Alfred’s Elvis, close and personal
Είχαμε μείνει πολλή ώρα, εγώ κι ο σύντροφος Μάικ και κοιτούσαμε εκείνες τις φωτογραφίες του Elvis, σαν ο Εlvis να μας μιλούσε με κάποιο τρόπο μέσα από αυτές. Δηλαδή, αν εκείνες οι φωτογραφίες δεν έδειχναν το μέλλον και όσα θα συνέβαιναν στη συνέχεια, τότε δεν υπήρξαν ποτέ φωτογραφίες που να το κάνουν. Και δεν είχαμε καν στο πρόγραμμα (σιγά μην είχαμε και πρόγραμμα…) την επίσκεψή μας στο Grammy Museum, downtown LA, όπου ήταν η έκθεση, αλλά εκεί κοντά βρεθήκαμε και πήγαμε.Aπό τη Μαρία ΜαρκουλήΠηγή: Ιts my blender
Ανάμεσα σε άλλα πολλά και ωραία μας τράβηξαν την προσοχή οι φωτογραφίες του Elvis από τον Alfred Wertheimer, που έχει μείνει στην ιστορία σαν “ο φωτογράφος του Elvis” αφού εδώ, που τα λέμε, έχει ‘πιάσει’ στο φακό του, αυτό το άπιαστο που είχε o Presley και δεν το είχε κανένας άλλος.
Είναι λοιπόν ο Elvis εκεί που αρχίζει και γίνεται γνωστός και να έχει μεγάλη επιτυχία, το 1956 όταν η RCA έχει αγοράσει το συμβόλαιό του από την μικρή Sun του Sam Phillips στο Μέμφις.
Από τη στιγμή που βλέπεις τις εικόνες- τον Elvis στα παρασκήνια, τον Εlvis να δίνει ένα φιλί σε μια θαυμάστριά του, να χαλαρώνει στο τρένο, να διαβάζει, να υπογράφει αυτόγραφα, να φτιάχνει τα μαλλιά του, να περιμένει να τον σερβίρουν στο εστιατόριο…- θέλεις να μάθεις ποιος τις τράβηξε, ποιος ήταν εκεί – τόσο κοντά του που θα μπορούσε να «κρατήσει» τη στιγμή, οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς κανείς να τον εμποδίζει και με όλη του την τέχνη.
Ο Alfred Wertheimer ήταν εκεί του και είχε δει το μέλλον του ροκενρόλ. Μείναμε και κοιτούσαμε τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. «Μιλούσαν»! Ο Alfred Wertheimer πέθανε προχτές σε ηλικία 84 χρονών και διάβαζα στους LA Times ένα κείμενο σχετικά. Ότι, λέει, μια μέρα το 1956 τηλεφώνησαν στον Alfred από την RCA ζητώντας του να τραβήξει εικόνες σε ένα σόου του CBS που παρουσίαζαν ο Tommy και ο Jimmy Dorsey με την περίφημη big band τους. Ο Wertheimer ήταν θαυμαστής τους, αλλά πριν προλάβει να ενθουσιαστεί πολύ γι΄αυτό, του είπαν ότι δεν τον ήθελαν για την big band αλλά για να τραβήξει τον Elvis…- Elvis who?, είπε εκείνος.
Τον φωτογράφισε και όλα καλά, τέλειωσε τη δουλειά του, αλλά κάτι ιδιαίτερο είχε δει στο νεαρό τραγουδιστή και αποφάσισε με δικά του έξοδα να τον ακολουθήσει στο τρένο για το Μέμφις όπου θα πήγαινε για μια συναυλία μερικές μέρες αργότερα. Και τράβηξε πολλές φωτογραφίες του Elvis από πολύ κοντά, έτσι όπως θα φωτογράφιζε ένα καλό του φίλο, χωρίς περιορισμούς και απαγορευτικά. Μετά βέβαια ήρθε ο Κόλονελ Πάρκερ και όλα αυτά πήγαν περίπατο, κανείς δεν πλησίαζε τον «Βασιλιά». Ο Alfred Wertheimer πάντως είχε πάντα κοντά τη μηχανή του, ως το τέλος.
