Το Τέταρτο Κουδούνι: Μοσχοβολάει βασιλικό

Καθαρή, γυμνή -μεταφορικά και… κυριολεκτικά-, λιγόλογη, απέριττη, αρμονική, ρέουσα, χάρη στην κίνηση της Αμάλια Μπένετ,χάρη στις μουσικές του Άγγελου Τριανταφύλλου, χάρη στα λειτουργικά σκηνικά και στα κοστούμια της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου, χάρη στους φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου, εύφορη, ανυπόκριτη, άμεση, δεν ξεχνάει ποτέ πως το δίδυμο Έρως/Θάνατος συμπορεύεται. Πάντα… Κι ένας θίασος πρώτης γραμμής -ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλο-, δεμένος ήδη απ’ την «Γκόλφω» την αξέχαστη -μονάδες εξαίρετες και σύνολο απολύτως αποτελεσματικό.

Ναι, λίγο πλατείαζε η παράσταση, ναι, μερικά κομμάτια θα μπορούσαν να μαζευτούν ή και να λείπουν, ναι, προς το τέλος λίγο κουράστηκα αλλά υπήρχαν και στιγμές που θα θυμάμαι. Ανάμεσά τους, το σπαρταριστό «σκετς» εξομολογούμενης και «αρχάγγελου Γαβριήλ» -στο οποίο είμαι σίγουρος πως έχει βάλει γερά το χέρι της, α λα Βοκάκιος, η Λένα Κιτσοπούλου, αν δεν είναι δικό της εντελώς- με Γαλήνη Χατζηπασχάλη και Άγγελο Τριανταφύλλου-, η απολαυστική σκηνή με τις μοναχές -με επικεφαλής την Λυδία Φωτοπούλου και τον… Άγγελο Παπαδημητρίου– να προσπαθούν να απομακρύνουν με τις ανάσες τους, για να μην «αγγίξουν», το «φύλλο συκής» του γυμνού κοιμισμένου άντρα -του Χρήστου Λούλη– για να δουν τι… κρύβει, η σκηνή του σμιξίματος της πρωτάρας που ανακαλύπτει τη γλύκα και θέλει ξανά και ξανά -ξεχειλίζει αλήθεια, με Μαρία Διακοπαναγιώτου και Μιχάλη Σαράντη…

Αλλά εκείνο το κομμάτι με την Εύη Σαουλίδου, νέα που τ’ αδέλφια της σκοτώνουν τον εραστή της κι εκείνη, για να τον κρατήσει κοντά της, κόβει το κεφάλι του νεκρού, ξεριζώνει τον βασιλικό της, χώνει το κεφάλι μέσα στη γλάστρα του και μετά ξαναμπήγει από πάνω τον βασιλικό, με τους ηθοποιούς να μας μοιράζουν στο τέλος κλωναράκια βασιλικού, θα το φυλάξω για πάντα. Και πάντα θα θυμάμαι το «Δεκαήμερο» αυτό του Νίκου Καραθάνου σαν μια παράσταση που μοσχοβολούσε βασιλικό.