Αλκίνοος Ιωαννίδης: μ’ εκνευρίζει που κάθε ωραία και ευγενική σκέψη απαξιώνεται και θεωρείται ουτοπική

Ο πατέρας ζωγράφος, η μητέρα πέρασε από ραδιόφωνο και θέατρο, ενώ ο αδερφός αγάπησε την ποίηση. Βιβλία και δίσκοι, αυτό είναι το οικογενειακό σκηνικό που θυμάται από τα παιδικά του χρόνια: «Πάντα ακούγαμε μουσική, αλλά ακούγαμε πραγματικά. Δεν έπαιζε μουσική στο σπίτι απλά για να ακούγεται κάτι. Έβγαινε ένας καινούργιος δίσκος του Χατζιδάκι για παράδειγμα και ο πατέρας μου μας έλεγε “σήμερα δεν θα πάτε σχολείο, έφερα τον καινούργιο δίσκο του Χατζιδάκι και θα καθίσουμε να τον ακούσουμε”. Τον ακούγαμε και δύο και τρεις φορές, με μεγάλη χαρά. Όχι ως υποχρέωση. Ήταν πανηγύρι, βάζαμε το δίσκο και ήταν γιορτή μέσα στο σπίτι. Χατζιδάκις, Σαββόπουλος, Μαρκόπουλος… Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να μην είναι ακροατής».

Γεννήθηκε στην Κύπρο το 1969. Σπούδασε κλασική κιθάρα στο Ευρωπαϊκό Ωδείο Λευκωσίας. Το 1989 πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με την προοπτική να φύγει στο εξωτερικό για σκηνοθεσία κινηματογράφου. Η μουσική όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλο έρωτα τον στέριωσε για τα καλά εδώ. Σαν ηθοποιός, συμμετείχε στα «Μπακούρια» με τον Δημήτρη Πιατά. Το καλοκαίρι του 1993, υποδύθηκε τον Μοσχίονα στο έργο «Σαμία» του Μεvάvδρoυ με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, παράσταση που επανέλαβε με επιτυχία, πιο ώριμος πια, το καλοκαίρι του 2013. Το καλοκαίρι του 1996, συμμετείχε στο έργο «Άλκηστη» του Ευριπίδη, στο ρόλο του Απόλλωνα με το Θέατρο Τέχνης – Κάρoλoς Κoύv.

Δισκογραφικά, τον γνωρίσαμε το 1993, τέσσερα χρόνια μετά, το 1997, μας συστήθηκε σαν τραγουδοποιός. Σήμερα, ο επηρεασμένος από τους Έλληνες συνθέτες και την παραδοσιακή μουσική της Κύπρου, τη βυζαντινή και την κλασική, Αλκίνοος Ιωαννίδης συνεχίζει να πειραματίζεται, ψάχνει άλλους ήχους και νέες ενορχηστρώσεις. 

Κάπως έτσι, βήμα βήμα κατέκτησε την ιδιότητα του μουσικού, του καλού οργανοπαίκτη. Παραμερίζοντας τις φωνητικές σπουδές, χωρίς να απορρίπτει τη σημασία της μουσικής ερμηνείας, προχωράει μελετώντας. Αυτό είναι που τον οδήγησε το Μάρτιο του 2005, στη Ρωσία για να παρακολουθήσει μαθήματα σύνθεσης στο κονσερβατόριο της Αγίας Πετρούπολης με καθηγητή τον Μπορίς Τίσιενκο: «Παιδί, έκανα το ωδείο σαν αγγαρεία. Τώρα ήταν επιλογή ελευθερίας. Και ανάγκης. Πολλά κενά μου είχαν γίνει θεόρατα, πολλές απορίες είχαν μαζευτεί. Ακόμη και σαν ακροατής. Τα δικά μου κόλπα που επιστράτευα τόσο καιρό μου είχαν δώσει ό,τι καλύτερο μπορούσα να πάρω. Χρειαζόμουν νέα κενά, νέες απορίες, καινούργια άγνοια. Μου κάνει εντύπωση που εντυπωσιάζονται συχνά, και με θαυμασμό ή περιέργεια ρωτούν γιατί πήγα. Ενώ θεωρείται αυτονόητο για ένα στέλεχος εταιρίας ή για έναν τραπεζικό υπάλληλο να παρακολουθεί κάθε τόσο κάποια σεμινάρια και να επιμορφώνεται, για ένα καλλιτέχνη θεωρείται αρκετό να τρώει απ’ τα έτοιμα».

