Συγκέντρωση φίλων… στο live της Cat Power στο Fuzz
Κεριά, λευκά τριαντάφυλλα, ξεχασμένες κούπες με τσάι, λιποθυμίες, μικρά παιδιά που κοιμόνταν εξαντλημένα στην αγκαλιά της μαμάς τους και εγκάρδιες χειραψίες με την πρώτη σειρά. Κάπως έτσι κύλισε η εμφάνιση της Cat Power το βράδυ της Παρασκευής στο κατάμεστο Fuzz και παρά το μαραθώνιο σετ της αγαπημένης αμερικανίδας που ξεπέρασε τις 2 ½ ώρες και ομολογουμένως κούρασε, στο τέλος ήθελες να την σφίξεις στην αγκαλιά σου. Και αν μπορούσε θα το έκανε κι εκείνη με τον καθένα ξεχωριστά που είχε την υπομονή να μείνει ως το φινάλε που τη βρήκε να μοιράζει λευκά τριαντάφυλλα από σκηνής.Aπό τον Κώστα Ζαλίγκα
Είναι γνωστό ότι οι εμφανίσεις της Cat Power δεν είναι σαν τις άλλες. Πέρα από τη διάρκειά τους, που φλερτάρει το τρίωρο, η ίδια θα φροντίσει αυθόρμητα να μετατρέψει τη βραδιά σε μια οικεία συγκέντρωση φίλων με την ίδια να αναλαμβάνει να παίξει και μερικά τραγούδια στο πιάνο ή την κιθάρα. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα διστάσει να σταματήσει ξαφνικά αν διαπιστώσει ότι κάποιος λιποθύμησε. Ότι δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να περιμένει μέχρι να έρθουν οι πρώτες βοήθειες και να μεταφέρουν τον άτυχο φίλο σε πιο ασφαλές σημείο.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να προκαλέσουν αγανάκτηση και δυσφορία. Πηγαδάκια στο κοινό και πρόωρες αποχωρήσεις. Όμως εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, το ενδιαφέρον όσων βρέθηκαν στο Fuzz την Παρασκευή ήταν στραμμένο αποκλειστικά πάνω της. Γιατί ακόμη και όταν αλλάζει τα φώτα στα ίδια της τα τραγούδια και τα παρουσιάζει τόσο αγνώριστα που εύχεσαι να έμενε προσηλωμένη στη στούντιο εκδοχή τους, ένα στοιχείο παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο.
Η φωνή της. Βαθιά και σπασμένη, σαν ψίθυρος φίλου που αφηγείται ιστορίες για παλιές, καλές μέρες με βόλτες σε έρημες παραλίες και αγαπημένα πρόσωπα που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Καρφίτσα να έπεφτε στο Fuzz το βράδυ της Παρασκευής, το άκουγες. Εκτός αν ήσουν από εκείνους που είδαν φως και μπήκαν. Οι υπόλοιποι αφεθήκαμε σιωπηλοί στο γενναιόδωρο χάδι της και ευχηθήκαμε να την ξαναδούμε σύντομα με το δικό της μωρό στην αγκαλιά.
Η δική μας Nalyssa Green, που άνοιξε τη βραδιά, ήταν σαν ξωτικό από έναν διαφορετικό κόσμο με αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον δρόμο που έχει ακολουθήσει. Για αυτό και ενδιαφέρουσα.
