χώρα μας. Στο προηγούμενο «Vinyl is back» πουλήθηκαν πολλά πικ-απ. Η αύξηση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλματώδης, αλλά σίγουρα σταθερή με σημαντική ανοδική τάση. Όσο για τα cd έχει πέσει σημαντικά η τιμή των μεταχειρισμένων κυρίως cd, ενώ υπάρχουν προσφορές και σε καινούργια cd, αλλά οι πωλήσεις τους είναι χαμηλές. Στην Αμερική τα πουλούν με το κιλό ! Το βινύλιο το εμπιστεύεται και όλη η παλιά φρουρά των ρόκερς, έτσι φέτος έβγαλαν βινύλια, ονόματα όπως οι Robert Plant, Neil Young, Eric Clapton, Roger Daltrey – Wilco Johnson, Ian Anderson, Leonard Cohen, Pink Floyd και μάλιστα είναι όλα πολύ καλά άλμπουμ και σε εξαιρετικά προσεγμένες εκδόσεις!

Σ’ ευχαριστώ πολύ και καλή επιτυχία στο «Vinyl is Back» και στο βιβλίο σου!
Επίσης ευχαριστώ για την όμορφη συνέντευξη!