Σήμερα, η δισκοθήκη του φυλάει 14 προσωπικούς δίσκους και πολλές συμμετοχές. Καθένας τους ξεχωριστός. Όχι μόνο από το εξαιρετικό μουσικό περιεχόμενο αλλά από το σμίλευμα των τεχνών. Εξώφυλλα και σχέδια δια χειρός του πατέρα του, Άντη Ιωαννίδη, ντύνουν τα άλμπουμ, όπου λόγος και εικόνα συνωμοτούν ακριβά: «Θεωρώ το τραγούδι πάντρεμα τεχνών. Παντρεύεται η μουσική με τον λόγο, η ποίηση με το τέλος. Θα ήθελα λοιπόν να παντρέψω όσο περισσότερες τέχνες μπορώ μέσα σ’ ένα δίσκο. Τα υλικά που μπαίνουν δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, άσχετα με το υλικό του εκάστοτε δίσκου. Έχω ζήσει σε μια πνευματική συμφωνία με τους ανθρώπους της οικογένειάς μου και μέσα απ’ αυτήν βγαίνει ένα κοινό συναίσθημα. Βλέποντας αυτό το εξώφυλλο του πατέρα μου στον Δρόμο, εγώ ακούω όλο το δίσκο. Για μένα είναι ένα πέρα από το αν είναι ωραίο για τους άλλους όχι. Έχω μεγαλώσει μέσα σ’ αυτή την τέχνη και για μένα είναι μέρος και των ίδιων των τραγουδιών ακόμη. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να είναι το πρόσωπό μου στο εξώφυλλο. Από την άλλη, γιατί όχι; συμφωνώ με πολλούς που φωτογραφίζονται για το εξώφυλλο του δίσκου, ίσως το κάνω και εγώ αργότερα. Ο ίδιος ο πατέρας μου, μου το λέει αυτό. Εγώ επιμένω να γίνεται γιατί αισθάνομαι ότι ολοκληρώνει τη δουλειά μου».

Μοιράζεται σε βλέμματα, ηχεί συγκινήσεις και ακούει διαθέσεις. Δεν υπάρχει συνταγή στη δημιουργία του, απλώς μια παραγωγή καθολική. Μοιάζει να φέρει από τη γέννηση του, από τα πρώτα ερεθίσματα, από τις πρώτες ανώριμες μέχρι τις πιο σοφές εμπειρίες του, ένα ρόλο που δεν παύει να υπηρετεί. Μια τέχνη ακατέργαστη που έχει λόγο και υπόσταση. Η περίπτωση του Αλκίνοου Ιωαννίδη είναι ιδιότροπη. Αν και το κοινό του περιλαμβάνει κυρίως κορίτσια και γυναίκες, το έργο του, πλήρες και λειτουργικό, δεν παύει να επιδρά σε όλους.

Συγγενική μορφή. Από το πρώτο του ταξίδι, ερχόμενος από Κύπρο στη μεγάλη τότε Αθήνα, από τις πρώτες μουσικές διαδρομές του στο Αλ Χαλίλι, το πρώτο προσωπικό του δίσκο, τα πρώτα βράδια στις σκηνές, μέχρι τα κατάμεστα στάδια που γέμισε και συνεχίζει να γεμίζει. Θυμίζει ότι ακριβώς μας σύστησε.

Στη τέταρτη δεκαετία της ζωής του, φέρνει ακόμη στο νεαρό με την ιδιαίτερη φωνή και σεμνότητα, που μοιάζει με εκείνο το διπλανό, το φίλο, το γνωστό και τον άγνωστο που τόσο θαυμάζεις για όσα έχει να σου προσφέρει. Με φινέτσα, αισθητική, χαρακτήρα και ειλικρίνεια, έχει την ίδια αξία που μας πρωτοσύστησε τότε στα 23 του, και ξέρεις είναι δύσκολο πολύ, ο άνθρωπος να μη ξεχνά από πού ξεκίνησε, δύσκολο πολύ να σε κάνει να τον θυμάσαι ίδιο πάντα. Όχι στάσιμο, ίσα ίσα, μα όμοιο με εκείνο το παιδί που μέχρι σήμερα παίζει με τα μουσικά του παιχνίδια, που αρπάζει όργανα, φαλτσάρει, «ακροάζει» και ακροάζεται πρωταγωνιστές που τυχαίνει να σταθούν μπροστά του, ψάχνοντας για έμπνευση, γνωρίζοντας πολύ καλά το σκοπό του, το δώρο με το οποίο έχει ευλογηθεί.
Σμιλεύει κόσμους, ποιεί κόσμους, ικανούς να στεγάσουν τις μοναξιές σου, τους χρόνους σου, τους δρόμους και τους πόνους σου. Αυτό αν μη τι άλλο ορίζεται ως Τέχνη…

