55 Thessaloniki str & Movieland Drive
Πήγαμε, είδαμε, έχουμε και λέμε…Πολλές φορές η πόλη και το Φεστιβάλ είναι ένα πράγμα. Συγκεκριμένα νομίζω ότι η πόλη και το φεστιβάλ έχουν γίνει ένα πράγμα 55 φορές. Την 55η αυτή που τρέχει τώρα την παρακολουθώ από κοντά, όπως κοιτάς ένα έντομο στο μεγενθυτικό φακό και τα μάτια του σκύλου που λένε πάντα ιστορίες. Καρέ-καρέ από το Λιμάνι ως εκεί που μοιάζει σκηνικό για cult ταινία, ένα αδιέξοδο, ένας μυστικός κήπος, μια στοά,πολλές στοές.Aπό τη Μαρία ΜαρκουλήΠηγή: It’s my blender
Είναι και η επέτειος για τα 100 χρόνια του ελληνικού σινεμά και όλα δείχνουν κάτι επί εκατό, πλατείες, εξώστες, τρυφερές ιστορίες, ιστορίες για αγρίους, ζητήματα του σινεμά από την καρέκλα του σκηνοθέτη ως την καρέκλα του θεατή στην αίθουσα.
Εντός κι εκτός αιθούσης πάντως μου είπαν και για το μπουγατσάν. Η πόλη αντιμετωπίζει την υπογλυκαιμία της όπως θα έπρεπε η πολιτεία να αντιμετωπίσει την κρίση. Δημιουργικά, επιθετικά, people friendly.
Φτάνω με βροχή, ψιλή κινηματογραφική, συννεφιά ευρωπαϊκή, το σινεμά σε φωνάζει να μπεις μέσα και οι ουρές τυλίγονται γύρω από τα περίπτερα του Φεστιβάλ, στην Πλατεία Αριστοτέλους. Stars on 55. Και μετά λιακάδες, εξίσου κινηματογραφικές σε συμφωνία με τον Θερμαϊκό και τον «Θερμαϊκό», τους DJs και τις μπύρες Fischer χορηγούς, σινεφίλ και σινεμάνιακς.
Στην ταινία της έναρξης είμαστε με τα σκυλιά, τους αδικημένους, τους πονεμένους, τους καλούς και τους τίμιους – είμαστε με εμάς που μας κλωτσάνε από εδώ κι από εκεί, σαν να τα φάγαμε μαζί όπως μας είπαν χωρίς να ντραπούν και τρώγοντας ακόμη. Τα σκυλιά ξεσηκώθηκαν, επαναστάτησαν, βγήκαν στους δρόμους, έγιναν επικίνδυνα, σκόρπισαν τον πανικό- εμείς ποστάρουμε στο facebook γάτες. Άντε γειά. «Λευκός Θεός» του Κόρνελ Μούντρουτσο, ωραίο σινεμά. Και βέβαια μια ταινία για τον Λουκάνικο.
Το " target="_blank">Memphis του Tim Sutton το περίμενα πολύ. Ήθελα να δω Memphis, την πόλη που την έζησα κι από κοντά την περασμένη άνοιξη, κι όχι αυτό, εντάξει, την εσωτερική περιπλάνηση του Willis Earl Beal με το ‘θεϊκό ταλέντο’ ήθελα να δω μέσα στα μπλουζ, ακόμη κι αν ήταν αόρατα. Κάπου είχαν χαθεί όλα αυτά όμως, σαν η ταινία να έτρωγε τον εαυτό της. Τα δέντρα πάντως, από τη μια άκρη του Μέμφις ως την άλλη, μου είχαν κάνει κι εμένα, εντύπωση. Φύλακες των μυστικών, όλα τα ξέρουν.
Έξω, πάλι βγαίνοντας από την αίθουσα, είχε δέσει ένα κρουαζιερόπλοιο, από αυτά που πιάνουν λιμάνι εκεί και μετά από λίγες ώρες φεύγουν για τον Βόλο και αν οι τουρίστες δεν το’ χουν μάθει ως τότε, εκεί μαθαίνουν το τσίπουρο. Τσίπουρο κατά των νευρώσεων. Κάποια γκουρμέ μαγαζιά της Νέας Υόρκης θα μπορούσαν να το προτείνουν κι έτσι, και ίσως λέμε, έτσι, η ψυχολόγος/ σεξουαλική θεραπεύτρια του " target="_blank">She’s lost control, να μην είχε χάσει τον έλεγχο και να μην είχε ερωτευτεί τον ασθενή, ή ίσως και να τον είχε ερωτευτεί ακόμη περισσότερο, άγνωστα πράγματα αυτά, το σίγουρο είναι πάντως ότι τα υδραυλικά στα παλιά σπίτια είναι κατάρα. Αυτό, σίγουρα.
Ο καθένας και η ταινία του. Είδα κι άλλες αλλά δεν φτάνουν. Και σε κάθε γωνιά, αν θέλεις, σε περιμένει μια ταινία-διαλέγεις τι θα είσαι, σκηνοθέτης, πρωταγωνιστής, περαστικός, σεναριογράφος, φροντιστής, συνθέτης soundtrack, θεατής. Και προχωράς στην επόμενη και στην επόμενη και στην επόμενη…:
Ένα ζευγάρι απολαμβάνει την κρέμα σοκολάτα με βουβαλίσιο γάλα στο milk https://www.facebook.com/milk.gr όταν ένας άγνωστος τους πλησιάζει και τους δίνει ένα βιβλίο, λέγοντας τους ότι όλα όσα θέλουν να μάθουν βρίσκονται στη σελίδα 55.
….Ο Δήμαρχος της πόλης, γνωστός bon viveur και sui generis τύπος τα βράδια δουλεύει σαν DJ αναζητώντας το τέλειο beat…
…Ένα τεράστιο διαστημικό γλυκό με το όνομα Starship Bougatsise προσγειώνεται δίπλα στον Λευκό Πύργο ψεκάζοντας την περιοχή με άχνη ζάχαρη…
… Μυστήριος τύπος με τατουάζ τον αριθμό «55» στο μέτωπό του εμφανίζεται γύρω στα μεσάνυχτα στα Λαδάδικα, ισχυρίζεται ότι δουλεύει για το Φεστιβάλ και στα ρεπό του παίζει στη «Νορβηγία» του Βελσεμέ, το οποίο έχει γίνει στο μεταξύ μιούζικαλ και σημειώνει μεγάλη επιτυχία…
