Editors

Pink Floyd, “The endless river”: Φάλτσο κύκνειο άσμα

Είναι το άλμπουμ με τις περισσότερες παραγγελίες στο Amazon για τη χρονιά που διανύουμε αλλά όπως γράφει με το θάρρος (ή το θράσος) της γνώμης του ο Independent «χρειάζονται πολλά ναρκωτικά, σε επίπεδο Σιντ Μπάρετ, για να αποκτήσει αυτός ο δίσκος ενδιαφέρον». Και τα δύο ισχύουν.Δεν γίνεται να μαθαίνεις ξαφνικά ότι μετά από είκοσι χρόνια κυκλοφορεί καινούριος δίσκος από τους Pink Floyd και να μην αποσπάται η προσοχή σου από οτιδήποτε κανείς εκείνη τη στιγμή.Από τον Κώστα Ζαλίγκα

12.11.2014

Το θέμα όμως είναι τί σου προσφέρεται όταν τελικά πατάς το «play». Και αυτό που σου προσφέρεται είναι ένα ενιαίο σύνολο μουσικής, χωρίς παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, που τις περισσότερες στιγμές δεν έχει τη φιλοδοξία για κάτι παραπάνω από το να αποτελέσει τη μουσική που (δεν) ακούς όταν κάνεις κάτι άλλο.

Ισως ο Independent να υπερέβαλλε στο σημείο που αναφέρεται στα πόσα ναρκωτικά πρέπει να πάρει κανείς για να ακούσει το κύκνειο άσμα των Pink Floyd, η αλήθεια όμως είναι ότι μπορείτε να ξεχάσετε την ακρόαση του «The endless river» με φόντο ένα εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα ή μια αγχολυτική βόλτα δίπλα στο κύμα.

Ο διπλός αυτός δίσκος που ξεπερνάει τα 50 λεπτά είναι αφιερωμένος στον Ρικ Ράιτ, που άφησε την τελευταία του πνοή τον Σεπτέμβριο του 2008 και αποτελείται από δικό του κυρίως υλικό που ξέμεινε από τον προηγούμενο δίσκο των Floyd, το «The division bell» του 1994. Το αποτέλεσμα είναι ένα ηχητικό σύνολο από το οποίο δεν νιώθεις να απειλείσαι σε καμία στιγμή. Αίσθημα που ο Ρότζερ Γουότερς κατάφερνε να προκαλεί με ευκολία όποτε αναλάμβανε τον έλεγχο στο γκρουπ. Ένα ηχητικό σύνολο που δεν καταφέρνει να σε στείλει να στροβιλίζεσαι στο γαλαξία όπως έκανε ο Γκίλμορ στα άλμπουμ πριν το «The wall».

Αντιθέτως, είναι μερικές στιγμές που νιώθεις ντροπή για τα πλήκτρα του Ράιτ που φέρνουν στο νου τις ατελείωτες ώρες που έχεις περάσει ανάμεσα στα ράφια των σούπερμαρκετ ή τις στιγμές που κλεισμένος στο ασανσέρ μετράς τους ορόφους για να φτάσεις στον προορισμό σου. Τα τύμπανα του Νικ Μέισον διακρίνονται στο «Skins», ενώ το ευφορικό «Anisina» προσπαθεί να καλύψει τον οικείο ήχο του κλαρινέτου που συναγωνίζεται την κιθάρα του Γκίλμορ. Τα «Allons-Y (1), (2)» τα ακούς με κλειστά μάτια και καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για τους Pink Floyd, ενώ στο «Surfacing» τα β’ φωνητικά κλέβουν όμορφα τις εντυπώσεις. Για φινάλε ο Γκίλμορ επέλεξε το μόνο κομμάτι του δίσκου με στίχους. Το «Louder than words» ξεκινά με χαρμόσυνες καμπάνες και συνοψίζει το βίο και την πολιτεία ενός συγκροτήματος που θα μνημονεύεται στο μέλλον αλλά πιθανότατα όχι για το υλικό που προσέφερε στους θαυμαστές του ως αποχαιρετιστήρια επιστολή.

Αν υπάρχει μουσικόφιλος που δεν έχει ακούσει ούτε νότα από αυτό το συγκρότημα το «The endless river» είναι σίγουρα η λάθος επιλογή για τη γνωριμία μαζί του. Αλλά αυτό δεν περιμένατε να το μάθετε εν έτει 2014.