Ξεχωρίζει: Για το απαρέγκλιτο περιθώριο της ειλικρίνειας του 
Θαυμάζουμε: Τη σπουδαία επιλογή των μουσικών συνεργατών του
Θέλουμε: Να τον ακούσουμε και σε άλλα jazz αγγίγματα  
Μας αρέσει: Που έγινε πατέρας και ξέρει να το τιμάει
Μας ενοχλεί: –
Έχει δηλώσει: «Ο ρόλος του καλλιτέχνη σήμερα είναι αυτός που θα έπρεπε να είναι πάντα, σε εποχές εύκολες ή δύσκολες, ενδιαφέρουσες ή αδιάφορες. Υποχρέωσή του δεν είναι να γράφει τραγούδια-μανιφέστα ούτε να αναπαράγει έμμετρα την επικαιρότητα προκειμένου να γίνει πιο αγαπητός στο κοινό. Ούτε και το να γράφει αριστουργήματα είναι ανάμεσα στις υποχρεώσεις του. Φτάνει αυτό που κάνει να είναι το καλύτερο που μπορεί, να εμπεριέχει το αίσθημα και το βίωμά του και να το προσφέρει με ειλικρίνεια σε μας και στην τέχνη του. Αμέσως μετά, η ίδια η τέχνη, και όχι πια ο καλλιτέχνης, αναλαμβάνει να μας ανοίξει ένα παράθυρο στην άλλη όραση, στην άλλη σκέψη, να μας δώσει διεξόδους και λόγο ύπαρξης, να μας αποκαλύψει το κρυφό μέρος των πραγμάτων».

«Με εκνευρίζει λίγο η απαξίωση κάθε ωραίας και ευγενούς σκέψης αποκαλώντας την αμέσως ουτοπική. Μόνο μέσα από το όνειρο μπορείς να πας σε κάτι καλύτερο και ας μην φτάσεις στο όνειρο τελικά. Μόνο το ανέφικτο μπορείς να ονειρευτείς. Αυτό που πραγματικά πρέπει να πιστέψεις στα τρίσβαθα σου είναι το ανέφικτο. Λοιπόν, εκεί είναι ο στόχος. Τώρα πόσο κοντά σε αυτό θα φτάσει κάποιος, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, αλλά τουλάχιστον η διαδρομή πρέπει να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και ας μην φτάσεις ποτέ. Να κάνεις όμως μια διαδρομή χωρίς ουσία, προς μια κατεύθυνση, μεσοβέζικη, που να μην πλησιάζει καν αυτό το οποίο ονειρευόσουν, δεν νομίζω ότι έχει και κανένα νόημα.»

«Πιστεύω ότι ένα τραγούδι από τη στιγμή που εκδίδεται, εκδίδεται. Πάει τελείωσε! Μπορεί ο καθένας να το πάρει και να το κάνει ό,τι θέλει. Να το κουρελιάσει, να το σκίσει, να το σκοτώσει, να το βιάσει.»

«Δεν θέλω να διαπαιδαγωγήσω κανέναν μέσα από τις συναυλίες και τους δίσκους μου. Αν ένιωθα τέτοιο βάρος στις πλάτες μου, δεν θα είχα κάνει τίποτα στη ζωή μου. Να μοιραστώ θέλω πράγματα. Και οι άνθρωποι που έρχονται, θέλουν και αυτοί να μοιραστούν. Νιώθω, δηλαδή, ότι μετά τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον, το κοινό μου έχει αλλάξει. Δεν έρχεται ούτε για να διασκεδάσει ή να ψυχαγωγηθεί ή να μάθει κάτι, ούτε να συναντήσει τον πολλά υποσχόμενο σταρ, ή τον πνευματικό καθοδηγητή. Αυτή η βαθιά, αβίαστη, συχνά απλοϊκή μοιρασιά, είναι και ο λόγος που ευγνωμονώ το τραγούδι.»

Ιnfo: Από τις 31 Οκτωβρίου και για τέσσερα Παρασκευο-Σάββατα, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης εμφανίζεται στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Περισσότερες πληροφορίες, εδώ.